Denemarken haalt doel ook nu weer

Maak kennis met Olaf Hermus!

Alle wedstrijden van Denemarken worden live uitgezonden. Alles aan deze uitzendingen is beter dan in de rest van Europa. Het is goed in beeld gebracht (al was het dit keer natuurlijk gedaan in Azië), er is vooral ook heel goed commentaar. In Nederland is het commentaar gewoon zwaar onder de maat. Hier wordt gesproken over de tactiek, maar ook over hoeveel KG de spelers in hun bespanning hebben.

Het is niet vreemd dat dit kleine landje het zo goed doet, zelfs in een crisistijd waar Peter Gade en Tina Baun net zijn gestopt en iedereen het heeft over het feit dat dit team geen schijn van kans heeft staan ze er weer gewoon met echt topwedstrijden. De strategie in Denemarken is ook heel anders dan in alle andere landen. De jonge spelers krijgen vooral de kans om zich te ontwikkelen, ze worden vaak juist weg gehouden van toernooien om te werken aan hun spel. Op deze manier kweek je spelers die mee kunnen komen met landen zoals China. Het presteren van Denemarken heeft niets te maken met het type mens dat hier woont, maar gewoon met het verstand dat ze hebben over onze sport. Inmiddels durf ik wel te stellen dat trainers in Nederland niets schrijven over de ontwikkeling van de sport gewoon omdat ze niets te melden hebben.

Ook in Denemarken is er veel kritiek op de bond en zijn er privécoaches die zorgen voor de echte veranderingen. Het verschil daar is echter dat de bond wel degelijk kijkt wat er gebeurt bij deze trainers en als het maar even kan samen wil werken.

Ook in Denemarken zitten de beste coaches niet bij de bond en dat is vrij logisch, want creatieve mensen die vernieuwing maken in plaats van het te volgen laten zich niet temmen in een kooi die de badmintonbond heet. In het circus van nationale coaches staan de dompteuren in de kooi terwijl de leeuwen buiten zijn.

In Denemarken is er doorstroming bij de bond. Er komen nieuwe trainers van tijd tot tijd. Zelf als de trainers veel succes hebben worden ze vervangen. In ons land hebben we bondscoaches die aan het paussyndroom lijde. Ze worden vervangen als ze dood gaan of ze zitten net zo lang op hun stoel totdat ze er kwijlend en dement vanaf gedragen moeten worden.

In Nederland zijn ze aan het kijken hoe je dubbeltalent kan herkennen. Daar hebben ze in Denemarken een aardig antwoord op: als een speler echt geen single kan spelen dan ga je deze in de dubbels zetten. Mocht je een fout hebben gemaakt in je beoordeling en een singlespeler is een talentvolle dubbelspeler geworden, dan is het NOOIT te laat om je fout te herstellen en hem weer terug te zetten in de single.

Het klassieke voorbeeld is natuurlijk Peter Gade die wereldkampioen herendubbel werd in de jeugd en daarna niet meer is in gezet op dit onderdeel.

Het feit dat Denemarken weer het enige land is dat in Azië tegen Aziaten toch eremetaal heeft gehaald met een team waarvan iedereen zegt "geef ze een paar jaar de tijd met opvolgers te komen voor de uitgetreden toppers" en "deze lichting is wat dun met talent" zegt genoeg. En kijk ook eens naar een land als Thailand. Ze hebben best heel wat leuke spelers gebracht de afgelopen 10 jaar en hebben zeer sterke jeugdspelers maar om een heel team op de been te brengen viel in het verleden niet mee, maar daar begint nu ook een eind aan te komen.

Badminton in Nederland is niet serieus, dat kan je aan alles zien. Er is geen serieuze trainers opleiding, er zijn geen serieuze bondscoaches, er is geen serieus topsportbeleid en er zijn geen serieuze spelers (als die er wel zouden zijn wat doen ze dan in het nationale team terwijl je weet dat daar NOOIT wat goeds uit is gekomen) en er zijn geen serieuze afgevaardigden want deze komen niet naar een vergadering waar de toekomst van onze sport op het spel staat. Als ze wel komen stemmen ze niet of hebben ze geen mening, maar ze hebben vooral geen ballen om ook echt iets te veranderen. Nederland heeft hard gewerkt voor dit slechte topsportklimaat en kan nu welverdiend achterover leunen en genieten van de geschapen puinhoop.