Robin Tabeling: 'Turkije is voor mij het land van illusies geworden'

Maak kennis met Sophie van den Broek!

En zo begon de trip op dinsdagochtend. Rune en ik dachten wel even de trein te nemen om zo rustig op Schiphol aan te komen en mooi op tijd. Het mooi op tijd kwam goed, maar de trein zat stampend vol en we moesten dan ook 3/4 van de reis staan. Het laatste deel konden we gelukkig zitten en liepen we na aankomst door naar de incheck balie. Soraya stond in de file en Myke haar trein was er nog niet. Rune zijn maag kon echter niet meer wachten en we gingen vast door de douane. Voor Soraya werd het nog even knijpen of ze het wel zou halen, maar gelukkig sloot ze bij het boarden bij ons aan in de rij.

Een rustige vlucht in een veel te warm vliegtuig. Misschien wilden ze ons vast laten wennen aan het warme land Turkije, want dat is toch wel het eerste waar ik aan denk. Zon, zee en in de zomer een belachelijke hitte. Eenmaal aangekomen in Istanbul moesten we nog wachten op andere landen, zodat we gezamenlijk naar het hotel vervoerd konden worden. Ondertussen vroeg Rune aan iedereen die ons vervoerde of hielp voor welke voetbalclub hij/zij was. Om vervolgens met een big smile te zeggen dat wij voor Ajax zijn. Helaas keken ze tot onze teleurstelling een beetje vragend toen ze Ajax hoorden. Waarschijnlijk omdat er niet zoveel Turken spelen bij Ajax. Om 7 uur 's avonds plaatselijke tijd kwamen we aan in het hotel. Een normaal hotel aan een drukke straat. Maar wel gezellig met om de 5 meter een winkel waar ze uiteraard kebab verkopen. Rune had een meeting, dus gingen wij even snel wat drinken inslaan. In een soort achteraf winkeltje konden we wat flessen water en frisdrank kopen. Terwijl we afrekenden viel alleen de stroom opeens uit. De man achter de kassa keek even op van: oh nee, is het weer zover? voordat hij verder ging met afrekenen. De helft van de straat, ja vooral de goedkope en kleine winkeltjes, zat zonder verlichting maar ging gewoon verder met waar ze mee bezig waren. Nadat Rune klaar was met de meeting gingen we een plek om te eten zoeken. Het aanbod was groot, maar niet gevarieerd. Overal verkopen ze de lekkerste vlees gerechten of zoete taartjes. We kwamen in een leuk zaakje terecht waar we onze buiken meer dan rond konden eten. Hierna door naar de kamers, omdat we de volgende ochtend voor de wedstrijden even konden spelen in de hal. Aangezien er verder geen mogelijkheid zou zijn deden we dit maar.

Lees de rest van het verhaal op de website van Robin Tabeling.