Zo kan het ook (deel 4)

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Dat zegt eigenlijk al genoeg, want het woord badminton komt er helemaal niet in voor. Het is een algemene opleiding waarin veel dingen aan de orde komen, maar wat maar weinig met badminton te maken heeft. De afgelopen jaren heb ik veel gesproken met zowel docenten, mensen die de docenten opleiding hebben gedaan, personen die een van de sportleideropleidingen hebben gedaan maar ook beleidsmedewerkers van BNL en VBO.

Ik heb niemand gesproken die tevreden was. Iedereen is het over eens dat het anders zou moeten, maar dat het door de regelgeving binnen Europa niet anders kan. Er wordt gemakshalve even van uit gegaan dat de opleiding die door Europa als eis stelt voldoet aan minimumeisen en dat het vrij is aan elke sportbond daar meer van te maken. Dat is nu precies wat landen als Duitsland en Denemarken doen. Daar stelt de bond gewoon veel hogere eisen. Alsof dat al niet genoeg is, zijn er ook nog eens privéopleidingen zoals die van Kenneth Larsen. Dat is zo'n beetje wel het beste wat er in de wereld is te krijgen op ons sportgebied.

De privéopleidingen komen voort uit een ongenoegen van enkele trainers die de eisen van de Deense Badminton Bond (DBF) niet hoog genoeg vonden en vonden dat de lat gewoon veel hoger moest komen te liggen. Denemarken heeft evenals Nederland het doel dat we een kennisexportland zouden moeten zijn op alle gebieden. Dat we in Nederland weinig voorstellen op het badmintonkennisgebied is niet zo vreemd als je naar de opleidingen kijkt. Iedereen die een racket kan vast houden (maakt niet uit hoe) kan sportleider worden en spelers training gaan geven.

In het huidige systeem is er geen bijscholing of informatie-uitwisseling op het hoogste trainers niveau. Iedereen zit op zijn kleine eilandje en doet uiterst geheimzinnig over de al dan niet aanwezige kennis. Ook de verantwoordelijke voor opleidingen bij BNL ziet dat als een probleem, maar er wordt niets aan gedaan omdat er gewoon geen eisen zijn voor deze groep trainers. We hebben het er vorig jaar wel eens over gehad wat je zou kunnen doen om het niveau omhoog te krijgen, maar het is alleen bij een gesprek gebleven.

Vooruitgang wordt niet verkregen door tevreden met je armen over elkaar te gaan zitten. Het komt voort uit dingen in twijfel trekken en constant de lat hoger te leggen. Er zijn een heleboel dingen die ik graag onderzocht zou willen hebben op een wetenschappelijke manier aan hogescholen en universiteiten. Maar ook op een lager niveau. Een deel van de opleidingen zou moeten bestaan uit het opzetten van meer eenvoudig onderzoek om uit te zoeken of dingen werkelijk wel zo zijn als dat we ze aannemen. Je zou wel eens heel erg verrast kunnen worden door de resultaten.

De kracht van met name Denemarken is dat ze spelers en trainers kritisch laten zijn op de opleidingen en trainingen. Dat is dan ook gelijk het wapen tegen Azië waar deze cultuur helemaal niet heerst. Daar moet je uit je kop leren wat er in een boek staat en als je vragen stelt heb je het niet goed begrepen en ben je dus dom. Je spreekt de trainer niet tegen ook al vind je het helemaal niks en iemand die ouder is heeft altijd gelijk. Wat je krijgt zijn spelers en trainers die geen mening hebben en als ze die wel hebben dan houden ze dat voor zich. Iedereen die op Oro is geweest weet dat je dat daar niet kan doen. Daar moet je mee praten, je mening geven en standpunten verdedigen of juist aanvallen.

In Nederland zouden we met de opleidingen een extra niveau moeten maken dat helemaal los staat van sportleider. Dat zijn alleen maar de minimumeisen en ze hebben weinig te maken met het badmintondenken dat ons verder brengt. Of je er een diploma voor krijgt of niet is ook totaal niet van belang. Het gaat erom dat je op een bepaalde manier leert denken. Wat ik over badminton heb geleerd in de Deense opleidingen is vandaag de dag helemaal niet meer van belang. Het was 25 jaar terug en is zo verschrikkelijk achterhaald dat je er niet eens meer aan terug wil denken. Waar het om gaat is dat de manier van benaderen in Denemarken je de mogelijkheid geeft mee te groeien met de ontwikkeling. De ontwikkeling in onze sport gaat zo hard dat je nu na een paar jaar hetgeen je heb geleerd al moet herzien. Hoe gaan we om met de ontwikkeling van het jeugdbadminton bijvoorbeeld. In Thailand, India en Vietnam zie je hele jonge spelers die nu al doorbreken. Je ziet Jie het heel moeilijk hebben tegen meisjes van 16 jaar. Ook hier is het weer enkel en alleen Denemarken die mee kan komen met een enkele jonge speler aan de wereldtop. Is dat geluk? Ik weet zeker van niet. Het is doodeenvoudig de mogelijkheid scheppen zodat het kan gebeuren en van de jeugdopleidingen in Nederland weten we 100% zeker dat die mogelijkheden er niet zijn.

We zijn al weer heel erg laat met eventuele nieuwe dingen in ons land en we zullen dan ook zien dat meer en meer spelers naar het buitenland zullen gaan en dat zal ook nog eens op steeds jongere leeftijd gaan gebeuren als ze echt mee willen doen op internationaal niveau. En dat terwijl we in Nederland ruim voldoende mogelijkheden hebben om goede opleidingen en jeugdtraining op te zetten. Maar... dan zullen we wel heel erg hard aan de kwaliteit moeten gaan werken om ook maar in de buurt van een inhaalslag te kunnen komen.