Hoe nu verder met onze jeugd?

Maak kennis met Esmeralda van Drunen!

Het viel mij al snel op dat jeugdtrainingen in Nederland onder de noemer “eenheidsworst” geschaard kunnen worden. Nu heb ik de wijsheid ook niet in pacht, maar ik kan redelijk goed het probleem zien, maar voor echte oplossingen zullen andere mensen aan het werk moeten. Wat ik dus denk is dat veel meer mensen moeten gaan meedenken en “het beleid” niet moeten overlaten aan een handjevol mensen. Ron Daniëls heeft natuurlijk al heel veel geschreven en natuurlijk ben ik daardoor beïnvloed.

Een opmerking die mij is bijgebleven: spelers worden nog steeds goed, ondanks hun trainers. Een waarheid als een koe zo is mij inmiddels gebleken en ik begin mij er steeds meer aan te ergeren. Niet altijd aan de trainers, maar meer aan de manier waarop er getraind MOET worden. Het trainen zoals dat bepaald is sinds jaar en dag. Op dezelfde manier trainen we nog zoals ik 40 jaar geleden trainde. En toen ik dat doorhad, is dat echt wel schrikken!. Met enige interesse en wat talentvolle spelers zit je in Nederland al snel aan je plafond. Ik denk niet in hokjes en mijn belang is een sterkere en bredere top te zien. Ik hoor echter toch heel veel signalen die mij (en vele anderen) niet echt vrolijk stemmen.

Kampen

Als ik hoor dat een speler weer voor niks naar Papendal is geweest, wordt ik enigszins kwaad. Veel uren kwijt en niks geleerd. Dure tijd die anders besteed had kunnen worden. Voor mij persoonlijk is het eigenlijk meer een gevoel van onmacht, omdat ik er kennelijk anders over denk dat die andere personen, maar (nog) niet voldoende tijd heb om mij volledig in het badminton te storten. Ik ben niet de enige die zo denkt. Ik voel mij gesteund door vele opmerkingen van ouders en van (jeugd) spelers, maar de meesten zitten inmiddels zo verstrikt in het BNL-Yonex netwerk dat ze niet meer openlijk voor hun mening durven uit te komen en maar doormodderen. Er zijn te veel heilige huisjes en iedereen wil iets te zeggen hebben. Ook willen we vooral geen informatie delen, want stel je voor dat speler X beter wordt dan mijn pupil. Ik zie dat toch echt helemaal anders, maar ja, ik zit dan ook (helaas) in het kamp Daniels.

Niet vanwege Ron, dat “helaas”, maar vanwege het feit dat ook dit aangeeft dat we in kampjes denken en andere personen mij indelen (en Henri en Roel en Fred enz...). Ik probeer mijn eigen dingen te doen en te laten zien hoe we aan de slag zouden moeten. Dingen waar IK zelf achter sta. Ik weet niet alles, sterker nog, ik kom net kijken, maar ik wil wel altijd zoveel mogelijk kennis vergaren. Ook ik vind het niet leuk als iemand anders zegt dat mijn pupil het anders zou moeten doen. Ik vind dat niet leuk omdat ik daar zelf dan niet op ben gekomen en dus wil ik daar over praten en samen naar een oplossing zoeken. Badminton is een gecompliceerde sport en succes is vaak afhankelijk van hele kleine aanpassingen.

Spreekbuis

Frustratie alom, maar hoe kom je eruit? Ik denk zelf ook niet alle wijsheid in pacht te hebben, verre van dat. Ik wil dat benadrukken, anders kom ik weer in het “wijsneuzenkamp”; 1 kamp vind ik wel voldoende. Het enige dat ik wil is gewoon lekker training geven en talenten opleiden, maar zelfs dat wordt gewoon heel moeilijk binnen ons verstikkende badmintonklimaatje. Ik wil dus voor deze mensen graag als spreekbuis fungeren, want op deze manier loopt het helemaal spaak en komen we nergens. Ik hoop echter dat bestuurders nu eindelijk eens gaan inzien dat de manier waarop we nu trainen hopeloos verouderd is en dat er heel snel veranderingen doorgevoerd moeten gaan worden.

