Multitasking in badminton

Jij het nieuws, wij een tikkie!

De hersenen spelen daarbij een zeer belangrijke rol. Te weinig werk voor de hersenen zorgt er voor dat spelers snel zijn afgeleid en te veel werk zorgt voor tijdelijke blindheid.

Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat mensen die veel dingen tegelijkertijd doen zeer belangrijke visuele informatie over het hoofd zien. Zo kan het gebeuren dat een speler er niet achter komt dat zijn tegenstander linkshandig is of dat toeschouwers na afloop iets vertellen over de wedstrijd wat de speler helemaal niet herkent. Zijn hersenen waren gewoon veel te druk bezig met het verwerken van andere informatie en schakelden een groot deel van de visuele informatiestroom uit.

Het is voor bijna elke speler en trainer een zeer herkenbaar beeld wat ik net heb beschreven en toch doen we hier maar zeer weinig mee of we schatten het probleem helemaal niet op juiste waarde. Vaak hoor je trainers zeggen: je moet je op de wedstrijd concentreren, kom op en focus, maar dat is nou juist wat de hersenen aan het doen zijn. Ze nemen een deel van de focus over en beslissen welke informatie wel en welke niet wordt doorgegeven. Dit gebeurt alleen maar in situaties waar teveel dingen tegelijk in de hersenen moeten worden verwerkt en er dus een overload ontstaat.

De overload ontstaat eerder als een speler dingen moet doen die hij niet gewend is te doen. Daarom kunnen spelers vaak prima een slag uitvoeren als ze stil staan of als het in een rustig tempo wordt gedaan. De hersenen moeten iets uit voeren wat technisch gezien moeilijk is, maar kunnen de opdracht makkelijk aan om dat er aan bijna niets anders hoeft te worden gedacht. In een wedstrijd zie je de speler deze moeilijke techniek maar zelden uitvoeren als deze van gelijkwaardig niveau is. De tijd die er nodig is om iets te registreren en om te zetten in een actie is er doodeenvoudig niet meer. Het is niet het technische kunnen van de speler dat dit verhindert, maar het wordt veroorzaakt door een tijdelijke black-out. Hoe vaker je deze situaties in je training toepast hoe eenvoudiger de opdracht wordt en de black-out zal minder snel optreden.

Hoe ouder een speler is, hoe moeilijker het is om multitasking in het spel te kunnen toepassen. Het probleem ontstaat dus al in de jeugdtraining. De meeste jeugdtrainingen zijn gewoon te simpel. Spelers vervelen zich, hun hersenen worden niet geprikkeld. Dat verklaart ook waarom er op veel trainingen sprake is van weinig orde. Ik hoor en zie dat niet alleen op clubtrainingen, maar ook bij de trainingen van de nationale jeugdselecties. Door eenvoudige basistechniektraining te doen heb je een aantal grote nadelen:

• 1. Je maakt niet gebruik van de maximale hersenmogelijkheden
• 2. daardoor zijn ze te snel afgeleid en gaan ze zich vervelen
• 3. ze leren geen multitasking
• 4. je laat een zeer begrensd tijdperk voorbij gaan om deze dingen te leren

Moet je altijd moeilijke dingen trainen en de simpele dingen vergeten? Nee, dat denk ik niet, maar je moet de eenvoudige dingen dan gewoon iets moeilijker maken. Zo zou je bij servicetraining afleidingsdingen kunnen toepassen of tijdens eenvoudige dropoefeningen voor slagvastheid extra opdrachten geven zoals bijvoorbeeld iemand langs de kant van de baan die vragen stelt zoals hoeveel is 64-17. Je zult zien dat het spelen van een goede drop dan aanzienlijk moeilijker is geworden.

Dit zijn simpele voorbeelden van multitasking op de baan. Op Oro hebben we dit een aantal keer met spelers gedaan op een eenvoudige manier, maar ook met spelers als Vincent de Vries op een moeilijke manier. Met Vincent heb ik wat oefeningen gedaan, waarbij hij patronen in mijn feeding moest herkennen en kunnen uitleggen als ik het spel stopte. In het begin had hij totaal niet door wat er gebeurde op de baan en liep rond als een kip zonder kop, maar na een kwartier van zulke training kon hij bijna alles herkennen. Als dat gebeurt kan je een stap verder gaan en opdrachten geven om tegen het patroon in te gaan spelen en een volgende stap is dat ik in verschillende patronen ga aangeven en hij dat herkent en op verschillende manieren daar tegen in gaat spelen.

Van een van de ouders kreeg ik de vraag hoe je het versnellen van het voetenwerk kan inpassen in je training terwijl je tactisch aan het vertragen bent. Het ging hier om een U15-speler en ik heb toen verteld dat het een van de moeilijkste trainingen was, omdat het een extra iets toevoegt aan het werken met multitasking. Het zijn niet alleen verschillende dingen die er gedaan moeten worden, maar ook nog eens in verschillende en tegenovergestelde snelheden. De manier waarop ik dit in een training verwerk, is via de voorspanning sprong.

Als je de ontwikkeling van deze sprong bekijkt, dan werd er 25 jaar geleden gezegd dat je naar je spelerscenter moest lopen daar omhoog moest springen om vervolgens van je excentrische spanning gebruik te maken in je nieuwe start. Dat is totaal achterhaald. Je loopt nu rustig terug, waarmee je gebruik maakt van positioneel voetenwerk en je laat dus bewust de hoek waar je de shuttle wil hebben iets open (voorspelbaar badminton). Vervolgens zak je van een vrij hoog balanspunt in naar je voorspanning en gebruikt dat als je start naar de nieuwe hoek. Nu heb je vertraging in het spel aangebracht via positioneel en voorspelbaar badminton met een productieve versnelling. Dus geen tijd te verliezen met een sprong omhoog maar juist het inzinken van het voetenwerk. Het voetenwerk is dus onlosmakelijk verbonden met multitasking en deze manier van voetenwerk is een noodzaak om de tijd te hebben die nodig is voor het goed kunnen uitvoeren van multitasking in badminton. De rust in het voetenwerk is nodig om de black-out voor multitasking te voorkomen. Je ziet dus ook dat spelers die elke keer als een gek terug lopen naar het midden van de baan zelden of nooit extra dingen kunnen doen, juist omdat ze zich de tijd en rust ontnemen om dit mogelijk te maken.