Conditietraining voor badminton: gewoon op de badmintonbaan

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ik ben een groot voorstander van zoveel mogelijk baantraining en dan ook het liefst wedstrijd gericht. Je hebt alleen niet altijd een hal ter beschikking en dus is het goed om alternatieven te hebben.

De conditietraining op de baan moet ook aan wat verschillende eisen voldoen en daar ontbreekt het nog al eens aan, vandaar dat ik hier ook tegen waarschuwde in een van mijn reacties. Schaduwbadminton waar hoeken worden aangewezen of waar je zelf patronen loopt heeft nagenoeg nooit de juiste intensiteit, mist de snelle wendingen, heeft vaak een constant ritme en is vooral bijna altijd tactisch verkeerd uitgevoerd.

Het is mogelijk schaduwbadminton goed te doen maar als je ziet aan hoeveel voorwaarden het moet voldoen voordat het echt effectief is... De manier waarop het gedaan wordt zoals hier boven beschreven geeft weinig tot geen conditieverbetering en je bent ook nog een bezig tactisch verkeerde patronen in je onderbewuste vast te leggen. Het conditionele gedeelte van onze sport gaat voor 90% over voetenwerk en dus het trainen van de beenspieren. Het zijn zelden de armen die het conditioneel zwaar hebben en bijvoorbeeld verzuren. Voetenwerk is een onderdeel waarin de landen van Europa niet echt voorop lopen en in het technisch beleidsplan van de Deense bond stond jaren geleden al dat er veel meer aandacht moet komen voor het voetenwerk om zo de kloof met Azië te verkleinen.

Als je een lijst maakt van de problemen die er zijn met het trainen van het voetenwerk dan is die lijst veel langer dan je zou denken/wensen. Op de eerste plaats denken spelers en trainers dat ze vooral sneller moeten bewegen. Dit is een misvatting want de snelheid is afhankelijk van de tactiek en dus het type slag dat je speelt. Als je bijvoorbeeld een longline clear speelt vanuit je ARH hoek dan beweeg je niet snel maar loop je juist rustig mee in de richting van waar je de shuttle heen heb gespeeld en je rent niet als een kip zonder kop naar het midden van de baan terug. De slag die je namelijk heb gespeeld is een openingsslag die passief is en je wil niet dat je tegenstander gebruik maakt van de situatie door je weer en dit keer onder druk in je ARH hoek te spelen. Je vraagt je tegenstander op deze manier om een cross bal te spelen door de FH korte hoek open te laten. Als in dezelfde situatie geen longline speelt maar bijvoorbeeld een cross drop dan zet je wel gelijk het loop tempo op want nu wil je wel zo snel mogelijk in of voorbij het midden van de baan zijn om de mogelijkheid van een snelle return op je FH kant dicht te lopen.

De keus tussen twee verschillende manieren van bewegen na de slag start al VOOR de slag, want bij een longline slag mag en kan je een relatief hoge sprong maken terwijl je bij een cross juist kiest voor een lage lange sprong om snel vloercontact te hebben en kostbare tijd te sparen. In de longline slag speelt tijd geen rol terwijl de tijd bij een cross enorm belangrijk is. Na het spelen van de slag doe je na de longline slag een splitstep voor je naar de volgende shuttle beweegt en bij een cross slag doe je dat niet. Je zit dus laag met je zwaartepunt bij de longline slag en juist hoog bij de cross. Dit is maar een voorbeeld van een bepaalde situatie waarin het voetenwerk totaal verschillend is uit maar een hoek en dan heb ik het nog niet eens over de verschillende stappen die je kan/moet maken voor de start naar de volgende shuttle.

