'Badmintonouders: doe toch normaal!'

Maak kennis met Kelly van Buiten!

"Sommige ouders weten het gewoon beter tegenwoordig", zegt hij met een zucht. "Die gaan op de stoel van de coaches zitten, terwijl ze er helemaal geen verstand van hebben", aldus Vlerk.

Vlerk is niet optimistisch over de toekomst van het Nederlandse topbadminton op middellange termijn. "Het is natuurlijk wel zorgelijk dat er achter de huidige generatie niet veel jongens en meisjes zitten die de sprong gaan maken?"

Is er dan niet goed gewerkt? Of is er geen talent? Vlerk: "Ik denk dat het heel weinig met talent en aanleg te maken heeft. Ik zie genoeg kinderen met aanleg, maar de vraag is hoe er met kinderen wordt omgegaan. Het is af en toe afschuwelijk om te zien hoe kinderen begeleid worden door hun ouders. Ik ga geen namen noemen, maar er wordt veel te veel druk op hen gelegd."

Vlerk meent dat sommige kinderen er door de bemoeienissen van hun ouders onderdoor gaan. "Dan mag je hopen dat dit alleen op badmintongebied gebeurt en niet op het persoonlijke vlak. Ik denk dat bij die ouders een enorm groot probleem ligt en dat de coaches bij vele badmintonscholen en de badmintonbond dit ten onrechte jaren hebben gedoogd."

Maar de ouders betalen toch de rekening? Vlerk: "Nou en? Ze hoeven die rekening niet te betalen. Dan maar niet. Ze zetten de relatie met hun kind op het spel voor een spelletje. Ze geven hun niet de vrijheid om zich te ontwikkelen. Dat gaat veel te ver."

Vlerk denkt niet dat veel mondiale toppers onder druk zijn gezet door hun ouders. Vlerk: "Ik denk dat je je daarin vergist. Er is een heel grote groep die absoluut niet onder druk is gezet door hun ouders. Die hebben de vrijheid gekregen zich te ontwikkelen, zonder dat ze steeds niets waard waren bij een nederlaag. Of dat ze de hemel in werden geprezen als ze wonnen. Dat is de grootste fout die gemaakt wordt. Alles wordt vanaf het begin af aan geassocieerd met winnen en verliezen. Als je wint dan deug je, als je verliest dan deug je niet."

Toch wil Vlerk ook niet dat ouders zich niet laten zien: "De ondersteunende rol is ontzettend belangrijk, maar wel op gepaste afstand. Een coach is een coach en ouders zijn ouders. Ze zijn de belangrijkste mensen bij de opvoeding van hun kind. Maar blijf het altijd in perspectief zien. En doe toch normaal."