De leiding van Badminton Nederland

Maak kennis met Nina Bage!

Je schoen zetten met een briefje aan Sinterklaas of NOC*NSF helpt niet. Of je moet geloven in die onzin natuurlijk. Het zou zo'n beetje hetzelfde zijn als gaan bidden en hopen dat hij het besluit ongedaan gaat maken. Maar ja, dat valt onder dezelfde noemer en lukt dus ook niet.

In alle commentaren heeft iedereen het over het geld dat weg is en niemand over het meest belangrijke punt in de reden waarom dat geld weg is. Het NOC*NSF gelooft niet in de leiding van onze bond. Dit is niet die domme Ron Daniëls die dit zegt met zijn grote bek. Nee, het is dit keer het hoogste overkoepelend sportorgaan van ons land.

Het maakt dus ook niet uit met wat voor plan je had gekomen. Badminton Nederland had er altijd buiten gevallen, omdat juist het meest belangrijke punt van een sportbond zwaar onder de maat is. Namelijk de leiding. Ik kan me heel goed voorstellen dat het NOC*NSF heel goed heeft gekeken naar het handelen het nieuwe bestuur en net als veel anderen tot de conclusie is gekomen dat het onvoldoende was om de zaak weer gezond te krijgen.

Het gaat nu om geld dat je krijgt van een ander, maar keer het nu eens om. Vraag de leden van Badminton Nederland om een investering te doen van een half miljoen: dat is dus ruwweg 10 euro per lid van onze bond. Wanneer je vraagt om de investering te doen in de mensen die er nu zitten, dan zullen er verrekt weinig leden het ook maar overwegen daar in te investeren. Vraag jezelf maar eens af of jij er geld in zou steken. Ieder weldenkend persoon zou zeggen: "Nou, ik kan wel een beter doel verzinnen." Als ze het wel zouden doen, dan zou het zijn omdat ze onze sport een warm hart toedragen en bij de overschrijving denken: "Die zien we nooit meer terug."

Het is natuurlijk niet zo dat je dit bestuur ook maar iets kan verwijten. Meer dan welk ander bestuur in de afgelopen jaren heeft ze problemen willen aanpakken, maar het was te weinig en te laat. Ook de algemeen directeur heeft niet alle schuld, ook al heeft hij wel de verantwoordelijkheid. Verschillende besturen lieten hem aanmodderen en als je met mismanagement weg kan komen, waarom zou je het dan beter gaan doen? De controleurs hebben net zoveel boter op hun hoofd. De besturen hebben zwak gehandeld en de afgevaardigden hun taak te licht opgevat.

Langzaamaan begint het bij iedereen door te dringen dat we niet verder komen zonder die grote opruiming. Het zijn niet langer alleen de leden die niet tevreden zijn, maar ook afgevaardigden laten van zich horen en ook buiten de bond is het alom bekend dat de leiding niet voldoet. Dat vertrouwen komt ook niet meer terug. De directie op het bondsbureau zal plaats moeten maken en als ze dat niet uit zichzelf doet (wat wel zo fatsoenlijk zou zijn) dan moet de procedure gestart worden om afscheid te gaan nemen van elkaar. Als dat geld moet kosten, dan moet dat maar. In Nederland wordt slecht management beter betaald dan het goede, dus hoe groter de gouden handdruk hoe slechter de manager.

Een directeur zou van de ene op de andere dag weg gestuurd moeten kunnen worden. Dat gaat gepaard met de verantwoordelijkheid van de baan. Maar deze vorm van directeur zijn is wel heel erg makkelijk. Het is standaardpolitiek bij Badminton Nederland om geen vragen te beantwoorden, geen verantwoording af te leggen, achterkamertjes- en vriendjespolitiek te bedrijven en vooral alles gesloten te houden en niemand ook maar enig inzicht te geven.

Het vertrouwen is op en van de verantwoordelijke(n) hoeven we eigenlijk maar een ding te horen: we trekken onze conclusie nemen onze verantwoordelijkheid en stappen op om ruimte te maken voor het belang van onze sport.