De mythe van de Olympische Spelen (deel 1)

Maak kennis met Jordy Haase!

Als je een een oudere topsporter vraagt wat hij nog als doel heeft in zijn carrière is vaak het antwoord dat hij graag nog een keer naar de Olympische Spelen wil.

Wij als samenleving verwachten ook bijna dit antwoord van de sporters. De media spelen daarop in en geven mij het gevoel dat ze het aan mij opdringen. Je moet als sporter naar de Olympische Spelen anders is je sportcarrière mislukt. We creëren op deze manier een mythe.

Veel sporters gaan heel ver om aan deze mythe mee te doen. Ze nemen grote, soms onverantwoorde risico's. Soms met gevaar voor lichaam en gezondheid. Ze zetten vaak ook hun sociale leven en maatschappelijke carrière in de wachtstand om te kunnen trainen, om maar te kunnen meedoen aan de Olympische Spelen. Dit is uiteraard de keuze van de sporter.

Van de sportbond van de betrokken sporter wordt verwacht dat deze alles in het werk stelt om de ambitie van de sporter te vervullen. De vraag is hoe ver de bond moet gaan om dit mogelijk te maken. Er zijn sportorganisaties die over goede financiële middelen beschikken, zoals bijvoorbeeld de voetbalbond. Maar er zijn ook sportorganisaties met minder financiële middelen zoals bijvoorbeeld Badminton Nederland. Deze organisaties moeten veel beter kijken naar de keuzes die ze maken als het gaat over hoe ze het geld dat ze hebben uitgeven.

In deze gaat het er mij om: hoeveel geld mag een bond met beperkte financiële middelen uitgeven om de ambitie van een sporter te vervullen? Is er een punt waarop een bond kan zeggen tegen een sporter:

Het is goed dat je de ambitie hebt om naar de Olympische Spelen te willen, maar wij kunnen en willen je daar niet in ondersteunen. Omdat we de middelen niet hebben, we niet geloven dat het een haalbare ambitie is en dat we het geld dat we anders aan jou gaan uitgeven op andere, betere manieren kunnen inzetten voor onze bond en onze sport.

Ik zou niet graag in de schoenen staan van de bestuurder die dit moet gaan meedelen aan een sporter die alles in het werkt stelt om naar de Olympische Spelen te kunnen. Maar als bestuurder ben je er niet om alles te doen om het de individuele sporter naar de zin te maken. Je bent er als bestuurder voor de sportorganisatie en de sport. Daar horen vervelende beslissingen bij. En dit soort beslissingen zijn misschien wel de vervelendste. Een sporter de mogelijkheden ontnemen om deel te nemen aan de mythe van de Olympische Spelen.

Om het concreet te maken voor de badmintonsport...

Komt er een moment dat Badminton Nederland tegen spelers gaat zeggen dat ze het Olympische traject gaat afbreken, dat Badminton Nederland niet meer gelooft dat de betrokken spelers de Olympische Spelen gaan halen? Heeft men daar bij Badminton Nederland over nagedacht, blijven ze de spelers tot het einde toe steunen of is er van te voren een breekpunt afgesproken met de spelers? Is er überhaupt een traject met de spelers af gesproken, staan daar meetpunten in, staan daar tegenprestaties van spelers in (bijvoorbeeld: wij doen veel voor jullie, maar wij verwachten van jullie dat je altijd beschikbaar bent voor de pers, of het geven van clinics op verenigingen) en heeft Badminton Nederland met spelers gesproken over wat er na de Olympische Spelen gaat gebeuren? Stoppen spelers of gaan ze wat terug doen voor Badminton Nederland?

Gaan ze iets terug geven aan badmintonspelend Nederland van alle kennis en kunde die ze opgedaan hebben tijdens het Olympische traject? Gezien de transparantie van Badminton Nederland zullen we daar wel nooit een antwoord op krijgen.