Eerste doel is bereikt

Ken je BC Delft al?

Renske heeft een geschiedenis van drie jaar blessures. En met een verhoging van de trainingsbelasting met 300% nam de kans op blessures niet echt af.

Ze heeft geen spierscheurtje of dan ook maar iets gehad. Ze heeft zowel in de senioren- als jeugdcompetitie gespeeld en zeggen en schrijven één single verloren (bij de senioren).

Van dagelijkse behandelingen bij masseur en fysiotherapeut naar eens in de maand een massage als dat nodig was. Met het bereiken van dit doel is de basis gelegd om in januari volop aan de slag te gaan met de wedstrijdtraining, want daar zijn we nog niet aan begonnen.

Zes maanden hebben we gewerkt aan techniek en tactiek. Nadenken op de baan en je spel aanpassen aan de opdracht om de tegenstander te ontregelen. Slagen verkorten, service veranderen, smash harder en meer zuiver maken, zelfstandig leren trainen en verantwoording nemen voor je eigen ontwikkeling. Maar nog veel meer dan dit allemaal: core stability training doen en dat in combinatie met krachttraining (buiten het krachthonk en alleen in combinatie met CS).

Dat ze wedstrijden heeft gewonnen is leuk maar niet belangrijk. Hetgeen ik wil zien in de wedstrijden is vooral de ontwikkeling en niet de punten die ze wel of niet maakt. Het is mijn mening dat geen enkele speler blessures hoeft te hebben als de training juist is opgezet en als de speler zelf verantwoordelijkheid neemt voor de ontwikkeling. Badminton is een 'low risk' sport waar bijna alle blessures voortkomen uit verkeerd trainen of nog veel vaker ongelijk trainen.

Als je al deze dingen op een rijtje zet, dan denk ik dat we een meetbaar resultaat hebben kunnen bereiken in zes maanden tijd en het spaart Renske voor een hoop pijn en frustratie.

Fijne vakantie thuis Renske en maak je borst maar nat voor 2014, want dan gaat het echte werk beginnen.

Ron