De ontwikkelingpuzzel van jeugdbadmintonners - Deel I

Ken je BC Gilze al?

Het huismanschap brengt geheel andere 'problemen' met zich mee. Daarbij is het wel snel gegaan met de badmintondingen die ik nu aan het doen ben. Na mijn laatste artikel kwamen er direct enkele ouders op mij af die interesse hadden in een 1-op-1 training. Ik ga proberen je deelgenoot te maken van hun en mijn ontwikkeling en daarbij tevens wat specifieke dingen behandelen over het trainerschap. Althans hoe ik daar over denk.

Een van de dingen die mij aanzette tot het schrijven van dit artikel was de volgende video. Eigenlijk kunnen we deze video ook naadloos laten doorgaan in de manier van waarop we anno 2017 nog steeds badmintonlessen geven. Kijk deze video en denk er eens over na.

Keuzes

Ik ben voor mijzelf inmiddels tot een duidelijke keuze gekomen. Geen groepstrainingen (nou ja, eentje dan momenteel) en vooral 1-op-1 en dan het liefst het hele plaatje: de hele ontwikkeling van het kind, met alle facetten, zoals voeding, video, tactiek- en techniektraining in een korte-, middellange en lange termijnplanning. Ik wil mij toeleggen op het trainen van meisjes tot zo'n 14 jaar, maar die wel voorbereiden op een topsportweg. De interactie met meiden is anders dan met jongens en ik voel mij daar happy bij en ik heb het idee dat meisjes op deze leeftijd zich sneller ontwikkelen, maar daar zullen de meningen wel over verdeeld zijn.

Kom ik meteen op het punt dat ik vind dat we in Nederland trainers moeten gaan opleiden met een specialisatie. Je kunt niet alles doen of leren. En als je dat al kunt of wilt, moet je heel erg veel tijd tot je beschikking hebben. Zoals ik al eens heb aangegeven: ontwikkel een systeem met deelcertificaten en kies je eigen interesse. Ik kom hier later op terug.

Ik denk zelf dat ik een oog heb voor jeugdig talent en dat ik ouders en kinderen iets te bieden heb. Sommigen zullen mij ongetwijfeld het predicaat arrogant opleggen, maar ik zeg het meer vanuit een gevoel dat ik zelfverzekerd ben.

Mijn weg

Er zijn weinig trainers die de weg kunnen volgen zoals ik die nu doe. Ik kan mij gewoon richten op 1-op-1 training en ik ben beschikbaar wanneer de kinderen beschikbaar zijn. Uiteraard is het cruciaal dat ze zelf graag willen en alle hulp krijgen van de ouders. Ik train nu in Alphen aan de Rijn. Vier banen die altijd klaarliggen, een core stability 'hok' en een fitnesscentrum (en een niet te duur abonnement). De eigenaar is zelf badmintongek en probeert het badminton te promoten, zeker voor jeugdleden. Dit soort centra zouden er gewoon meer moeten komen. Als er her en der in den lande meer van dit soort mogelijkheden zouden komen, zou dat onze sport zeer goed helpen.

Even een kleine introductie van het 'materiaal' dat ik nu ter beschikking heb. Vier meiden: 8, 9, 11 en 13 jaar. Het aardige van deze meiden is dat ze allemaal anders zijn. Enkele karaktertrekken: introvert, extravert, talentvol, trainbeest(jes) en allen badmintongek. Twee eigenschappen die ze echter allemaal gemeen hebben: ze zijn slim en ze hebben een soort van X-factor die deze kids onderscheidt van andere kinderen. De 13-jarige past er eigenlijk niet (meer) zo in. Helaas. Op dit moment zit ze in een dip. De reden is dat ze nooit goed begeleid is en dit is een groot probleem in Nederland: men ziet niet wat er gebeurt op de baan in de ontwikkeling van de kinderen. Ze hebben talent, winnen veel, maar dat komt door bepaalde zaken die ze U13 net even beter maakt dan andere kinderen. (Zie ook het artikel van Ron Daniëls.) Bij haar probeer ik te redden wat te redden is om haar niet verloren te laten gaan voor het badminton.

