Word projectmanager van je eigen topsportcarrière

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Jijzelf bepaalt wat je doet met je professionele carri&eagrave;re (wat wil je leren?). Doordat je je eigen projectmanager bent, ben je zeer bewust van de keuzes die je maakt of juist niet maakt, omdat elke keuze positieve en of negatieve consequenties kan hebben. Bijvoorbeeld wanneer ik niet met alle aandacht een vak volg, zal ik dat vak mogelijk niet gaan halen. Bovendien heb ik beperkt iets van het vak opgestoken, waardoor ik later, wanneer ik werk, niet de kennis kan toepassen. Hierdoor heb ik alleen mijzelf. Het besef dat ik mijzelf heb dringt ook door. De volgende keer zal ik namelijk niet dezelfde keuze maken (niet aandachtig een vak volgen), maar de keuze maken om wel aandachtig de vakken te volgen; ik verbeter mijzelf namelijk erdoor.

Nu denk ik zelf dat spelers die ambitie hebben (voornamelijk topspelers) veel meer een eigen projectmanager moeten gaan worden, waardoor zich zij ook veel meer bewust worden wat ze aan het doen zijn. Dus niet dat alleen een coach/trainer en of Badminton Nederland bepaalt wat je als speler moet gaan doen, maar dat je zelf gaat beslissen. In dit geval dat je je eigen topsportprogramma gaat samenstellen, waardoor je de wereldtop kan gaan bereiken.

Het zelf beslissingen gaan nemen (zelfstandigheid) zal een enorme boost krijgen wanneer er ook negatieve consequenties zijn als er een verkeerde keuze wordt gemaakt; negatieve feedback. Naar mijn idee zijn nu de negatieve consequenties van een keuze van een speler in de nationale selectie zeer beperkt, aangezien Badminton Nederland en of de trainers het topsportprogramma samenstellen en altijd klaar staan om je mentaal/financieel op te vangen, wanneer je het moeilijk hebt. Want vertel mij nu eens wat de gevolgen zijn voor een speler die in de nationale selectie zit, wanneer hij een periode niet gemotiveerd traint? Volgens mij niks, je blijft gewoon lekker knus in de nationale selectie en wacht totdat je weer gemotiveerd bent.

Nu rijst de vraag: hoe kan je negatieve consequenties voor topspelers in de nationale selectie implementeren in het topsportsysteem badminton? Simpel, verbind financiële gevolgen aan prestaties van een topspeler: wanneer een topspeler goed presteert, kan hij verdienen aan badmintonnen. Wanneer een topspeler slecht presteert, zal het hem geld kosten. Dus niet gemotiveerd trainen voor een langere periode zal dus zeer waarschijnlijk leiden tot slecht presteren in wedstrijden, wat de negatieve consequentie heeft dat het je als topspeler geld kost. Dit wil je als topspeler niet: geld betalen voor topsport. Hierdoor zul je er alles aan doen om wel goed te presteren: er is een besef bij de speler ontstaan dat je jezelf hebt wanneer je niet presteert.

Het besef zal er zeer waarschijnlijk toe leiden dat je bij jezelf na gaat denken wat nu het optimale topsportprogramma voor jou als persoon is. Wat heb jij als speler nodig om de prestaties te halen die van jou verlangd worden? Wanneer spelers dit soort vragen aan zich zelf gaan stellen is er zelfstandigheid gekomen. Anders gezegd, je bent projectmanager van je eigen carrière geworden. Jijzelf bepaalt namelijk wat goed voor je is, en wat niet. Het kan leiden dat je afwijkt van de gebaande paden (het topsportprogramma van Badminton Nederland), en dat je andere keuzes gaat maken.

Naar mijn mening zie je deze zelfstandigheid ook sterk terug in de topsporters in andere sporten in het heden en het verleden. Zij wisten/weten namelijk veelal precies wat nodig is om beter te worden. Een aantal voorbeelden: Rintje Ritsma die in 1995 de eerste financieel onafhankelijk schaatsploeg opricht (Sanex), omdat hij vond dat de KNSB niet de voorwaarden kan scheppen om optimaal te trainen, Inge de Bruijn die in 1997 in Amerika ging trainen bij Paul Bergen, omdat zij zich niet meer kon motiveren in Nederland, Roger Federer die tussen 2004 en 2009 geen vaste tennistrainer/coach had die hem begeleidde, zeer waarschijnlijk omdat hij zelf wel wist hoe hij beter kon worden, Lance Armstrong die een huis kocht in Girona om in de bergen te trainen, oneindig veel voetballers die naar het buitenland gaan voetballen om beter te worden, ...

