Over karakter, gewoonten en meer

Maak kennis met Gino Monopoli!

Als je spelers een heel jaar hebt, dan zal je al snel kiezen voor een aanpak op de lange termijn. Je gaat dus echt kijken wat zou je graag in het spel van zo'n speler terug ziet komen. Het is vaak in overleg met deze speler dat je een plan opstelt van elementen die je langzaam aan in het spel gaat brengen. Deze aanpak heeft geen snelle resultaten. Sterker nog het spel zal de eerste tijd behoorlijk achteruit gaan. Je moet de speler dan ook voorbereiden op zo'n proces, want ze trainen zich te pletter maar zien in het spel geen verbetering.

Het was ook de aanpak die ik eerder heb gebruikt met andere topspelers en het gaf vaak lacherige reacties van anderen als ze zo'n investeringsjaar namen. Spelers zelf twijfelen nauwelijks over de aanpak. Hun kennis over het hoe en waarom wordt enorm vergroot en de technische vaardigheden schieten omhoog. Het probleem is vaak om deze nieuwe kennis en kunde ook in de wedstrijd te gaan gebruiken. Dat is hetgeen wat tijd kost. Zit het er eenmaal in, dan maakt het spel een enorme sprong voorwaarts.

Het zou het mooiste zijn als je zo'n proces een aantal keer zou kunnen herhalen. Maar de meeste spelers krijg je pas als ze in de U17 of U19 zitten en als je dan de top wil halen, dan heb je de tijd niet meer om het meer dan twee keer toe te passen. Je moet dan schipperen met de mogelijkheden die er op dat moment zijn bij de speler en er niet voor kiezen het hele spel om te leggen maar gewoon delen daarvan.

Ik ben van mening dat iedere serieuze jeugdspeler dit een keer zou moeten doen. Weg stappen uit het prestatiecircus van de bond en investeren in jezelf. Het nadeel van het hebben van een nationale selectie is dat het twee totaal verschillende doelen nastreeft. In de nationale selectie moet je presteren en dat is bij de jeugd geen goed criterium, want jeugdprestaties zijn gewoon niet belangrijk als je ze in het grotere geheel plaatst. Het kan wel samengaan, maar dan zal je breed moeten inzetten en dat doen ze in Nederland niet. Je moet dus vrezen voor je ontwikkelingsproces bij de bond als je daarvoor kiest.

Talenten worden niet gemaakt bij de bond, deze kiest de talenten uit voor de selectie. Je haalt dus een talent weg uit de omgeving waar het talent zich heeft kunnen ontwikkelen en zet deze samen met 16 andere talenten die uit een heel andere omgeving komen en gaat er een systeem op loslaten die voor alle 16 moet werken. Daar is het karakter van onze sport niet naar.

Het gaat in badminton altijd op de persoon zelf. Het zijn geen teammensen en zouden geen groepstraining moeten doen. Het is goed om wedstrijdtraining te doen en daarom goede spelers bij elkaar te brengen, maar voor jezelf moet je kiezen voor een eigen aanpak met trainers op maat. En let wel: ik zeg 'trainers' en het mag best een trainer zijn die staat voor de overal view van de speler, maar er moeten verschillende trainers zijn die de speler begeleiden in het ontwikkelingsproces. Goede trainers herkennen ook hun eigen gebreken en doen er alles voor om het talent te laten ontwikkelen. Als deze trainers de ontwikkeling in de weg staan doen ze een stap opzij of roepen de hulp in van andere trainers.

Naast de lange termijn ontwikkeling van spelers die hier op Oro lange tijd verblijven is er de aanpak van stages van een paar weken tot een paar maanden. Hier gaan we veel meer inspringen op de huidige problemen die spelers hebben of gewoon onderdelen die ze willen verbeteren. Het is een hele directe manier van trainingsaanpak maar het geeft dan ook binnen een aantal weken resultaat in het spel. Mijn stelregel is altijd dat als ik het iemand niet binnen 10 tot 20 min kan aanleren dan doe ik iets verkeerd. Dat wil niet zeggen dat de speler het ook gelijk kan toe passen, maar wel dat hij begrijpt wat ik wil. Waarom het zo gedaan moet worden en het op een training kan uitvoeren. Het is per speler verschillend hoe snel ze het op pikken in wedstrijdsituaties maar technisch en tactisch gezien kunnen ze het uitvoeren.

De aanpak op Oro is vaak frustrerend voor de spelers want er wordt heel veel van ze verwacht. Op de eerste plaats wil ik zelf discipline van de spelers. Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen training, spelers die niet zelf dingen ondernemen halen het niet. Dat geldt niet alleen op de baan of voor training maar voor alles. Spelers die liggen te slapen de hele dag en wachten tot dat ik ze een opdracht geef, daar heb ik niets mee. Iemand die zich verveelt is gewoon te dom voor badminton. Intelligente spelers vervelen zich niet... sorry ik bedoel: NOOIT.

Ik heb zelden of nooit spelers gehad die dit helemaal uit zich zelf. Er moest bijna altijd eerst een confrontatie aan vooraf gaan. Na de botsing scheiden de slimmen zich af van de gewonen. De laatste vervallen weer in hun oude gewoonten terwijl de slimme vanaf die dag nooit meer in hun oude gewoonten terug vallen. Spelers die hier langere tijd zijn hebben een nieuw denkproces aangeleerd. Dat gaat natuurlijk vooral over badminton en hoe het spel in elkaar zit, maar het gaat ook over de gewone dingen in het leven. Je loopt de kamer van een speler binnen en je weet gelijk wat voor vlees je in de kuip heb. Spelers uit Azië hebben veel meer zelf discipline. Hun kamers zien er netjes uit en hun training is vrijwel altijd met een goede inzet (ik heb het over spelers uit Azië en niet over spelers in Europa van Aziatisch afkomst). Jeugdspelers uit Europa waar je hun kamer binnenstapt is een rampgebied. Het is er vies, een enorme rommel en zeer onhygiënisch, er is bijna geen verschil tussen jongens en meisjes.

Ik probeer zo weinig mogelijk opvoeder te zijn, maar ik observeer vooral heel veel. Dat doe ik op de baan maar net zoveel daar buiten. Heel veel van de dingen die ik net heb beschreven passen in het type speler dat je denkt te herkennen. Als je beeld van een speler op de baan overeenkomt met hetgeen je vermoedt buiten de baan, dan weet je ook bijna gelijk of er veranderingen gaan plaatsvinden bij deze speler of dat hetgeen je heb gezegd tegen dovemans oren is gezegd. Het maakt je werk vooral een stuk makkelijker als je weet waar je mee te maken heb.

Wat me ook opvalt is dat sociale intelligentie voor de badminton belangrijker is dan gewone intelligentie. Het is opvallend dat heel veel goede spelers het ook goed doen op school, maar als ze sociale intelligentie missen is het veel moeilijker de complexe training voor badminton op de juiste manier uit te voeren over een lange periode. Misschien is dit het gedeelte wat Rien [de Korte] het chaotische proces noemt van badminton. Als je alleen maar over de pragmatische intelligentie beschikt kan je moeilijker omgaan met de uitzonderingen die badminton met zich mee brengt. Als laatste zou ik nog willen aangeven dat ik in een van mijn volgende stukken ga schrijven over de zekerheden die meisjes graag willen hebben in hun training tegenover de jongens die graag verrast willen worden.