Talent heeft geen tijd

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Het ging in dit gesprek over een 17-jarig meisje uit Kopenhagen dat het afgelopen jaar zeer redelijk is doorgebroken en op haar school een topsportstatus heeft gekregen. Huynh en ik zijn op OroDenmark betrokken bij haar training en we zijn een deel van een trainersgroep van vier trainers die regelmatig met haar werken.

Je zou het niet verwachten maar ook in Denemarken zijn er niet veel trainers die spelers persoonlijk begeleiden met 1-op-1 training. Je ziet wel meerdere kleine groepjes, maar het overgrote deel van de trainingen is nog steeds groepstrainingen met veel te weinig trainers. Door onze grote ervaring met juist persoonlijke training worden we meer en meer gevraagd naar onze mening over de aanpak van de training. Die vragen komen van spelers, ouders, soms een club en nu dus ook van andere trainers.

Uit het gesprek waarbij de speelster zelf ook aanwezig was, kwamen een hoop onverwachte dingen naar voren. Op de eerste plaats was het voor de andere trainers en de speelster moeilijk om ook maar voorstelling te maken over wat er de komende drie jaar nodig is om op het volgende niveau te komen en al helemaal niet hoe je dit zou moeten bereiken en wat de (meetbare) tussen stappen zouden moeten zijn.

De speelster wil liever niet bij Badminton Denemarken trainen. Spelers van de nationale selectie hebben een hechte groep waar je moeilijk tussen komt en het is alom bekend dat juist de dames nou niet bepaald met open armen staan te wachten op nieuw meisjes. Maar deze keuze geeft ook een aantal problemen waar ze niet op de eerste plaats op had gerekend. Het spelen van buitenlandse toernooien bijvoorbeeld is een groot probleem, want Badminton Denemarken heeft net als alle nationale bonden een exclusief recht op het uitzenden van spelers.

Om de benodigde minimum aantal trainingsuren te kunnen maken, moesten er oplossingen gevonden worden voor de veel te lange transporttijd die ten koste ging van de rust (slapen). Samen met haar ouders zit ze gemiddeld 14 uur per week in de auto van en naar trainingen en vaak ook school. De keuze van club wordt dus heel erg belangrijk en de mogelijkheid om een aantal vakken op school via het internet te doen. Zolang er geen geld gekregen wordt van een club is competitie spelen niet zo belangrijk, maar het spelen van wedstrijden op de training juist weer wel want met persoonlijke training is daar veel behoefte aan.

De club moet dus goede sparring kunnen bieden en de groep mag niet te groot zijn, want dan worden er alleen dubbels gespeeld. Dit is een groot probleem in veel Deense clubs. Je kunt wel uitrekenen dat de clubs niet staan te dringen om een speelster te hebben die niet veel waarde hecht aan de 12 competitiewedstrijden, graag alleen maar single wil spelen en niet veel belangstelling heeft voor de gezamenlijke club training die vaak veel te algemeen is. Het krijgen van persoonlijke training is vaak alleen maar mogelijk vroeg in de morgen of overdag als er ruimte is in de hal. In Denemarken zijn er voldoende full-time trainers dus het is niet zo moeilijk om iemand te vinden die overdag of vroeg in de morgen training kan geven, maar omdat het hun beroep is en ze er van moeten leven kost het wel geld.

Hiervoor moet de speelster dus een klein baantje hebben waarmee ze wat geld kan verdienen om bij te dragen in de kosten die voor het grootste gedeelte door haar ouders worden betaald. Al deze dingen kosten tijd en daarmee wordt het plannen van de toekomst heel lastig want de trainingsuren moeten worden gehaald en er is geen vooruitgang zonder restitutie.

De speelster heeft een aantal keer veel tijd verloren door blessures en dat kost echt enorm veel tijd. Er is dus geen plaats voor blessure en daarom wordt er elke week vier uur core stability training gedaan. Dat kan gelukkig thuis worden gedaan en kost geen extra tijd voor vervoer.

De doorbraak moet binnen drie tot vier jaar gebeuren anders is ze zo goed als zeker te laat om ook op internationaal niveau te komen. Terwijl spelers in Azië al een aantal jaar voorsprong hebben op deze speelster moet zij alles in deze drie tot vier jaar stoppen plus dat dit ook de jaren zijn waarin ze klaar moet zijn of net gestart is met de universiteit waar ze naar toe wil.

Er zijn natuurlijk nog veel meer onderwerpen aan de orde gekomen, over techniek en spelontwikkeling, trainingsstages, sponsors, netwerken, zelfpromotie, geld en nog veel meer. Het onderwerp dat als het meest belangrijke uit de bus kwam is TIJD. En dat is wat niemand op hun lijstje had staan, want iedereen dacht dat ze tijd genoeg hadden, want het doel over vier jaar ligt nog heel ver weg. Maar nee, het doel is enorm dichtbij en de tijd veel en veel te kort. Er hoeft maar iets fout te gaan en je hebt je achterstand ten opzichte van je concurrenten ontoelaatbaar vergroot.

Op de baan stel ik al mijn trainingen technisch zowel als tactisch in het teken van 'tijd en ruimte' en toets elke onderdeel van het spel aan deze uitgangspunten. Maar spelers moeten dat ten opzichte van hun doelstellingen ook doen, want als er iets is wat je niet hebt, dan is dat tijd en ruimte.