HELP! Ik wil een betere trainer worden!

Maak kennis met Nagasharan Podala Vengatesh!

Zonder dat we dit vooraf hadden doorgesproken vroeg ook Ron Daniëls mij iets voor te bereiden voor het VBO studieweekend. Dit komt natuurlijk niet zo maar uit de lucht vallen, want uiteraard zijn dit soort zaken al eens besproken. Het komt dus eigenlijk heel mooi uit, want dit artikel is dan een mooie voorbereiding en ik denk dat het VBO een grote rol kan spelen als we de neuzen dezelfde richting op kunnen krijgen. Klein probleempje: ik krijg maar een half uur en dat gaat daar dus echt niet lukken, maar we zullen zien of ik een en ander kan stroomlijnen...

Het verzoek tot het meedenken tot het opzetten van een andersoortige trainersopleiding kwam ruim 2 jaar geleden vanuit de BNL hoek, maar tot op heden hebben we daar niets meer over gehoord en lijkt het een stille dood gestorven. Een andere reden voor het schrijven van dit artikel is om u mee te laten delen hoe ik mij als trainer probeer te ontwikkelen.

Om maar direct het koren voor de voeten van enkele critici weg te maaien: de ontwikkeling van niets in 2000 tot bijna niets in 2013... Ik blijf bescheiden. Toch bereiken wij bevredigende resultaten door dingen net iets anders te benaderen. Nee, ik stel nog weinig voor, maar ik probeer in ieder geval mijzelf te ontwikkelen tot een goede jeugdtrainer door in ieder geval veel over de dingen die ik doe na te denken. Maar daarover later meer.

Ontwikkelingen

Op een bepaald moment denk je zelf dat je het heel goed doet, maar gelukkig ben ik heel reëel en kan soms erg goed doen aan zelfreflectie. Tot nu toe heb ik nooit de naam genoemd van mijn beste pupil X (Ik heb lang getwijfeld of ik het nu wel zou doen, maar ik doe het ook nu niet, maar volgende week wel. Het is tenslotte Nederland en het is een stukje (zelf)bescherming. Niet met naam en toenaam op internet dus, maar in een discussie durf ik dit wel aan te gaan). 
Bijkomend voordeel is dat u misschien uw eigen spelers erin kunt plaatsen.

Iedere jeugdtrainer heeft X ongetwijfeld wel eens zien spelen en het is (zeker) niet dankzij mij dat zij een van de grootste Nederlandse talenten is, zeker in de dubbelspelen. Door haar grote arsenaal maakt ze het zichzelf soms erg moeilijk. Haar optredens zijn sterk wisselend en men zou ook een negatieve indruk kunnen krijgen als je niet beter zou weten.

Ik heb haar wel kunnen helpen met bepaalde zaken, dat zeker. Ik heb steeds gezegd: iedere trainer die zichzelf serieus neemt, zou ik X gunnen. Ongelooflijk hoeveel je moet nadenken als je met zo iemand bezig bent. En dat maakt je als trainer soms erg aan het twijfelen. Doe ik het wel goed, moet het anders?
Daarnaast zal ik 2 andere talenten noemen: U-13 speler Y en U-15+ speelster Z.

Z is een speelster die zich lineair ontwikkelt, gewoon doet wat ze moet doen en vooral geen gekke dingen doet. Ze vervalt soms in oude fouten en is eenvoudig weer terug te zetten. Niet al te moeilijk dus, maar het kost wel tijd, veel tijd soms... Y is een ander supertalent die zich heel explosief en snel ontwikkelt, maar ook alle aandacht nodig heeft, want anders blijft hij constant in zijn comfortzone en heeft weinig uitdaging. Tot voor kort was alles voor mij nog beheersbaar.

Alle 3 talenten komen of zitten in de Nederlandse selectie, maar ik haast mij te zeggen dat dat niet alleen maar komt door mij of door hun andere trainers en daar komt het punt waar ik graag over wil hebben. 
Bij een normale ontwikkeling komen allen uiteindelijk wel op het NK te staan, maar gezien de huidige ontwikkelingen binnen BNL zal het daar misschien stoppen. Wij trainers kunnen ze een aardig deel van het traject begeleiden en het liefst willen we ze internationaal laten schitteren, maar het blijkt dat het vooral hier helemaal spaakt loopt. Waarom?

Ik ben een talent. En wat nu dan?

