Alle echte toppers hebben een tik

Ken je Roosterse BC al?

Lezen is totaal geen straf voor mij. Ik vind het heerlijk en heb er in Denemarken veel te weing tijd voor. Ik lees vooral over sport en wetenschap maar ook veel over muziekachtergrond en koken. Ik lees ook zelden een boek, tegelijk ik heb er altijd wel een stuk of 10 op mijn nachtkastje liggen.

Veel boeken gaan over hoe mensen de beste werden in hetgeen ze deden. Of dat nu muziek, koken of sport was. Het maakte niet uit. Ze konden allemaal dat ene ding niet uit hun hoofd zetten. Die bezetenheid ging vaak ook heel erg ver. Johan Cruijff die letterlijk al zijn tijd met een bal doorbracht en elk moment benutte om voetbal te spelen. Roger Waters en David Gilmore die elke gelegenheid ge- en misbruikten om muziek te kunnen maken. Verschillende topkoks die na het werk uren in de keuken bleven om smaken te verbeteren. Neil Young die Steve Jobs uitdaagde veel meer geluidskwaliteit uit MP3 te halen en vecht tegen de verarming van het muziekgeluid.

Keer op keer valt het me op dat mensen die de top halen bezeten zijn van hetgeen ze doen. In onze sport hebben we dat ook. Peter Rasmussen wilde kost wat kost wereldkampioen worden en gewoon de nummer 1 zijn in zijn sport. Niemand in Denemarken dacht dat hij het zou halen, maar hij deed het wel. Jens Eriksen kwam pas op late leeftijd bij de nationale selectie - omdat niemand geloofde in zijn kunnen - en hetzelfde verhaal gaat op voor Thomas Laybourn.

Echt alles en alles opzij zetten om je doel te halen en je door niets laten afleiden van wat je wil bereiken, ondanks alle tegenwerking. Coaches hebben het ook. Je gaat naar Italië om een vriend te bezoeken, je gaat zitten met een glas wijn en dan breekt de discussie los die maar niet wil stoppen. Met de bondscoach van Duitsland na een dag van hard werken in de hal tot diep in de nacht door praten over badminton. Een paar uur slapen en dan de hal weer in om de nieuw besproken dingen door te nemen met de spelers.

We hebben nu een generatie die bijna elk moment van de dag met een mobieltje in hun hand zit. Ik weiger te praten met iemand die op hetzelfde moment ook zit te sms'en of whatsappen op zijn telefoon. Een trainer die tijdens het coachen op zijn mobiel kijkt, is de naam coach niet waard. Ik zou als speler pisnijdig zijn als het mij zou gebeuren. Het is een totaal gebrek aan respect en passie voor hetgeen je doet. Er is iets enorm misplaatst aan de naam 'social media', want als er iets asociaal is dan is het wel de mobiele telefoon. Veel sporters zullen hun talent verloren zien gaan door deze gewoonte. Als ze net zoveel tijd zouden doorbrengen met hun sport als met hun telefoon, dan was het halen van een doelstelling veel eenvoudiger.

In het geval van Johan Cruijff, Roger Waters, David Gilmore, Steve Jobs en vele vele anderen lieten ze hun school vallen (iets wat toen het meest belangrijk was), ze leefden in totale armoede om maar hetgeen te doen waar ze voor brandden. Ik zie geen spelers die echt helemaal branden voor hun sport en ECHT de beste willen worden. Ze willen de beste worden maar wel hun vrienden behouden, een redelijk luxe leven hebben, een goede opleiding doen voor later. Het zijn allemaal dingen die je doelstelling als topper ondermijnen.

Als topper leef je in het hier en nu, denk en doe je DILLIGAF over alle andere dingen. Je denkt niet eens na over de tijd na het bereiken van je doel. Als je het doel bereikt hebt of strijdend ten onderging het te proberen dan heb je het beste wapen dat je jezelf kan wensen voor de toekomst. Dan ben je een waardevolle aanwinst voor elk bedrijf en ben je een persoon die ondanks tegenslagen er weer boven op weet te komen. Je hebt namelijk die tik die je anders maakt dan de anderen en daarom haal jij het doel wel en de anderen niet.