Yosephine: 'Het afgelopen jaar in vogelvlucht'

Ken je BC De Zeemeeuwen al?

Want precies een jaar geleden koos ik ervoor een punt te zetten achter m'n topsportcarrière. Het leven waarin alles draaide om badminton. Toen ik stopte maakte ik kennis met een andere wereld. De échte wereld. Ja, het was een wereld van verschil.

Toen ik nog topsporter was zat ik elke dag om 7.00 uur 's ochtends aan het ontbijt. Training was van 8 tot 10, daarna ging ik naar school. 's Middags trainde ik nog een keer van 4 tot 6 en daarna.. ja, daarna was ik moe. En dit werd herhaald, elke dag opnieuw. En het klinkt heel saai, maar ik had er plezier in.

Godverdomme, heel veel plezier zelfs, want ik kreeg er dan ook veel voor terug. Ik reisde de wereld rond, kwam in steden waarvan ik amper wist hoe ik ze uit moest spreken. Guadalajara, in Mexico, is er zo een. En vooral de kick was geweldig, de kick van het beter worden. De kick van het steeds dichterbij je doel komen en uiteindelijk de kick van het winnen.

Maar toen ik in mei 2011 ernstig geblesseerd raakte aan m'n knie, viel de kick weg. Vooruitgang boeken met een kapotte knie zat er niet meer in en naarmate de tijd verstreek waren m'n doelen allang niet meer realistisch. Winnen kon ik al helemaal op m'n buik schrijven. Twee jaar lang stond alles in het teken van revalideren: verschillende behandelingen, injecties, een operatie. Elke keer weer opnieuw opbouwen en weer een flinke terugslag krijgen. Vorig jaar was ik er he-le-maal klaar mee.

Ik moet eerlijk bekennen: ik was bang. Bang voor het nieuwe leven dat ik zou gaan leiden. Bang voor de zeeën van tijd die ik zou hebben waarvan ik niet wist wat ik ermee aan moest. Echter, ik kwam in het leukste studentenhuis van Arnhem en dat heeft mij gered. Ik leerde al snel leuke mensen kennen. Soms vraag ik me nog steeds af of ik hier nou heel veel geluk mee heb gehad of dat het simpelweg zo had moeten zijn. Het was zomer en de dagen bestonden alleen maar uit leuke dingen doen: naar het strand gaan, altijd met z'n allen eten, naar festivals, feestjes, chillen en vooral heel veel lachen. Veel spontane dingen ook. "Kom we nemen nog even een nachtduik in de Rijn" of "zullen we naar Brussel liften?" want, waarom ook niet?

De mensen die ik vorig jaar heb leren kennen zijn inmiddels m'n beste vrienden geworden en nog steeds is elke dag een feest. Ik voel me een puppy. Een puppy in een grotemensenwereld. Ik moet overal aan snuffelen, want alles is zo nieuw, zo anders vergeleken eerst. Zo veel dingen die ik nooit heb kunnen doen, die ik nu allemaal wil inhalen. Alsof de dagen niet lang genoeg zijn en ik tijd tekort kom. Doorgeslagen. Compleet losgeslagen. Soms oververmoeid, maar het is het allemaal waard.

Maar soms word ik zo moe van mezelf en hou ik mezelf een spiegel voor. Ik kijk naar vijftig tinten grijs onder m'n ogen en vraag mezelf af waar ik nou allemaal mee bezig ben. Ik mis misschien toch wat structuur in m'n leven. De structuur die een mens de nodige rust kan geven. Want het gaat maar door en het gaat maar door. Leuke dingen in overvloed, er komt geen eind aan. En tot op de dag van vandaag voelt het alsof ik op vakantie ben en hier voor altijd blijven mag. Thuis. Met een tuin van 120 vierkante meter is de eerste handeling van de dag het opengooien van de tuindeur. En als ik tot rust wil komen, m'n hoofd leeg wil maken, dan vlucht ik. Dan vlucht ik naar de Veluwe. Want daar is alles zo leeg, zo rustig. Zo mooi.

En toch.. tóch kan ik het hele sportgebeuren maar moeilijk loslaten. Kippenvel krijg ik, als ik weer iemand een gouden plak zie winnen op tv. Ik wil ook sporten. Sporten zonder dat m'n knie pijn doet. Het vertrouwen dat het ooit nog goed komt wordt voor mij met de dag eigenlijk alleen maar kleiner. Toch ga ik het nog een keer proberen en laat ik er weer wat medici op los in de hoop dat zij mij een stapje dichterbij pijnvrij sporten kunnen laten komen. En ook al zeg ik vaak dat ik m'n oude leventje niet mis als mensen er naar vragen, natuurlijk doe ik dat diep vanbinnen heus wel eens.

Maar hey, ik had wel het beste jaar van m'n leven.