Piet Ridder: 'Hoe belangrijk is badmintontechniek en tactiek?'

Jij het nieuws, wij een tikkie!

BC Amersfoort kwam vanwege blessures duidelijk gehavend aan de start en het leek er in het begin dan ook op dat Duinwijck eindelijk zijn zwalkende prestaties van dit competitieseizoen recht kon zetten. Helaas niets was minder waar, Duinwijck slaagde er helemaal niet in om maar een deuk in een pakje boter te slaan. Zoals zo vaak wist alleen Akvile Stapusaityte haar enkelspel en vrouwendubbel met Dorien Lups te winnen, maar de rest van de spelers lieten het gewoon een beetje afweten.

Als je als grijze postduif dan boven in het restaurant aan een tafeltje zit bij Duinwijcker Guus van de Vlugt, dan ontkom je er niet aan om terug te denken over hoe de Duinwijck successen in het verleden tot stand zijn gekomen. Tijdens trainingen bijvoorbeeld uren serveren, slagen uitproberen, proberen op de lijnen te spelen, het verbeteren van voetenwerk en 'last but not least' dat de uitvoering van een technische slag van zeer groot belang was, dit vanwege lijfsbehoud. Als kind speelden we namelijk met een houten racket en daar zat weinig tot geen 'zwiep' in. Als iemand op je backhand sloeg, dan was je als beginnende badmintonner bijna kansloos. Ook tijdens de evolutie van het racket bleven bepaalde slagen moeilijk uitvoerbaar en daarom bleef er binnen de club gewerkt worden aan techniek. De bevestiging dat wij qua trainingen op de goede weg zaten, werd bevestigd tijdens de eerste Dutch open wedstrijden in de Duinwijckhal en onze jeugdontmoetingen met het Deense SIF. In Kopenhagen kregen wij de indruk dat iedere jeugdige Deen alles maar kon slaan, wat hij of zij ook maar wilde en bij thuiskomst zaten we nog vol met verhalen over onze kennismaking met het Deense Badmintonwalhalla.

Het heeft de badmintonvereniging Duinwijck geen windeieren opgeleverd. Tientallen jaren op alle fronten succes, dit mede door de moordende rivaliteit onder de spelers tijdens trainingen. Ook had oud voorzitter Verhoef een goede neus om de juiste buitenlandse trainers in huis te halen en dit dan specifiek voor de tactiek. We hebben van ieder coach ontzettend veel geleerd en met name in het dubbelspel van de Engelsman Ken Brock, die ons met zijn mathematische modellen op het schoolbord bewees wat de kortste afstanden waren. Het kwartje moest bij ons vallen en dat leverde jarenlang succes in de dubbels op.

Nu in het jaar 2014 zien wij dat het trainingsbudget van de vereniging Duinwijck nog nooit zo hoog geweest is, dat de techniek door de verbeterde rackets van ondergeschikte belang geworden is en over de eigen tactiek tegen bepaalde spelers niet meer wordt nagedacht, dit omdat de coach toch wel een oplossing heeft. Ook moeten we constateren dat de jeugdige spelers het liefst een aantal basisstappen overslaan om maar zo snel mogelijk in de hogere teams te komen. Het lijkt wel dat de huidige generatie geen geduld meer heeft om zich technisch te verbeteren. Wij als oud spelers hadden geen keus, zonder goede slag namelijk geen goede badmintonner. Je kunt het deze generatie dus eigenlijk niet kwalijk nemen. De druk van het thuisfront om een goede badmintonner te worden, speelt nu ook een veel grotere rol. Mijn ouders en die van vele anderen hadden vroeger geen tijd om zich met onze sportieve activiteiten te bemoeien.

De Nieuwjaarsconclusie van Guus en mij kun je eigenlijk kort samenvatten. Alle technische en tactische begin stappen, hoe vervelend dan ook, zijn de basiselementen van het latere succes. Het grote probleem, waar je nu mee te maken hebt, is dat deze jonge generatie een training alleen maar goed vindt als er gehold of gedraafd wordt en dat er veel variatie moet zijn. Men wil het liefst kampioen van de oefeningen worden en de uitvoering speelt daar een ondergeschikte rol in. Kijk maar eens bij het kokeren of multifeeding. Het resultaat zie je aan de shuttles die overal in de hal her en der verspreid liggen i.p.v het ene kleine vak. Door de hersenen worden de jonge spelers natuurlijk ook op het verkeerde been gezet. Zij vinden na afloop van een training dat zij heerlijk getraind hebben en vinden de trainer ook fantastisch. De boosdoener is natuurlijk de endorfines die in de hersenen aangemaakt worden tijdens de lichamelijk inspanning.

De club Duinwijck heeft dit jaar weer langer de tijd om na te denken over hoe ze dit probleemvarkentje gaan wassen, want zoals bekend speelt Duinwijck dit jaar weer geen play-offs. Sponsoren en de supporters zullen dit niet leuk vinden. Maar hopelijk zal het gezonde verstand van het Haarlemse bestuur zegevieren en komen zij met een oplossing voor het badmintonseizoen van 2014 - 2015.