Dan is er nog het feit dat voetenwerk speler-, niveau- en leeftijdsgebonden is. Dus je zult mij GEEN standaard voetenwerk zien doen. Zeker bij jeugdtraining moet je niet uitgaan van wat de internationale top doet in het voetenwerk dat moet alleen maar het einddoel zijn maar zeker niet de manier van trainen. Het gaat er om dat je als trainer tussenstappen inbouwt om tot een bepaald niveau te komen. Wij hebben die tussen stappen hier op OroDenmark de laatste 5 jaar ontwikkeld en ik kan met zekerheid zeggen dat ze nergens anders worden toegepast ook in Denemarken niet. De complexiteit van het voetenwerk is enorm en ook wij hebben het nog niet voor 100% in kaart gebracht maar er zijn wel een aantal dingen die we met zekerheid kunnen stellen en een daarvan is dat het droog badmintonnen of schaduwbadminton bijdraagt aan het inslijten van slechte en ongewenste looppatronen die ronduit schadelijk zijn voor het spel van de speler. Bij letterlijk elke speler die hier komt moeten we het voetenwerk eerst afbreken en dan weer opnieuw opbouwen. Sommige dingen gaan eenvoudig en aan andere dingen moeten we maanden werken, maar er is niemand die geen aanzienlijke verbetering laat zien na een verblijf hier.

Om terug te komen op het onderwerp van conditietraining op de baan dan kom ik tot het beste alternatief dat er is en dat is multi shuttle feeding (MSF). Dit is iets wat elke week terug komt in de training op OroDenmark en als je het op OroDenmark heb geprobeerd dan lach je nadien om elke MSF elders in Europa. Mijn motto is dat deze training 2x zo lang, 2x zo zwaar en 2x zo moeilijk moet zijn als dat realistisch is. Het komt voor dat een speler geen enkele shuttle kan terug slaan als ze de oefening voor het eerst doen. Dat is dan jammer maar ze weten wel gelijk waar ze staan.

Hoe lang moet zo'n oefening duren? Ik deed net als iedereen anders en dat was bijvoorbeeld 5 x 12 shuttles met drie spelers op een baan, dus 1x 12 shuttles en dan twee keer pauze, daar ben ik echter gauw van af gestapt want dat slaat nergens op. We verzamelen tussen de 8 en 10 rijen van 20 shuttles, die een speler in ongeveer 10 tot 12 min doorwerkt, dat is gelijk aan ongeveer 1 set. De pauze is de tijd die ik er voor neem om de volgende rij met shuttles te pakken en weer klaar te zijn voor het aangeven. De natuurlijk pauze tussen de sets is de pauze die we hebben als we de shuttles weer in rijtjes moeten leggen (dat duurt tussen de 3 en 5 min). Het aangeven is super belangrijk en een vak apart, je moet niet alleen technisch verschillende slagen kunnen spelen het moet ook tactisch juist zijn en je moet dus inspelen op het type slag dat de werker heeft geslagen. Het moet dus liefst in de juiste hoek terug worden gespeeld en dat betekent dat je als aangever moet bewegen op de baan. Het niet juist aangeven heeft namelijk ook te gevolg dat je verkeerde patronen gaat lopen die niet wedstrijd gericht zijn.

Mijn spelers herkennen dan ook verkeerd aangegeven slagen en gaan direct de discussie aan met een trainer die het verkeerd doet en zo hoort het ook want als een trainer fouten maakt dan moeten spelers dat herkennen en er wat van zeggen. Naast het technisch en tactisch goed aangeven moet je ook nog eens technische en tactische fouten uit de speler halen. Elke voetenwerkfout dient te worden gezien en er moet iets van worden gezegd tijdens het spelen. Ik kan je vertellen dat ik nauwelijks stop met praten onder het aangeven. Een andere variant op deze training is MSF met reken- of praatopdrachten voor de speler. Je laat de speler bijvoorbeeld een verhaal vertellen en als hij / zij stopt met praten dan kan je daar de moeilijke momenten uithalen en daarmee verraadt de speler de hoek waarin hij of zij de meeste moeite heeft of wanneer ze onder druk komen te staan. Deze vorm van training heeft nog meer toepassingen maar daarover zal ik een keer een apart artikel schrijven.

Deze vorm van training moet gevoelsmatig hetzelfde geven als een van de zwaarste wedstrijden die je ooit hebt gespeeld en als je dat elke week een of twee keer doet, dan worden wedstrijden een eitje om te spelen.

Ik ben bang dat veel trainers zich niet kunnen voorstellen dat je op deze manier training kan geven, maar ik hoop wel dat het wat van de vragen heeft weggenomen over waarom ik bepaalde manieren van trainen slecht vind en dat ik alternatieven heb aangedragen om dat te ondervangen.