Positieve en negatieve consequenties voor badmintonspelers kan je inbouwen door het systeem wat Ron wil toepassen. Dit is zeker geen slecht idee. Zelf heb ik er wel twee problemen mee: 1. de afrekening van twee jaar niet presteren komt ook na twee jaar. Dit kan zeer vervelend zijn voor een speler, omdat deze speler na twee jaar badmintonnen een hoge rekening gepresenteerd krijgt en 2. gekoppeld aan probleem 1, doordat een speler niet continue met de financiële gevolgen van zijn presteren wordt geconfronteerd, werkt het mechanisme van positieve/negatieve feedback niet optimaal; het belonen/straffen voor prestaties. Dit komt omdat de feedback wordt uitgesteld (mogelijk twee jaar).

Nu heb ik zelf een ander idee hoe je een dergelijk systeem beter kan implementeren. Dit systeem is wel volledig verbonden aan hoe het topsportsysteem badminton in elkaar zit. Maar het idee is als volgt: de bond (Badminton Nederland) biedt geen topsport meer aan voor selectiespelers (geen technisch directeur, bondscoaches en of trainers in dienst). Het geld wat gereserveerd is voor de nationale selectie zal dan onder een zeer beperkte groep spelers (maximaal 10) die de potentie hebben om de wereldtop te halen (spelers tussen de 15 en 24 jaar) worden verdeeld. In mijn visie is het bedrag wat dan wordt verdeeld de grootte van het sponsorbedrag (€150.000), aangezien ik heel graag zou zien dat het gedeelte wat de leden via contributie betalen aan topsport wordt geïnvesteerd in private badmintonschools, badmintonacademies en badmintonuniversiteiten hier in Nederland, zodat de opleiding van jonge spelers (spelers tussen de 8 en 21 jaar) sterk verbeterd kan worden.

Deze selectie van spelers die de potentie hebben om wereldtop te worden, wordt bepaald door een commissie van trainers van de academies en universiteiten. Wanneer een speler wordt geselecteerd, zal deze speler binnen een half jaar met een plan van aanpak moeten komen. In dit plan van aanpak geeft de speler aan wat hij of zij wil bereiken, hoe hij dit wil bereiken en wat de doelstellingen zijn. Alles staat natuurlijk wel in het teken van de langere termijn; wereldtop worden. Als de doelstellingen worden behaald, zal de speler geld blijven ontvangen van de bond. Wanneer een speler zijn doelstellingen niet haalt, wordt de geldkraan dichtgedraaid. Ieder jaar zal de speler weer met een aangepast plan van aanpak moeten komen, zodat een realistisch verwachtingspatroon wordt geschapen.

De speler kan zelf bepalen hoe hij zijn ambities wil waarmaken met het geld wat hij ontvangt. Vanuit de bond wordt er wel gestimuleerd om naar een buitenlands badmintoninstituut te gaan. Bijvoorbeeld naar Oro om daar de badmintoncarrière voort te zetten. Maar als de speler zelf naar een ander opleidingsinstituut wil gaan, mag hij dat zelf weten. Zolang de speler de doelstellingen die hij zelf heeft beschreven, maar haalt.

Wel moet ik er bij zeggen dat de hoeveelheid geld die de speler ontvangt van de bond in principe niet voldoende is om alles te doen en laten wat de speler wil. Spelers moeten namelijk zelf andere financieringsbronnen aanboren (sponsoren, familie, clinics, ...) om zichzelf geheel te voorzien. Dit wil je zodat de speler onder nog meer druk moet gaan presteren: je eigen plan van aanpak realiseren en ook de sponsoren tevreden houden. Dit leidt naar mijn inzien tot nog meer zelfstandigheid van de speler: hij zal alles geven om te presteren.

Dit systeem en ook het systeem van Ron heeft drie grote voordelen: 1. een speler draagt zelf bij aan zijn eigen opleiding, waardoor de opleidingskosten per persoon afnemen, 2. door zelf als bond beperkt/geen personeel wat gericht is op topsport in dienst te nemen, is er ook een beperkte financieel risico wat de bond draagt. Dus nooit meer geen problemen met het ontslagrecht en de daarbij horende gouden handdruk. 3. de bond hoeft zich haast niet meer druk te maken over de nationale selectie, en kan zich volledig focussen op de opleiding (scholen, academies en universiteiten). 4. spelers zijn enorm gemotiveerd om te presteren, want als ze niet presteren wordt de geldkraan dichtgedraaid.

De twee voordelen van mijn bedacht systeem ten opzichte dat van Ron zijn dat 1. een speler geen schuld opbouwt, wanneer hij slecht presteert. Er wordt namelijk geen geld geleend en 2. de positivie en of negatieve feedback wanneer er niet gepresteerd wordt is er eerder.

Ook moet ik toegeven dat er een groot nadeel is van mijn systeem: de potentie om een bank als sponsor binnen te halen is er niet. Dit nadeel vind ikzelf minder belangrijk dan de twee voordelen, daarom geef ik de voorkeur aan het systeem wat ik heb bedacht: het bestaan van een speler wordt niet gebaseerd op leeninkomsten, maar op inkomsten waar niks voor terug hoeft worden betaald.

Met vriendelijke groet,
Harm van Schaik