OroDenmark zomerkamp staat voor de deur

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Maar alles kriebelt om de spelers en trainers te verwelkomen op ons eiland, en om echt van start te gaan. Zonder de steun uit mijn directe omgeving zou het niet mogelijk zijn. Mijn kinderen staan klaar om een helpende hand uit te steken en badmintonvrienden op het eiland zijn mensen waar je op kan bouwen.

Het is ook nodig, want het zomerkamp groeit nog steeds elk jaar weer. Na het kamp van 2015 hebben we gezegd dat het moeilijk wordt het beter te doen in 2016 en we wisten niet hoe we het zouden moeten doen. Maar omdat een zeer kleine groep elke dag bezig is met het ontwikkelen van OroDenmark komen er nieuwe dingen naar boven en zowel spelers als trainers stromen toe.

De hal op OroDenmark heeft maar vijf banen en we willen enkel en alleen maar persoonlijk training geven. Wat te doen? Gesprekken starten met de buren, Holbaek in dit geval, om meer ruimte te maken voor de groei die we doormaken. Praten met de sponsors, want zonder hen is er geen zomerkamp zoals we dat nu opzetten. Gesprekken voeren met vrijwilligers die een week of meer van hun vrije tijd willen opgeven om te helpen.

Je moet honderden uren steken in het achter de computer zitten en dingen regelen. Voor het kamp van start gaat heb ik het al twee keer gedaan in de voorbereiding.

Als je een normale trainingsstage doet in Denemarken dan is dat één, twee of heel af en toe drie weken. Wij doen het zeven weken en doen dan ook nog eens alles zelf. We doen investeringen in de toekomst van onze sport. We proberen nieuwe dingen uit die we hebben besproken voor de start. Henry Vervoort is hier een week geweest een paar maanden terug, alleen maar om het nieuwe kamp te bespreken. Wekelijks heb ik gesprekken met Aad van Zeijl over detail in de training en verzorging van deze zeven weken.

We weten dat mensen in de hele wereld kijken naar wat we doen. We krijgen berichten uit Canada, de USA, Azië, heel Europa en Afrika met vragen of ze kunnen komen kijken, mee mogen doen en of we belangstelling hebben om naar hun toe te komen.

We staan op een kruispunt: waar gaan we heen de komende jaren? Groeit het niet over ons hoofd? De laatste week van juli en eerste week van augustus volgend jaar zijn bijna vol geboekt met meer dan 25 spelers voor beide weken en dat lang lang lang voordat de inschrijving voor 2017 open is. Dit is niet het meest extreme, want er zijn ook twee spelers die hebben gevraagd voor vier weken training in 2018?

Natuurlijk ben ik blij dat we zulke reacties krijgen, maar het schept ook verwachtingen die we waar moeten maken. 'We' is in dit geval de vaste staf: Huynh Nhut Duong, Henry Vervoort, Aad van Zeijl en deze persoon. Zonder dit team zou er geen kamp zijn op OroDenmark. Het zijn stuk voor stuk mensen die je niet wil missen in je team en het zet je aan het denken over de rol die je zelf moet spelen als verantwoordelijke persoon.

We bereiken veel te weinig spelers, want we kunnen maar 200 spelers per jaar helpen met perfecte training en we kunnen niet meer dan max. 10 trainers opleiden. Meer landen zouden het Oro-concept moeten overnemen. Roel is goed op weg met zijn twee weken Badcoach kamp in België en we juichen en ondersteunen dat van harte toe. In Azi7euml; gaan we volgend jaar ook van start met het Oro-concept terwijl Oeganda in de wachtkamer zit en pas een jaar later van start kan gaan.

De blue print ligt klaar en besprekingen met twee andere landen zijn gestart. Je zou zeggen dat de badmintonwereld het idee omarmt, maar niets is minder waar: je stuit op veel weerstand. Niet van spelers of trainers, maar van organisaties die de macht in handen hebben.

We zijn altijd in gevecht met bonden en dat terwijl geen enkele technische medewerker in gesprek gaat over de inhoud van wat we doen. We zijn een gevaar voor het systeem: wij werken niet voor de winst maar voor de sport en dat is niet hoe deze organisaties werken.