De laatste dans van de badmintonners

Kijk je naar het grote plaatje, van vier voeten samen, dan zie je ingewikkelde patronen. Rondjes, lijnen. Sierlijk cirkelen de voeten om elkaar.

De bovenkant moet het dan misschien doen, meppend, slaand en zachtjes tikkend, maar de onderkant van Selena Piek en Eefje Muskens vind ik minstens zo interessant. Hypnotiserend is het bijna, zoals zij letterlijk elk hoekje van het veld bestrijken.

Berefit

Ze zijn de perfecte partners. Danst de een naar voren, dan volgt de ander. Beweegt de ander naar links, dan volgt de een - als twee magneetjes die elkaar net niet raken, maar elkaar wel automatisch volgen, overal. De Zuid-Koreanen zijn dan misschien watervlug, Eefje en Selena zijn geduldig. En ze zijn berefit. Als het op conditie aankomt, dansen ze de dames Shin en Jung er op z'n boerenfluitjes uit.

De kwartfinale van het olympisch badmintontoernooi halen, is al een prestatie op zich; gedomineerd door Aziaten vallen de twee blonde hoofden uit de toon. Qua techniek altijd al 5-0 achter, maar qua wilskracht staan ze voor. Eefje en Selena blijven knokken om elk punt. Zelfs bij vier setpoints tegen raken ze niet van de kaart. Ze blijven gaan. En blijven slaan. Ik raak plaatsvervangend buiten adem en juich als oranje weer een ellenlange rally wint.

Ritme

Selena is de explosieve, als puntenmaker is ze creatief. Een lobje schuin over het net, een felle smash, of juist een hoge pluim naar randje achterlijn. Heeft ze haar ritme eenmaal te pakken, dan mept ze de Koreanen aardig zoek. Slaan die terug, dan staat Eefje steevast klaar. De stofzuiger in het achterveld, de betrouwbare, de vrouw die redt wat er te redden valt.

Nooit raken ze in de knoop, nooit raken ze verstrikt. Wie welke pluim mept, beslissen ze in een split second woordenloos. Zo ingespeeld raken op elkaar, dat kost jaren en kan niet met iemand anders. Zou je denken. Maar dat is niet waar. Selena Piek gaat heel vaak vreemd: met Jacco Arends, haar tweede dubbelpartner.

Jaloezie

In een driehoeksrelatie trainde ze voor de Spelen wel tachtig uur per week. Veertig uur met de een, veertig met de ander. Ik vraag me af of er geen jaloezie kwam. Met wie ze eigenlijk het lekkerst danst. En vooral wanneer Selena sliep, ook de afgelopen week: zeven wedstrijden speelde ze in vijf dagen. Wat een slijtageslag.

De kwartfinale met Eefje blijkt de laatste, met Jacco lag ze al eerder uit het toernooi. Ik werp een laatste blik op de vier voeten. Ze lopen. De Nederlandse badmintonners zijn uitgedanst.