Nu weet ik weinig van (badminton)politiek, maar toch vraag ik me steeds vaker af waarom dingen niet veranderd worden en we maar blijven doorgaan binnen dit wereldje met dezelfde gezichten en dezelfde maniertjes. Ik snap ook wel dat veel gedragen moet worden door kleine groep mensen omdat niet iedereen altijd maar tijd en zin heeft, maar toch zijn er diverse zaken die moeten veranderen. Ik wil mij nu alleen richten op talententraining! Daar word ik namelijk dagelijks op een meer of mindere mate op een negatieve manier meer geconfronteerd. Daarom wat punten en dan kan iedereen er op schieten in de hoop dat er misschien iets gaat veranderen.

Een aantal overdenkingen

• 1 Er moet meer geld en faciliteiten komen voor de jeugdontwikkeling
• 2 Jeugdopleiding moet geheel op de helling
• 3 Er moeten meer kundige trainers worden gezet op minder spelers
• 4 Met talenten moet je al heel snel een individueel traject ingaan
• 5 De eerste focus moet liggen op techniek en voetenwerk
• 6 Er moet meer 1 op 1 getraind worden
• 7 Er moet meer met de omringende landen worden uitgewisseld
• 8 Selecties OK, maar ga er anders mee om

Ad 1 “Lijkt me logisch”, zou Cruijff zeggen. Dat is een basis waar we vanuit moeten werken. Als je bij de jeugd gaat bezuinigen, loopt het spoor al snel dood. Ik denk dat ik hier niet al te veel over hoef te zeggen, maar dat het hier wel mee valt of staat.

Ad2 Qua opleiding zou er veel moeten veranderen. We zouden met deeldiploma’s moeten gaan werken, techniek, tactiek, voetenwerk, senioren, jeugd, nou ja vul maar in. Er zouden voor alle deeldiploma’s ervaren docenten moeten worden opgetrommeld of moeten worden opgeleid. Ook zou hier veel aandacht moeten worden besteedt aan hoe we kinderen meer zelfstandig kunnen maken. Nu zien ze de trainer nog steeds als de grote baas, die zegt wat er gebeuren moet. Ze moeten bijvoorbeeld veel meer zelf gaan doen en daarvoor moet je ze discipline aanleren. Pak shutlles, denk na en ga zelf aan de gang; de trainers sturen bij.

Ad3 Steeds dezelfde trainers op een grote groep? Zoals nu 1 trainer op een grote groep talenten. Werkt niet zo blijkt. Ten eerste leg je heel veel macht bij 1 trainer die jarenlang op die positie zit. Spreek je hem tegen, krijg je geheid problemen. Niet voor niks reageren veel ouders anoniem en dan nog heel voorzichtig. Te zot voor woorden toch. Ten 2e; in de dagelijkse praktijk doen ze standaard elke keer weer dezelfde dingen en kunnen niet van alles verstand hebben. Dat gaat jaar in jaar uit zo door. De toptalenten staan zich vaak te vervelen en trainen op 60% van hun kunnen. Je zou er een 2e of 3e trainer op moeten zetten die zich met andere zaken gaat bezighouden. Verandering van spijs doet eten, toch? Je zult ook de nodige differentiatie moeten aanbrengen in de groep en een meer persoongebonden training moeten aanbieden. Niet iedereen is hetzelfde!

Ad4 Eigenlijk een voortvloeisel uit 3. Er zijn talenten die gewoon boven de rest uitsteken. Deze talenten moeten veel sneller herkend worden en daar moet je direct een apart traject voor uitstippelen. Het is net als school: laat ze maar 1 of klassen overslaan. Ze moeten zich zeker niet gaan vervelen. Dat vraagt om kundige trainers of spelers die kunnen herkennen wat ze zien.