Basis

In mijn optiek is het dus cruciaal om de basis goed neer te zetten en hierin moeten wij in Nederland dus gaan investeren. Bovengenoemde kinderen hebben allemaal hun eigen ontwikkelpuzzel en het is niet zo dat je op dezelfde manier aan de gang kunt gaan. De puzzels moeten bij elk kind op een bepaalde manier in elkaar worden gelegd, want ze gedragen zich allevier anders. In een ander artikel ga ik daar uitgebreider op in.

We moeten talenten slim maken, dat ze van zich af kunnen bijten en al vroeg beseffen wat er op de baan en in onze sport nodig is om goed te worden. Zij moeten in staat zijn op hun 15e al zelf een training te kunnen neerzetten en niet afhankelijk zijn van een trainer die altijd maar zegt wat ze moeten doen. Er zijn kinderen genoeg die niet weten wat ze moeten doen als er een keer geen trainer is. Nou, dan gaan we maar vrijspelen.

Ik praat veel tegen mijn kinderen en dat mag niet volgens de SL3-opleiding of de bijscholingen die ik heb gevolgd, maar daar staat tegenover dat ik mijn pupillen ook veel laat praten; ze moeten praten! Soms resulteert dat in een praatsessie op de baan. Op deze manier wil ik graag op gelijke basis met elkaar bezig zijn. Ze moeten gaan nadenken over alles wat er op de baan gebeurt en als ik dat doe met medetrainers, waarom dan niet met mijn kids?

Ik zeg ook steeds dat ik maar een hulpmiddel ben om de top te bereiken. Zij moeten gaan bepalen wat er gebeurt en hoe dat gebeurt. Laat ze maar uitleggen hoe een splitstep werkt en hoe je deze toepast. Ik leg wel 20 keer de training stil om te vragen waarom ze iets doen en of het anders kan. Ik plan ook nooit een training. Ik spring van de hak op de tak als ik mogelijkheden zie om direct een punt onder de aandacht te brengen. In het begin is dat lastig en bij sommige kinderen moet je een band opbouwen. Lesgeven en wegwezen is er bij mij niet bij. Ook de ouders dienen exact te weten waar wij mee bezig zijn en vooral de ouders spelen een cruciale rol in de ontwikkeling van hun. Rijtjes maken, naar trainingen en toernooien rijden: ze zijn een bepalende factor in de ontwikkeling van hun kind. Ik probeer ook zoveel mogelijk op toernooien te zijn en te coachen op dingen die we in de trainingen doen. Winst of verlies, ach, niet zo heel belangrijk. Opbouw, van het spel, dat is het belangrijkste nu.

Benodigdheden

Er zijn enkele belangrijke ingrediënten voor een goede basis: het voetenwerk en techniek, techniek en nog meer techniek. Je kunt niet te vroeg beginnen met techniek. Dit botst helaas nog wel te veel met de filosofie van andere trainers die nog steeds handelen volgens het SL3-principe met voorzwaai, nazwaai, achterzwaaien en dat soort zaken. En dat botst soms tijdens andere trainingen. De kunst is dat ze de dingen leren herkennen en ermee moeten omgaan.

Voor dit soort trainingen moet je ook als trainer bepaalde dingen goed kunnen. Je moet kunnen anticiperen en op het moment dat je aan het aangeven bent een aantal zetten vooruit kunnen denken. Je moet weten wat er je het kind wil laten slaan en hoe je dat wilt laten doen. Daarbij moet je ook direct kunnen kijken of ze het technisch goed doen en of het voetenwerk goed is bij een bepaalde slag. Erg lastig soms en vandaar dat ik mijn eigen beperkingen ken en het daarom wil houden bij jonge kinderen. Het simpel aanspelen van rijtjes shuttles, zonder rekening te houden met tactiek of techniek is dus uit den boze.

Genoeg voor nu. Ik ga binnenkort nog uitgebreid in over mijn manier van 1-op-1 trainen.

Oproep

Er zullen ook trainers zijn die weleens willen discussiëren of willen zien hoe en wat ik nu eigenlijk doe. Misschien weleens zelf willen meekijken of zelfs een training willen doen. Ik ga geen gesprek uit de weg, sterker nog, val me aan, bekritiseer, maar doe het fair en niet achter mijn rug om s.v.p. Wie weet kunnen we nog genoeg van elkaar leren.

Via de redactie kunt u mij altijd bereiken. Bellen, mailen, sms'en of gewoon aanspreken op een toernooi.