Het grote gelijk duldt geen tegenspraak

Maak kennis met Gijs Duijs!

Gelijk kent namelijk geen tegenspraak, anders was het nu eenmaal geen gelijk. Dat maakt dat machthebbers gelijk hebben en of het nu om ouders gaat die het gelijk voor hun kinderen bepalen of een organisatie die het beleid bepaalt met hun gelijk.

Het gelijk wordt nog erger als het een monopolie betreft op het gelijk. Het gelijk van een bedrijf kan je nog via de marktwerking laten bepalen en als je succes hebt dan heb je sneller gelijk dan wanneer je dit niet hebt. In het bedrijfsleven heet het faillissement in een sport organisatie een zwarte periode, gebrek aan talent of dipje. Deze organisatie gaat vrolijk verder, vaak met dezelfde mensen en gaan halsstarrig proberen toch gelijk te krijgen met min of meer hetzelfde beleid.

In theorie is het allemaal zo goed geregeld, want de organisatie moet alleen het beleid uitvoeren dat de bestuurders uitzetten. Maar bestuurders komen en gaan en de organisatie heeft geduld. Die wacht wel tot bepaalde personen weer weg zijn en in de tussentijd wordt er gewoon doorgegaan met het dagelijkse werk.

Het duurt vrij lang voor bestuurders door hebben hoe de hazen lopen en waar de lijken verstopt zijn. Bestuurders zijn niet dom en ze stoten zich net als ezels niet twee keer tegen dezelfde steen, maar het lijkt er wel verdacht veel op dat alle bestuurders zich allemaal minstens één aan dezelfde steen stoten.

Het maakt de steen niet zoveel uit als hij twee keer door dezelfde of twee keer eenmaal door een ander wordt geraakt, want het resultaat is hetzelfde en zo ook voor de resultaten voor het beleid.

Er zijn dingen gedaan en die waren nodig. Zo zijn we verlost van een bondscoach / technisch directeur die er anders eeuwig zou zijn blijven zitten en - laten we wel wezen - we hadden twee van die dinosaurussen in de organisatie.

Maar er zijn nog veel meer dingen niet gedaan. We hebben nog steeds en misschien wel erger dan vroeger te maken met een angstcultuur bij de nationale selectie vooral binnen de jeugd. Het niveau van de trainers is dramatisch en van de trainersopleiding nog veel erger. Het technisch beleid heeft het gevoel met de achterban verloren, want er is niet of nauwelijks belangstelling voor de damesdubbel en gemengddubbel.

Hoe matig de heren- en damesenkel op dit moment ook is in ons land, het zijn nog steeds de wedstrijden waar het publiek voor komt.

We hebben een bondscoach die iemand nodig had om de dubbels op niveau te krijgen en daarnaast ook nog iemand nodig heeft als technisch directeur. Het gaat vandaag de dag om een sterk uitgedunde selectie. Hiervan krijgen de beste een privétrainer die door de bond wordt betaald en meereist met deze spelers. Daar is niets mis mee en het geeft resultaten, dus mooi zou ik zo zeggen. Als sparringpartner hebben ze dan nog eens een deeltijd Deen die ook het technisch beleid uit moet zetten vanuit het buitenland. Voor de rest van het werk hebben we een bondscoach. Zou het niet meer logisch zijn als je gewoon een bondscoach neemt die deze taken wel zelf kan uitvoeren?

Okay, we hebben daar dus drie mensen voor nodig en dat terwijl de beste herenenkels niet binnen de bond trainen en er maar één damesenkel is van enig niveau. Ook dit is een resultaat van het monopoliesysteem dat geen marktwerking toestaat.

"Als je iets wil bereiken in de sport moet je op Papendal zijn", en als je dat niet doet dan zorgen wij er voor dat je het niet haalt. Dat is de enige juiste manier om het monopoliesysteem uit te leggen, want er is geen bereidheid ook maar het minste gedeelte van die absolute macht af te geven aan de marktwerking.

Ik vind dat de bond sporters als Erik Meijs en Nick Fransman veel meer had moeten ondersteunen. Ze zullen altijd blijven rond lopen met in het achterhoofd: "Wat als de bond niet zo ouderwets was geweest?" Bij de senioren heeft de bond laten zien dat het totaal niet uitmaakt wie er in het bestuur zit. Het is en blijft een log apparaat dat niet jaren maar decennia achter loopt op de maatschappelijke ontwikkeling. Gelukkig kunnen senioren kiezen en hoeven ze niet te blijven hangen in een slecht functionerend systeem. Het verkleinen van de selectie is bijna automatisch verlopen omdat er voor de talentlozen geen plaats meer was door geldgebrek. En voor de drie die wel aan de top mee kunnen draaien en de bond betaalt het grootste gedeelte van die kosten dan ben je gek als je het zelf gaat doen.

Veel erger is het bij de jeugd. Als de Nederlandse technische staf bijdrage bij de senioren al niet best is, dan kan je die bij de jeugd als in en in triest beschrijven. Hier gaat het monopoliesysteem echt helemaal mank, want deze kinderen en hun ouders kunnen niet om deze belachelijke vertoning heen. Je moet met je kind op de achterbank naar deze schijnvertoningtrainingen toe. De enige motivatie die er is om er toch maar heen te gaan, is samen te vatten in een vaak gehoorde zin: als je naar de grote internationale toernooien wil dan moet je hier zijn. Het gaat er totaal niet om wie het beste is of wie er het meeste talent heeft: je moet als ouders door de vernederende, tenenkrommende uren bezigheidstherapie heen die ze nationale jeugd selectie training noemen.

Als marktwerking ergens een positief effect zou hebben, dan is het wel bij de jeugd. De nationale selectie zou leeg lopen, omdat er gewoon een groot gebrek is aan kwaliteit op de training. Jeugdtrainers in het hele land zullen zich gaan interesseren om met jeugd aan de slag te gaan om te laten zien dat er andere manieren zijn om spelers te ontwikkelen. Spelers moeten zich via kwalificatietoernooien plaatsen voor de grote internationale toernooien en niet door de lieveling van de trainer of bond te zijn. Zolang de nationale jeugd training niets extra's te bieden heeft en kwalitatief van een zeer matig niveau is, moet je af van het huidige angstcultuur-systeem.

Hier hebben we te maken met een deel van onze sport waar je het Deense systeem niet kan kopiëren, want daar hebben ze wel een heel leger aan kwalitatief goede trainers en ook nog eens een zeer grote groep clubtrainers met zoveel verstand van badminton dat ze geen bullshit slikken van een bondstrainer.