AD5 We moeten stoppen met hoeken en diagonaaltjes lopen alvorens voetenwerk en techniek daarbij kunnen aansluiten. Tot op nationaal niveau rennen en huppelen we maar door met allerlei soorten pasjes en hebben de meeste spelers nog steeds geen enkel idee wat ze nu eigenlijk met hun voeten en armen doen op de baan. Zelfde met techniek. Eerst beginnen met allerlei soorten technische oefeningen. Dat vergt ook een aanpassing aan het denken van de spelers. Niet langer alleen maar stomweg doen, maar leren meedenken waarmee je bezig bent. Ad6 Ook weer een voortvloeisel uit voorgaande punten, maar belangrijk genoeg om apart te vermelden. Sommige dingen moeten 1 op 1 worden getraind. Dit kan o.a. door MSF (multishuttle feeding) maar ook door gesprekken en uitleg over techniek, mentaliteit etc. Sommige kinderen zijn daar heel ontvankelijk voor en daar moet je gebruik van maken. Talenten moeten ook heel snel kunnen en mogen aangeven wat zij willen. De trainer moet daarin adviseren en zeker niet de doorslaggevende factor zoals nu het geval is. We denken nog te vaak dat wij diegenen zijn die een beslissing moeten nemen. Laat kinderen zelf ervaring opdoen. Hoe eerder hoe beter. Waarom kinderen hun lol ontnemen door te zeggen dat zij bepaalde disciplines niet mogen spelen, terwijl zij daar zelf heel andere ideeën over hebben. Zeker U-13 en U-15 moet je veel spelen en daarin plezier hebben. Ja en dan inderdaad maar eens met een andere partner.

Ad7 Wat als je geen geschikte partner binnen Nederland kan vinden? Op die manier kan de ontwikkelingen totaal stil komen te staan. Er zijn altijd kids die gewoon te goed zijn voor hun leeftijdklasse. Nu modderen ze maar aan en sturen op die manier hun partners wel, maar zelf zijn zij bezig gaten te dichten. Nee dit soort kinderen zou een buitenlandse partner moeten kunnen vinden zodat zij een aantal keren per jaar een toernooi zouden moeten spelen. Hier leren zij ongetwijfeld meer van. Wij denken nog te eng en willen alles dicht bij onszelf houden. In Nederland zouden we dus zelf ook meer kampen al Oro moeten organiseren. Verenigingen zouden meer de koppen bij elkaar moeten steken.

Ad8 Wat nu met talentvolle kinderen die niet bij de nationale selectie willen of niet bij een academie willen spelen of kunnen spelen omdat zij andere ideeën of prioriteiten hebben. Nu worden koppels samengesteld van alleen kinderen uit de selectie. En die selectie’s wordt steeds smaller! Verminder de selectiedruk en laat gewoon toe dat kinderen uit de selectie ook eens gaan spelen met andere kinderen. Als bepaalde kinderen een klik hebben en gewoon de besten zijn, laat je ze toch niet met “mindere” (sorry) partners spelen? Ook hierdoor haal je niet het maximale rendement uit hun spel.

Tijd voor verandering

Wel, ik heb zomaar wat punten aangegeven waar wij regelmatig over aan het praten zijn en die dus spelen binnen Nederland. Er zullen ongetwijfeld een hele hoop praktische bezwaren zijn, maar in de 40 jaar waarin ik badminton, is er wezenlijk nooit iets veranderd. Ik denk dat het nu wel eens tijd gaat worden om iets te gaan veranderen.

Ik hoor graag andere meningen. Misschien ben ik wel helemaal niet realistisch en zit een beetje te dagdromen. Iedereen zou echter moeten zien dat er iets moet gebeuren, toch? Misschien is het wel handig om verspreid door Nederland wat “simpele” badmintonaccommodaties neer te zetten met 5 banen of zo. Het hoeft niet duur en luxe, als er maar getraind kan worden en het enigszins centraal gelegen is. Ik durf te wedden dat deze dagelijks volgeboekt gaan worden.

Rene Sehr