Zoals gezegd doorloopt Z een normaal traject en is Y heel goed te trainen en ontwikkelt zich heel snel, want in de U-13 en U-15 is er heel veel te leren en veel doen ze gewoon zelf door veel te trainen en veel te spelen. Ik kan daar echt mijn steentje wel in bijdragen. X is een speelster waar je als trainer knettergek van kunt worden, maar doorloopt eerst normaal het traject, maar des te beter ze wordt, hoe gecompliceerder het wordt. Elke week is er weer iets, het maakt niet uit of dit positief is of negatief; elke week is er wel iets aan de hand. Vorig jaar slaakte ik al een "noodkreet" en dat noodzaakte ons om verder te gaan kijken, want vanuit BNL werd de ontwikkeling totaal niet gestimuleerd, eerder tegengehouden. Dat was niet altijd bewust gepland, maar dat komt allemaal door de hele organisatie die in de basis, lees jeugd, niet echt wereldtop gericht is.

Ik heb me vaak afgevraagd: wat als X ergens anders geboren zou zijn? Het komt niet zozeer omdat we niet willen, maar meer omdat we niet een geschikte trainersorganisatie hebben. Bij dergelijke talenten is het zeer belangrijk zeer veel individuele aandacht te geven om hun ontwikkeling en motivatie niet te laten stagneren. Het is onmogelijk om als trainer alle processen te begrijpen die gebeuren en het moet daarom geen schande zijn om sommige zaken uit handen te geven. Maar aan wie?? 
Binnen onze eigen kennis en kunde die we opbouwen, kan je sommige spelers redelijk begeleiden, maar voor andere spelers is misschien een hele andere aanpak nodig. De door mij geschetste spelers hebben allemaal een andere aanpak nodig. Tot hoever kan ik als trainer daarin meegaan?? Heel realistisch gesteld: dat gaat dus niet. You can’t go all the way. Op een gegeven moment heb je hulp nodig. Het is bijna onmogelijk alles alleen te doen. Een hele selectie doen met 2 trainers? Onmogelijk! 
(Inmiddels heb ik speelster X "uit handen" gegeven. Ik ben blij dat we iemand hebben gevonden die haar nu beter kan begeleiden en ik ben niet te trots om haar te laten gaan, ik hoop tijdelijk... Ik moet namelijk nog te veel leren en als ik haar zou houden, zou ik mijzelf in dit verhaal ernstig tegenspreken!) Misschien zijn inderdaad aparte teams wel de oplossing, maar dat is weer een ander verhaal, zo ver zijn we nog niet, een enkeling uitgezonderd.

What if...

Als we deze 3 talenten nu gewoon zo door laten gaan: af en toe een extra trainingkje, vooral veel groepstrainingen en vooral dus blijven doorgaan op deze bekende en geëffende paden, dan komen ze wel in de top 200 van de wereld, maar zal een eventuele Olympische droom heel ver weg blijven. Wanneer ik het dus in mijn belevingswereld ga betrekken, zal er dus iets moeten gebeuren. Ik denk daar het volgende over:

• Cultuur en structuur in de basis dienen veranderd te worden
• Zelfreflectie
• Samenwerking moet beter
• Betere opleiding in de basis

Cultuur

In Nederland hebben wij een cultuur van dat we denken alles zelf heel goed te weten en vooral niet de hulp van anderen in te roepen. Ik heb al diverse keren aan spelers/begeleiders aangeboden om eens met hun pupil te trainen. Maar dat is kennelijk not done en er zijn zelfs trainers die letterlijk zeggen dat ze niet willen dat een ander gaat pronken met hun speler (!). De structuur is nog erger, zeker vanuit opleidings-standpunt gezien. Bewaak vooral het groepsproces en leer hoe je een lesformulier moet invullen...

Met dit laatste verdwijnt juist alle creativiteit individualiteit en spontaniteit. Nee, bevorder juist individuele trainingen en schakel andere mensen in. Lees: specialisten. Ik heb steeds gezegd dat ik mij niet met badmintonpolitiek wil bezig houden, maar in Nederland is dat dus kennelijk toch nodig, want op deze manier kan ik straks niks meer met mijn pupillen. Ik wil veel, maar kan weinig en leer niks bij op deze manier, tenzij ik zelf op zoek ga en dat is soms lastig. Omdat bijna niemand (behoudens de ORO gangers/aanhangers...) iets deelt in Nederland, is het lastig info weg te halen.

