Rien de Korte: Lessons learned in Oro

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Nu ik weer een paar weken aan het trainen en lezen ben vallen er een paar puzzelstukjes op zijn plaats.

Visie, weten wat je wilt, waar je naar toe wilt en daarnaar handelen. Noem het toeval of niet, dit was een van de pijlers van de trainingsweek en vervolgens kom ik dit leidend principe ook in het management leerboek van Peter M. Senge, de vijfde discipline, tegen.

Onderzoek, wees kritisch en leer, nog zo'n leitmotiv dat zowel op Orø als in dit boek een principe is. Toets of je veronderstelde werkelijkheid ook echt waar is, ga altijd op zoek naar verbetering om je persoonlijk meesterschap tot een discipline te maken. Zorg voor een creatieve spanning door het verschil in gewenste werkelijkheid en huidige werkelijkheid te onderkennen.

En zo blijkt dat ik niet alleen in badminton hoef te zoeken naar kennis over badminton, een uitspraak die door Ron Daniëls al meerdere keren is gedaan. Het boek van Peter M. Senge gaat overigens maar voor een klein gedeelte over de persoonlijke ontwikkeling, maar gaat vooral over het functioneren van een totale organisatie in het licht van systeemdenken en het lerend vermogen. Als ik de berichten zo links en rechts lees, is dit boek een aanrader voor vele badmintonorganisaties om zich nog verder te ontwikkelen.

Maar ook in mijn trainingen merk ik dat ik een stapje gemaakt heb. Plannen is nodig, maar inspelen op de actuele behoefte is belangrijker dan de harde planning. Het inspelen op de behoefte is gebaseerd op de visie waar je samen met je spelers heen wilt. Daarover communiceren door een dialoog op te zetten met je spelers is dan wel nodig. Hier komen wel gelijk twee dilemma's.

Ten eerste heb ik ook nog een normale redelijk veeleisende baan waardoor ik m'n tijd zorgvuldig moet gebruiken. Feitelijk betekent dit dat ik maar een beperkt aantal spelers op deze manier kan begeleiden. Jammer dus dat ik 11 spelers onder mijn hoede heb en hier geen keuze in wil en kan maken, creativiteit is hier geboden. Zoeken naar hulpmiddelen om dit proces te ondersteunen dus en internet lijkt hiervoor gemaakt.

Het tweede dilemma zit in de baantraining. Als ik naast tactiek en techniek ook allerlei vormen voor core stability, agility en kracht wil doen, dan kom ik zo op 40 tot 45 procent van de tijd trainen zonder racket en shuttle. Deels is dit op te lossen door deze aspecten in vormen met racket en shuttle uit te voeren, zoals Aad van Zeijl in zijn bijscholing over core stabilty heeft laten zien. Maar ik wil ook niet meer dan maximaal 1/5e van de tijd zonder racket en shuttle werken. Dus tijdens de training blijft er, met 11 spelers, weinig tijd over om veel dialoog op te zetten. Dus ook hier is het zoeken naar hulpmiddelen. En weer lijkt internet hiervoor gemaakt.

Maar waarom wil ik het mezelf zo moeilijk maken? De in Denemarken ervaren kritische houding ten aanzien van de training en de wil om beter te worden, gaat gepaard met nadenken over de eigen prestatie. Als ik dit mijn spelers mee kan geven terwijl zij hun Hollandse brutaliteit en eigenwijsheid kunnen behouden, dan zie ik spelers ontstaan die kritisch op hun eigen prestatie met bravoure en creativiteit een eigen wijsheid ontwikkelen. En daarmee naar een persoonlijk meesterschap groeien. Ik heb het hier bewust niet over resultaat. Het resultaat is mede afhankelijk van externe factoren, maar je eigen prestatie heb je volledig in eigen handen.

Als laatste les uit Denemarken heb ik ook nog meegebracht dat ik naar een veel individueler trainingsvorm wil. Met een groep van 11 kinderen gaat dat in m'n eentje niet lukken, maar met de nodige hulp en vasthoudend aan dit principe, gaan we daar toch invulling aan geven.

Rien de Korte
trainer badmintonschool RTC Breda