Hoe zie je de toekomst van badminton in ons land?

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Veel praten, veel plannen maar geen actie. Iedereen was het er vijf of zes jaar geleden over eens dat de trainersopleiding anders moest en nu - zoveel jaren later - is er nog niets veranderd en dat terwijl onze sport enorm in verandering is.

Badmintonbonden zijn niet meer van deze tijd

het is niet de eerste keer dat we stukken zien over het feit dat bonden de belangen van spelers en leden niet of onvoldoende behartigen en daarin is Badminton Nederland niet uniek.

In Denemarken is er op dit moment een regelrecht conflict en is de nationale training zo goed als gestopt. Enkele topspelers overwegen al langere tijd om te stoppen met de training bij de bond en om een eigen weg in te slaan. Er zijn sponsorproblemen die spelers in onmogelijke problemen brengen met hun eigen sponsors, er zijn kwaliteitsproblemen met de training en trainers, en problemen over wat de bond zou moeten doen voor de spelers.

Deze problematiek is eigenlijk een verlengstuk van de problemen waarmee (eredivisie)clubs de afgelopen 10 jaar te maken hebben gehad. Ook zij konden de betere spelers niet behouden, omdat ze niet met de ontwikkeling meegroeiden. De beste spelers vertrokken en de club (die hetzelfde is georganiseerd als de bond) kwam in de problemen door een steeds lager niveau in de competitie en het wegblijven van toeschouwers en nieuwe leden.

Op technisch gebied is het al heel lang duidelijk dat groepstraining iets is uit een lang vervlogen verleden. Bij de bond zijn ze iets beter in het oplossen van dat probleem dan op clubniveau, maar ook hier hebben ze onvoldoende trainers van redelijk niveau in dienst om te voldoen aan de eisen die worden gesteld aan persoonlijke training.

Per groep spelers zijn er één of twee trainers beschikbaar (senioren, S-1, U17, U15 enz.). Dat is hetzelfde in de club: één of als je geluk hebt twee trainers op een groep van 20 spelers. Wij hebben op OroDenmark al acht jaar ervaring met zes tot tien trainers per 20 spelers en ook op onze academy hebben we twee elite trainers op zes tot acht spelers. De roep om zo'n aanpak wordt elk jaar groter en we zien meer en meer spelers die zich in deze aanpak willen verdiepen.

De bond en de clubs als organisatie hebben naast de technische problemen en het niveau van de training ook nog het probleem dat ze niets of te weinig te bieden hebben voor de gewone leden. De 'gewone leden' zijn doodeenvoudig de melkkoe voor de topsport voor de club en ook voor de bond. Dit is iets wat men in Denemarken al vindt terwijl daar veel en veel meer service is voor de breedtesport dan bijvoorbeeld in Nederland. Door het systeem met twee sportorganisaties die samen werken en een goede verdeling hebben op welke taken ze zich richten, Badminton Denmark op competitie en topsport en de DGI veel meer op de breedtesport. We hebben in Denemarken het minst slechte systeem en toch zie je ook daar enorme problemen en nu dus ook een leegloop van topspelers en zelfs het nagenoeg stoppen van de nationale training.

We zien dan ook dat er steeds meer stemmen opgaan voor een persoonsgebonden budget voor topspelers en het geven van ruimte aan spelers om zichzelf met een eigen team te ontwikkelen. De bond stelt dan alleen nog maar consultants ter beschikking die helpen met het maken van keuzes over waar en hoe te trainen. Het maakt de sport veel meer competitief voor zowel spelers als trainers.

De bond moet afstand nemen van het exclusieve recht om spelers naar toernooien te kunnen sturen. Daarvoor in de plaats moet een commissie komen van spelers, trainers en de bond die spelers kan voorstellen / uitzenden naar verschillende toernooien. We moeten af van dreigmiddelen waarbij de bond stelt dat als je niet doen wat wij zeggen dan word je niet uitgestuurd.

Zo'n nieuw systeem heeft heel veel voordelen. Het meest belangrijke voordeel is wel dat spelers zelf kunnen bepalen met welke trainer(s) ze willen samenwerken. Het is een feit dat je harder wil werken voor iets waar je in gelooft dan voor iets wat je van buitenaf is opgedrongen. Een ander groot nadeel is dat laatbloeiers in het huidige, 'oude' systeem kansloos zijn. De bond focust op talenten die al vroeg veel succes hebben en gaat daarmee door totdat ze senioren zijn. De spelers die al vroeg in de nationale selectie komen zijn bijna allemaal de fysiek sterke spelers en omdat ze hun selectie daaraan te danken hebben, komt de focus veel te laat op techniek te liggen.

Iedereen kan fysiek sterk worden, maar lang niet iedereen kan een technisch talent worden. Je hoort vaak dat laatbloeiers de top niet halen en dat je nu eenmaal heel jong moet beginnen en je moet specialiseren. Onzin, zeg ik. Er zijn voldoende voorbeelden van spelers die op op zeer late leeftijd zijn doorgedrongen en zelfs wereldkampioen zijn geworden, Jens Eriksen en Thomas Laybourn zijn daar twee van.

Ik ben bang dat we nog lang niet op een keerpunt zitten met de problemen met sportbonden in het algemeen (veel bonden kampen met dezelfde problemen) en badmintonbonden in het bijzonder.

De organisatie is belangrijker geworden dan de doelstellingen en de organisatie zal met angst voor verlies van macht en baan blijven vasthouden aan al de verworven rechten ook al staat dit de ontwikkeling van de sport in de weg.

Er zullen meer academy's komen zoals OroDenmark die een alternatief bieden voor persoonlijke ontwikkeling. Alleen al het feit dat we de afgelopen jaren een aantal trainers hebben opgeleid die een hele nieuwe kijk hebben op training zal er voor zorgen dat in landen zoals Italië, Duitsland, Denemarken maar ook Nederland projecten komen waar het erfgoed dat we op OroDenmark hebben ontwikkeld zich als oliekringen zal verspreiden.

Klik hier voor de facebookpagina van OroDenmark.