Update training Renske Kwakkenbos op Oro

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ze geven de prestatie even op om voor een bepaalde periode te werken aan verbeteringen, veranderingen of nieuwe technieken in hun spel. Dat heeft tot gevolg dat je een tijdje wat minder gaat spelen totdat de nieuw verkregen kennis vastzit en een deel van je spel is geworden. Ik heb het nog nooit meegemaakt dat een speler het makkelijk vond om hiermee om te gaan. Het is vaak de frustratie van hard werk dat niet direct beloond wordt.

Deze spelers kiezen ervoor om op een bepaalde manier te werken en voor geen van allen is het omdat ze het hadden gehoord dat het anders was, maar omdat ze me als trainer al een langere tijd kenden en wisten wat er te wachten stond. Maar toch zijn er vaak twijfelmomenten als het allemaal niet zo lekker loopt, je elke dag moe bent en je spieren overal pijn doen.

Wat hebben we gedaan de afgelopen tijd en waar staan we nu in verhouding tot augustus? De belangrijkste doelstelling voor Renske was en is een blessurevrij seizoen te draaien. Door haar core stability aanzienlijk te verbeteren. Ik was er helemaal van overtuigd dat dit ook zou lukken en was dan ook niet bang daar van tevoren een uitspraak over te doen. Het gaat ook goed op dit vlak. Renske heeft geen noemenswaardige problemen meer en is overall veel sterker geworden. En dit nagenoeg zonder krachttraining te doen. We hebben niet eens verzwaarde ballen gebruikt bij de training, gewoon omdat het niet nodig was. Er was nog zoveel kracht te halen uit gewone trainingen dat ik met een gerust hart de krachttraining weg kon laten. Alleen als ze zelf iets leuk vond om te doen dan kon / mocht dat ook, maar er is geen krachttrainingsprogramma anders dan core stability.

De eerste tijd hebben we de trainingshoeveelheid flink verhoogd en de eerste maand zaten we tussen de 20 en 26 uur training en wedstrijden per week. De aandacht lag voor 90% op techniek, voetenwerk en tactiek. Nadenken op de baan over alles wat je doet en juist niet doet. Ik hou van spelers die kritisch zijn, dat houdt je scherp als trainer. Verder heeft Renske naast mij ook met verschillende andere trainers gewerkt, Andreas Johannsen, Christian Madsen, Huynh Duong en Jan Kaiser. Deze trainers hebben allemaal hun eigen input.

Het nadeel van de huidige aanpak is dat er aan heel veel dingen tegelijk wordt gewerkt. De stabiliteit wordt verbeterd, waardoor ze beter in balans is en dus ook zuiverder de shuttle raakt. De bespanning is van 10 kg naar 13.5 kg gegaan in een paar weken tijd en we hebben alle slagen verkort en technisch verbeterd, zoals bijvoorbeeld de smash met een meer open naar buiten gedraaide grip zodat er een meer rechte lijn kwam in de aanval.

Je kunt niets ander doen dan alle problemen tegelijk aanpakken, materiaal, stabiliteit, voetenwerk, techniek en tactiek. Vandaar ook dat we een zo'n hoog aantal uren zaten in de eerste zes weken. Nu heeft Renske vaak te veel tijd op de baan, dus staat ze al te wachten voor ze de shuttle kan slaan. Door alle factoren die we nu hebben veranderd bij elkaar te tellen hoeft ze lang niet zo hard meer te werken om de shuttle vrij te spelen. Zelfs onder druk. En ze slaat relatief veel shuttles uit. Het is namelijk wennen aan de nieuw verkregen kracht door techniek en materiaal.

Vandaar dat Renske in wedstrijden vaak nog moet teruggrijpen naar een racket dat minder hard bespannen is om de shuttle binnen te houden. We zijn inmiddels overgeschakeld naar wedstrijdtraining met veel meer precisie, zoals het longline spelen op zeven verschillende plaatsen van net achter het net tot op de achterlijn. Deze training moet gedaan worden met een minimale techniek, dus zo weinig mogelijk toevoegen aan de shuttle, geen spin of cut maar rechttoe rechtaan. Het is opbouw simpliciteit met minimale racketbewegingen, zonder voor- of nazwaai, zo hoog en zo snel mogelijk genomen. De shuttle moet precies daar worden gelegd als wordt gevraagd met de gevolgen die daarbij horen. Speel je een goede netdrop dan verwacht je een net drop terug, speel je voorbij de servicelijn dan verwacht je een longline lob terug. Speel je een vlakke lob tussen half court en dubbel servicelijn dan ben je klaar voor een drive voor court. Speel je de shuttle hoog dubbel servicelijn dan wil je een aanval hebben terwijl je een clear opwachting maakt met een hoge lob op de achterlijn.

Alles is natuurlijk ook weer afhankelijk waar je zelf heen beweegt, maar dit zijn de denkpatronen waar je mee bezig bent. Ik wil ook graag hebben dat spelers hardop zeggen wat ze doen. Veel te vaak doen ze maar wat zonder dat er een plan achter zit. Dan krijg je gewoontespel en dat is makkelijk te doorzien en dus ook coachbaar voor de tegenstander.

Maar goed, het gaat er de komende tijd om dat Renske de wapens die ze nu heeft gaat omzetten in een bruikbare tactiek op de baan. Dat is een langzaam proces en perioden waarin het lukt worden snel afgewisseld met totale mislukking. De momenten dat techniek, tactiek, kracht en controle samenkomen zullen daarna vaker en vaker gebeuren naarmate je meer ervaring krijgt met het spelen op deze manier. Maar het zal heel veel vallen en opstaan worden totdat alles wordt beheerst en we de hoeveelheid training weer flink omhoog kunnen doen.<-p>

Wat mij elke dag weer verbaast is hoe veerkrachtig Renske is. Ondanks de spierpijn weer opstaat en de volgende training gaat doen. Vooral dagen zoals donderdag zijn zeer zwaar met zes uur baantraining en een uur core stability. In augustus was het lekker weer en kon je in het zonnetje uitrusten, nu is het donker als we thuis komen van de middagtraining. Het vriest in de nacht het is koud en nat en veel lastiger om op je fiets te stappen en naar de hal te rijden.

Iedereen die zegt dat het een lekker en leuk leventje is, zo'n jaartje er tussenuit om te badmintonnen heeft het goed mis. Het is vooral heel zwaar, zowel lichamelijk als geestelijk en er is heel wat voor nodig je elke dag weer op te laden. Ik wil van achter de keukentafel vandaan zeggen dat ik het knap vind wat ik dag in dag uit weer zie. Volhouden meid!