Angstcultuur in de sport

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ik kwam deze radio-uitzending binnen toen-ie al bezig was en ik had echt de indruk dat ze het over Badminton Nederland hadden totdat ik de plaatsnaam Schiedam hoorde. Toen wist ik dat het over iets anders ging. De angstcultuur is er dus niet alleen binnen BNL maar het is een veelvuldig voorkomend iets in ons land. "Democratie in de wurggreep", zou zomaar de naam van het stukje kunnen zijn.

Ook op de bijscholing afgelopen zaterdag zijn deze woorden gevallen door deelnemers en bestuurders. Op Orø heb ik het gehoord van trainers en in Tilburg kwam het eveneens ter sprake. De angstcultuur binnen BNL.

Het kan niet zo zijn dat ik het alleen hoor. Veel mensen binnen onze sport weten inmiddels wel dat ik voor niemand een blad voor de mond neem en dat ik zeker voor helemaal niemand bang ben. Ook al kost het me mijn baan ergens ter wereld of krijg ik de baan niet die ik zou willen hebben, het zal me NOOIT beletten op te komen voor het belang van mijn sport.

Binnen BNL heerst een angstcultuur die spelers er van weerhoudt te zeggen wat ze zouden moeten zeggen als ze de top willen halen. Trainers worden alleen toegelaten tot de binnencirkel als je een kontenlikker of een ja-knikker bent. Als je iets zegt wat niet kan, lig je er uit en als je het voor je vrienden opneemt die anders denken, dan krijg je te horen dat als je zo door gaat je niet ver zal komen binnen de badminton in Nederland.

En bestuurders vragen zich maar af waarom het zo slecht gaat met de bond en waarom er zoveel mensen afhaken als vrijwilliger, trainer of welwillende ouder. Als je iets zegt, dan word je verteld dat je geen verstand hebt van badminton en dat je maar beter broodjes kan gaan bakken als een of ander Jan Lu.....

Mij werd het advies gegeven dat ik het niet op de man moest spelen en ik alleen maar zijn functie moet noemen. "Geen namen noemen Ron, zeg alleen maar TD, dan weet iedereen wie je bedoeld en je wordt er niet op aangevallen." Waarom zou ik dat doen? Moet ik meedoen met het angstgevoel van alle anderen?

Ik weet dat hij er voor heeft gezorgd dat ik bepaalde jobs niet heb gekregen, omdat hij achter iedereen zijn rug om slecht praat over elke trainer uit Nederland die een bedreiging is voor zijn angstpolitiek binnen onze sport. Ik weet dat hij er voor heeft gezorgd dat mijn positie in Vietnam door hem is verkracht en dat niet alleen ik maar ook een aantal mensen in dit land hun baan is kwijt geraakt en het kleine beetje wat ze verdienden en wat hoop op een goede toekomst weg is. Spelers die weer een beetje geloof hadden in de sport door mijn komst zijn het door deze meneer weer kwijt geraakt en zitten weer terug in het systeem omdat ik mijn invloed tijdelijk kwijt ben.

Maar ik mag zijn naam niet noemen, want dat is niet goed voor mijn imago. Jongens, het gaat helemaal niet om mij en mijn imago. Alles wat ik doe is voor de sport waar ik helemaal gek van ben en voor de zeer vele mensen waarmee ik dat gevoel deel. Ratten en ander onderkruipsels zullen er altijd zijn. Ik heb al vaker gezegd bij deze man gaat het er niet om wie er op de baan staat, maar wie er een baan heeft en daarbij denkt hij echt alleen maar aan zichzelf.

Ik hoop dat deze man me op de Dutch Open in oktober DURFT aan te spreken want ik zal het gesprek niet uit de weg gaan. Uit schaamte zou hij het misschien niet moeten doen, maar aan de ander kant verwacht ik niet dat hij veel schaamtegevoel heeft. Ik zou iedereen willen op roepen niet meer mee te doen aan de angstcultuur binnen onze sport. Stop deze terreur door er tegen in opstand te komen en we zullen weer een eenheid worden waar iedereen weer achter zijn sport gaat staan om het verder te ontwikkelen. En laat het nieuwe bestuur er voor zorgen dat er NOOIT meer zo'n situatie ontstaat waarin één man de sport in een wurggreep kan houden.

Ron Daniëls