Jij het nieuws, wij een tikkie!

Vervolgens heb ik delen er van besproken met Badminton Nederland voorzitter Ted van der Meer en daarbij ook wat namen genoemd van mensen die het zouden kunnen uitvoeren. Ook heb ik het genoemd bij enkele afgevaardigden om er eventueel wat mee te gaan doen. Mijn uitgangspunt in dit schrijven is het verhogen van de kwaliteit van de trainingen en het ontwikkelen van talent en een flinke kostenbesparing op korte en middellange termijn en geldopbrengst op de lange termijn.

Ik wil graag een klein beetje van dit plan laten zien, omdat ik niet de indruk had na de bonds vergadering dat er al plannen klaar zijn en dat eigenlijk iedereen alleen maar aan het kijken is hoe het er uit zou moeten gaan zien.

Topsportbeleid Badminton Nederland

Om een goed inzicht te krijgen waarom het anders zou moeten, kan het niet anders dan dat je moet gaan kijken naar de vraag wat er dan verkeerd is aan het topsportbeleid. Veel dingen zijn er al over gezegd en we hoeven dus niet op elk punt diep in te gaan, maar indien nodig kan ik natuurlijk wel dieper ingaan op de verschillende probleempunten. Ik heb een lijst gemaakt van de 10 meest belangrijke problemen. Er zijn er nog veel meer, maar veel daarvan zijn terug te leiden naar een van deze 10 punten.

Problemen van het topsportbeleid van Badminton Nederland

• 1. Een eenzijdig en langdurig beleid van een man zonder visie
• 2. Een zwaar verwaarloosde trainersopleiding
• 3. Verschillende besturen zonder duidelijk beleid en problemen voor zich uitschuiven
• 4. Jeugdtalentontwikkeling gericht op korte termijn
• 5. Weinig of geen samenwerking met de omringende landen
• 6. Geen prestatiegericht beleid voor de medewerkers
• 7. Geen ruimte voor anders denken(den)
• 8. Een aanstellingsbeleid van de bond gericht op know-who and niet op know-how
• 9. Totale verdeeldheid binnen de bond door het Yonex-contract
• 10. De angstcultuur die er heerst binnen onze sport

De problemen zijn niet zo belangrijk. Het is veel belangrijker hoe we de oplossingen zien en bij het zoeken van oplossingen is het goed om niet aan symptoombestrijding te doen, maar helemaal out-of-the-box te denken. Gewoon de meest perfecte situatie op papier te zetten en dan te kijken wat er wel en niet haalbaar is.

Aan welke voorwaarden moeten we in de meest perfect situatie voldoen?

• We moeten spelers op jonge leeftijd hebben
• Voor de puberteit moeten de spelers veel technische training hebben
• Voor de puberteit moeten de spelers allround trainen en dus niet alleen maar badminton doen
• Spelers in de jeugd zowel als de senioren moeten verschillende trainers hebben van hoog niveau
• Spelers hoeven niet nationaal te trainen, regionaal is prima
• Er is geen behoefte aan een nationale selectie
• Geld moet de spelers volgen niet het systeem

De badminton moet met andere sporten samenwerken om gezamenlijk jeugdtraining op te zetten. De trainers van de verschillende sporten moet in overleg gaan met elkaar over de overlappende segmenten. Ze moeten van elkaar weten welke voorwaarden er worden gesteld aan verschillende sporten, zodat ze een advies kunnen geven aan de ouders welke sport voor het kind het beste is.

Kinderen moet zich autodidact kunnen ontwikkelen met op de eerste plaats alleen maar bijsturing en geen instructie (zie mijn artikel "eerst moeilijk doen"). Letterlijk ALLE trainersopleidingen hebben het verkeerde uitgangspunt en maken daardoor veel te veel kapot.

