Tobi over zijn ervaringen op Oro

Ken je BC Heemskerk al?

Het is er niet minder zwaar door geworden, want elke training is een persoonlijke uitdaging om het vol te houden zowel qua conditie als denken.

Ron stelt eisen, heel veel eisen en soms word je er gek van, want het houdt nooit op. Als je het ene goed doet dan is er wel een opmerking over het volgende wat hem niet bevalt of wat beter kan. Hij ziet ook alles. De verandering in voetenstand, in het terugkomen van een uitvalpas, de manier van indraaien, de grip, de tactiek en de manier van opbouwen.

Het werken aan de ARH waar we deze week mee bezig zijn geweest leverde niet minder dan twaalf aandachtspunten op. Van de manier en tijdstip van ademhalen tot voetenstand bij de landing. Dan denk je 'nu doe ik het perfect' en je hoort een schreeuw: "Je denkt GVD niet na, zo'n bal sla je nu toch niet!"

Ik heb nooit het gevoel dat hij boos is en hij heeft ook engelengeduld. Legt iets uit en dan nog eens en nog een keer. Om hem te volgen moet je 110% de aandacht erbij hebben en probeer dat maar eens als je moe bent. Als ik het niet heb kunnen bijbenen, dan is er het eten. Aan tafel komt de uitleg nog een keer. Shit, hoe heb ik dit niet kunnen begrijpen toen ik op de baan stond, het is zo logisch.

Als je klaar bent met je oefening dan denk je pauze te hebben ,maar ook dit is een vergissing. Nu geef je aan en dan heb je een tegenstander en een coach die ook nog eens de perfecte aangever van je willen maken. Letterlijk foeteren als je een shuttlefout slaat met aangeven. Ik moet eerlijk zeggen het was een shock de eerste paar dagen, maar nu zie ik het hogere doel in deze manier van werken. Het geeft een geweldig resultaat en je voelt elke dag de vooruitgang.

Ron zegt vaak: "Ik ben niet sociaal", maar dat is niet waar en ik kan dat met zekerheid zeggen, want ik ben elke dag samen met hem, zie hoe hij bezig is met de sport op alle vlakken, zijn werk voor Solibad, de kinderen die in de hal komen van Oro. Ze kunnen er niets van, maar hij neemt de tijd om met ze te praten en ze badminton te leren. We gaan naar Holbaek en daar kijken allevier trainers op tegen de kennis van deze man, die alleen maar op een bankje zit en schrijft, af en toe eens een trainer aanspreekt en dan weer gaat zitten. Trainers komen na afloop van hun training Ron bedanken voor de feedback. Ik had al bewondering van de man, maar deze belevenis heeft het 10x versterkt.

Ik hoop dat hij terug komt naar Duitsland en dat mag niet te lang duren.

Tobi