Badmintonprogramma van 4 tot 12 jaar werkt niet

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Het idee is afgeleid van het systeem dat veel in Azië wordt toegepast en waar kinderen al vroeg uit de thuissituatie worden gehaald om in speciale sportscholen aan hun sport te werken.

Het is totaal onmogelijk om een soortgelijk systeem ook maar ergens in Europa toe te passen, pogingen daartoe zullen zelfs negatief uitpakken en meer talent zal op deze manier verloren gaan. De reden daarvoor moet gezocht worden in de culturele antropologie. In Azië heerst een totaal andere cultuur ten opzichte van ouders, school en autoriteiten. Ouders in Azië zijn er trots op als hun kind naar een speciale school mag ver weg van de thuissituatie, en kinderen willen vooral maar een ding en dat is hun ouders niet teleurstellen. Vaak krijgen de ouders ook een vergoeding van de staat als hun kind op een speciale talent school wordt opgenomen.

Het deelnemen aan zo'n programma geeft status, verwachtingen en verantwoordelijkheid voor zowel ouders als kinderen en is een garantie voor een goede schoolopleiding voor na de sportcarrière. Dit gegeven is niet alleen wat ik heb gehoord en gezien in Azië, ik weet het ook uit eerste hand want mijn eigen vrouw is zo'n speler die al vroeg het huis verliet en alleen in het weekend thuis kon komen. Vanaf hele jonge leeftijd was ze beroepsspeler en droeg ze bij in het huishoudinkomen (ik heb het dan over 10 tot 11 jaar).

In Europa is het ondenkbaar dat kinderen op 6-jarige leeftijd het huis uitgaan om zich te gaan wijden aan hun sport met nagenoeg geen mogelijkheid om van keuze te veranderen. Terwijl kinderen in Azië al op zeer vroege leeftijd verantwoordelijkheid dragen hebben kinderen in Europa vaak op een leeftijd van 18 nog geen enkele vorm van verantwoordelijkheid en kunnen nauwelijks voor zichzelf zorgen.

Hoe vertalen deze cultuurverschillen zich in sport en de ontwikkeling van talent?

Kinderen in Europa proberen gemiddeld 3 tot 5 verschillende sporten voor ze er een hebben gevonden die ze echt leuk vinden en waar ze meer dan gemiddeld tijd aan willen besteden. De gemiddelde tijd dat kinderen lid zijn van een vereniging om een sport te beoefenen is ongeveer anderhalf jaar. Het kan zijn dat ze maar 1 of 2 maanden op de ene sport zitten en misschien 2 jaar op een andere maar de tijd is erg kort. De tijdsduur van deelname aan een sport wordt aanzienlijk langer als meerderen uit een gezin aan dezelfde sport doen.

Bijna alle sporters hebben te maken met een 'sport burnout'. Een periode in hun leven waarin nieuwe dingen worden ontdekt en waar de belangstelling voor de sport die ze doen veel minder wordt. Ook hierin zijn er uitzonderingen - spelers die al vroeg talent tonen blijven langer hangen in de sport en hebben minder belangstelling voor andere dingen. Als kinderen van jongs af aan in een sport zitten - laat zeggen vanaf 6 jaar - dan zullen ze in de pubertijd een vrij grote kans hebben dat ze zullen stoppen door een soort sport burnout. Kinderen die juist in hun puberteit beginnen met een sport blijven er langer in hangen. Dus als je de kinderen in Europa op jonge leeftijd laat beginnen met een sport zal de output aan talent maar een heel klein percentage deel zijn. Ik ben veel meer een voorstander van sportclusters op jonge leeftijd.

Je maakt een gemengd lidmaatschap tussen een aantal verschillende sportverenigingen. Voor badminton zou je graag clusters willen aangaan met voetbal, handbal en vechtsporten. Je maakt binnen deze sportclubs een overeenkomst dat jeugdleden binnen deze vier vereniging deel kunnen nemen aan de trainingen van 6 tot 10 jaar bijvoorbeeld. Trainers en begeleiders uit deze verenigingen kunnen een aantal keer per jaar overleg hebben over deze leden en met een sportadvies komen waarvan zij denken dat het kind het meest geschikt voor is. Andersom is het voor de ontwikkeling van het kind heel erg goed om verschillende sporten te kunnen proberen en misschien een voorkeur te ontwikkelen. Op deze manier krijgen we de kinderen aan het sporten en laten we ze kennis maken met de badmintonsport zonder dat ze op 12-jarige leeftijd zijn uitgekeken op de sport en ze hebben vaardigheden meegekregen uit andere sporten zoals voetenwerk uit voetbal, reactiesnelheid uit vechtsporten, hand oog co&oouml;rdinatie uit handbal en ze hebben twee teamsporten en twee individuele sporten kunnen proberen en het verschil kunnen testen wat wel en niet bij hen past.

Als we badmintonsport beter willen maken dan zullen we veel meer buiten de box leren denken en niet opnieuw dingen gaan starten waarvan we met grote zekerheid kunnen vertellen dat ze niet werken.