Goed bedoelende trainers met weinig of geen ervaring gaan kinderen vertellen hoe het moet en het probleem is dat kinderen luisteren naar volwassenen in plaats van gewoon te geloven in hun eigen kunnen. De eerste trainersopleiding zou moeten bestaan uit autodidacte begeleiding van kinderen. Ik heb hier jaren over nagedacht en heb een zeer goed beeld van hoe dat er uit zou moeten zien. Het is natuurlijk wel 180 graden de andere kant op vergeleken met wat je nu ziet bij de bond en dus heeft het plan eigenlijk alleen maar weerstand van de huidige opleiders. De huidige opleidingen zijn als een kerkkoor waarin iedereen netjes dezelfde toon zingt zonder dat er ook maar een is die iets uit de toon valt en nog erger, ze geloven ook nog allemaal in een god. Geen wonder dat we helemaal niets laten zien in Nederland.

De beste trainers moeten de jongste talentkinderen begeleiden. Er zijn niet veel techniektrainers in Nederland. Het geven van techniektraining is al jaren lang een ondergeschoven kind in Nederland en de hele cultuur van het training geven moet weer terugkomen in de jeugdtrainingen.

Ik zie nationale trainingen met talentspelers uit de U11, U13 en U15 dan ook alleen maar zitten als daar aandacht wordt besteed aan techniektraining tot in het kleinste detail. Elke vorm van gewone slagentraining of training is weggegooid geld en verlies aan kwaliteit in de training. Dit zijn het soort trainingen die uitstekend kunnen worden gedaan op regionaal niveau.

Voor de jeugdspelers die voor het nationale team willen uitkomen moet een aantal eisen worden gesteld. Deze eisen hoeven lang niet altijd het winnen te zijn. Het gaat er net zo veel om de spelers te testen op hun badmintontactische inzicht. Het leren van de theorie en het afnemen van een test zou wat mij betreft tot de vaste routine mogen behoren.

Het hebben van één vaste nationale trainer is iets wat totaal niet past in mijn beeld van de komende 10 tot 15 jaar. Er moet concurrentie komen tussen trainers om met spelers mee te gaan naar toernooien en de stem van de speler moet hierin veel belangrijker worden. Dat zal een klimaat scheppen waarin spelers veel mondiger worden. Zelfs hele jonge spelers zijn uitstekend in staat een goede van een slecht trainer te onderscheiden en zulke dingen moeten veel meer mogelijk worden. Het mag nooit meer zo zijn dat één man jarenlang bepaalt wat er moet worden gedaan en hoe er moet worden gewerkt in het land en het doet er niet toe of die man Martijn van Dooremalen of Ron Daniëls heet.

Nationale selectietraining hoeft voor mij niet meer. Het is heel erg duur en heeft bewezen in Nederland dat het hebben van een zo'n selectie en een dure staf helemaal geen garantie is voor het leveren van talent. Ik zie veel meer in een door Badminton Europe aangesteld aantal trainers die met spelers meereizen naar de verschillende toernooien en daar met een Europese groep spelers werken rondom de toernooien. Het is een vast gegeven dat er trainingsmogelijkheden zijn op de meeste toernooien en als dat er niet is dan zou de EBU daarvoor moeten zorgen. Ook zie ik een rol voor bedrijven zoals Yonex, Carlton en anderen om niet alleen maar spelers in dienst te hebben, maar om ook een aantal trainers op de loonlijst te hebben. Full or part-time die met de spelers meegaan langs de toernooien. Dit zou helemaal in het belang zijn van vooral de kleine landen die niet voldoende kennis en mogelijkheden hebben om dit nationaal te regelen.

Het zou dan ook veel verstandiger zijn als het beschikbare geld dat er nationaal aanwezig is de spelers zou volgen en niet de bond of nationale selectie. We hadden in Nederland dan nooit het probleem gehad dat 800.000 euro gaat naar een paar dubbels die naar de Spelen zouden kunnen en helemaal NIETS naar vier enkelspelers. Geef een speler aan de hand van de ranking en het potentie een talentschaal waaraan een bedrag is gekoppeld dat de speler zelf kan invullen samen met een adviseur die vervolgens bij de bond het gewenste bedrag aanvraagt en daar ook verantwoording voor moet afleggen.