Het NK Badminton van 2017: een matig bezet toernooi

Maak kennis met Flora Wang!

Als in drie (!) van de vijf onderdelen de sterkste spelers niet meedoen, dan is er al sprake van een matig bezet toernooi. Ik volgde de Deense kampioenschappen en keek zo nu en dan naar de uitslagen in Nederland en ik kwam na afloop tot de conclusie dat er verdomd weinig aandacht is voor het toernooi in de verschillende media.

Tot dinsdag morgen was er nauwelijks iets te lezen wat de moeite van het lezen waard was. Als ik iets positiefs moet noemen, dan is het natuurlijk dat Mark de twee anderen voorbij is gestoomd en je rustig kan spreken over een wals. Het goede van deze prestatie is dat Mark twee technische spelers is voorbij gegaan en dat geeft voor Mark natuurlijk hoop, want die heeft het tot op heden moeten hebben van een ijzeren conditie en niet zozeer van technische hoogstandjes. De 11-17 achterstand die hij in de eerste set wist om te bouwen naar een voorsprong in één servicebeurt was een knap stukje werk dat Nick niet meer te boven kwam. Ook de halve finale tegen Erik Meijs was een knap stukje werk, waarbij ook opviel dat Erik erkende dat Mark gewoon erg goed was.

Hetgeen me uitermate stoort tijdens alle belangrijke toernooien is dat we een bondsbureau hebben dat tijdens het toernooi en zelf de dag daarna met zeer weinig informatie komt. Het hele bondsbureau zou minimaal tijdens het Carlton NK Badminton en de Dutch Open op volle sterkte bezet moeten zijn en een stortvloed van informatie naar buiten moeten brengen. Het zou een hoogtepunt moeten zijn van ledenwerving. De passie voor de sport zou er juist bij het bondsbureau van af moeten spetteren, maar het is een gewone job voor de meesten: het liefst van maandag tot vrijdag van 9 tot 5 zodat de huishuur betaald kan worden.

De voorzitter spreekt van het 'Papendal'-effect en dat je kon zien dat je in Papendal moet zijn als je er bij wil horen. Het klinkt als of er een keuzemogelijkheid is en dat terwijl er gewoon sprake is van dictatuur en dwangtraining. Alles en iedereen die het in zijn hoofd haalt iets anders te doen, wordt het leven onmogelijk en hun badmintondroom kapot gemaakt. Zelfs bij de jeugd klagen badmintonscholen al van het afpik-gedrag van Badminton Nederland met een tomeloze arrogantie van het niet vragen en al helemaal niets terug melden.

Ik heb net een documentaire gezien over Erich Mielke - de voormalige leider van de Stasi in de DDR - die hoogst en oprecht verbaasd was over het feit dat er mensen ontevreden waren over het 'systeem' waarin maar één keuze was, want zo zei hij: wij hebben toch een hele goede keuze gemaakt voor iedereen.

Je moet in Papendal zijn, want daar zijn de beste trainers zegt onze oppermachtige bond. Ja, er zitten de beste trainers die jullie kunnen betalen. De betere trainers komen niet voor een grijpstuiver en als de ouders of spelers er wel geld voor over hebben om betere trainers in te huren, dan wordt dit door de bond keihard afgeserveerd. Het zou veel beter zijn als de bond zich helemaal niet bemoeide met talentontwikkeling, dan zijn we van de vriendjespolitiek, matige trainers en een voorkeursbeleid af.

Selecteer gewoon de beste spelers op de ranglijst voor de internationale toernooien en laat het aan die spelers om te bepalen met welke trainer ze daar heen willen. De beste spelers en trainers komen dan vanzelf bovendrijven en we krijgen verschillende stromingen / stijlen. Geef de spelers op basis van hun ranking een bijdrage en stel eventueel een adviseur ter beschikking. Stop met het opleiden van trainers en het zogenaamd begeleiden van talent, want daarvan heeft Badminton Nederland bewezen geen verstand te hebben.