Kom op, we zitten in het internet tijdperk!
 De structuur zou totaal anders moeten zijn. Er zouden 1 of 2 (liefst meer) (buitenlandse) trainers moeten zijn die alle kwalificaties hebben en uitermate zijn ingewerkt in het hele jeugd. Zij moeten zich zuiver gaan bezighouden met beleid en opleidingen. Deze trainers zouden de opleidingen kunnen verzorgen voor andere trainers, maar vooral mensen laten doen en uit zien te zoeken waar ze goed in zijn en waar hun interesses liggen. Deze trainers zouden ook hun kunstjes weer moeten kunnen uitdragen. In mijn geval bijvoorbeeld U13- U-15.

Laat ze hun trainingen publiekelijk maken evenals hun ervaringen. Je voorkomt daarmee, zoals in mijn geval, dat je verzandt in je pogingen om zelf oplossingen te vinden voor bepaalde problemen die zich voordoen. Inherent aan dit alles is dat de hele oefenstof veranderd moet worden. Er zou veel meer aandacht moeten worden gelegd op techniek en voetenwerk bij de jeugd. Sorry voor mijn enigszins botte opmerking als ik zeg dat de meeste trainers tot op landelijk niveau helemaal niets snappen van voetenwerk. Tot in de Nederlandse selectie huppelt en "chasseed" men vrolijk in het rond en kennelijk ziet niemand dat. In de basis zou hier al alle aandacht aan moeten worden gegeven.
 Trouwens. In Denemarken krijg je als talent niet zomaar een goede trainer, jij als speler moet een bepaalde trainer eerst verdienen. Het is iets om even over na te denken...<.p>

Zelfreflectie

Ik ben mij inmiddels bewust van mijn sterke kanten, maar ook vooral van mijn beperkingen. Het lijkt gevoelsmatig misschien een nederlaag als je pupil moet afstaan aan iemand anders, maar het is de keiharde wereld van de topsport. Verandering van spijs doet eten. Wat je wel mag verwachten is dat je ten allen tijde wel bij die pupil betrokken moet zien te blijven, dat betekend dus een open en eerlijk communicatie, met de nieuwe trainer. Ik hoop echter dat deze zich aan mijn ideeën wil houden, anders leer ik nog niks bij...

Samenwerking

Zoals gezegd moeten we niet bang zijn om gegevens met elkaar te willen delen. Vraag collega trainers en kijk samen naar bepaalde pupillen en vertel elkaar wat we zien. Schakel getalenteerde spelers in en laat ze coachen en elkaar vertellen wat ze zien. Laat ze nadenken waar ze mee bezig zijn en dwing ze ook daartoe. Teveel vertrouwen we op de trainer en wat hij zegt schijnt altijd waar te zijn, hetgeen ik soms ernstig betwijfel.

Betere opleidingen

De basis begint als ze 10 jaar zijn, voor sommigen zelfs eerder. Daar moeten we ze al oppakken en talenten herkennen. Ik heb daar al eens iets over geschreven en Ron en Henri ook. Toch blijft het een heikel punt. Hier mogen wij niet bezuinigen. Ik merk het al met oudere pupillen, die op de 'ouderwetse' manier zijn opgevoed. Wil je met deze groep nog iets bereiken, moet je daar dubbel zoveel energie in steken en soms voor zeer weinig toegevoegde waarde aan hun spel! Techniek, voetenwerk en zelfdenkend vermogen, moeten al op jonge leeftijd worden gestimuleerd. Gebruik buddy-systemen, spelersprofielen en andersoortige persoonlijk opleidingsplannen om meer de vinger aan de pols te houden en de ontwikkeling te kunnen volgen.

Tot hier even genoeg geschreven. Tijdens het VBO trainingsweekend hoop ik hier graag over door gaan en dan ook direct wat zaken laten zien die daar direct mee te maken hebben. Sommige zaken kun je gewoon veel beter op de baan of in de praktijk voor een groep demonstreren. Nog 1 ding: een gegeven waar ik dit weekend mee zal beginnen: als ik niet naar Oro was geweest, was ik waarschijnlijk nooit op het punt beland waar ik nu sta. Nog in het begin, maar naar mijn idee en voor mij de goede weg.

Rene Sehr