Rune Massing: 'Kan niets anders dan trots en tevreden zijn'

Ken je BC GO! al?

Tegen China nota bene. Het badmintonland bij uitstek. Even had ik de hoop dat ze vanwege politieke onenigheid met Japan niet mee zouden doen, vorig jaar deden ze immers ook niet mee in Taiwan. Ik heb mijn doelstelling niet gehaald. Geen kwartfinale.

Tegen een ander koppel bij de laatste zestien was het echt mogelijk geweest. Zeker toen Robin in de tweede set vleugeltjes kreeg. Wat dat betreft kan ik niks anders dan trots en tevreden zijn. Een klein badmintonlandje zijn we, maar zes plaatsen in de derde ronde en twee plaatsen bij de laatste 16.

Denen die schreeuwend door hun knieën zakken, omdat ze van ons gewonnen hadden. Indonesië dat in zijn sterkste opstelling tegen ons aantreed. Ik kan heel slecht tegen mijn verlies, maar desondanks heb ik veel momenten van trots gekend. Even een tijd van bezinning.

Wat is nu het meeste opgevallen? In de laatste teambespreking heb ik met mijn groep gesproken over twee dingen. Wedstrijdhardheid en unforced errors. Het is simpel, maar wel een wezenlijk verschil tussen vooral Aziatische spelers en Europese spelers. Je ziet nooit een Aziatische speler zomaar een shuttle laten vallen, toevallig omdat bijvoorbeeld zijn benenstand niet goed was. Vanaf 0-0 wordt een wedstrijd gespeeld. Dat kunnen zij.

Met gepast geduld worden meteen allerlei skills vertoond op wedstrijdsnelheid. Die skills worden ook gewoon gespeeld als het spannend wordt. En dan blijken de echte kampioenen dus boven komen drijven. Die doen hun ding, die verslappen niet.

Sterker nog, de Chinezen gaan zelfs heel eng gillen. Zo erg dat zelfs de scheidrechter niet meer weet wat hij moet doen. Aziaten maken nauwelijks unforced errors. Die slaan geen service uit of een simpele dropshot in het net. Er wordt een punt verloren, omdat een ander scoort. Dat is een heel belangrijk gegeven. Je moet dus veel meer je eigen scorende capaciteiten trainen dan juist het voorkomen ervan.

En daar moet je eigenlijk zo vroeg mogelijk mee beginnen. Jonge kinderen die in de training elke kans benutten om aan te vallen. Op latere leeftijd zou je ze moeten leren om gevarieerder aan te vallen. Op weer latere leeftijd moet je ze leren om niet altijd aan te vallen wanneer ze de kans krijgen, maar de dreiging moet er altijd zijn.

Ik heb in deze twee weken weer heel veel geleerd. Ook buiten de wedstrijden om. Het was mijn eerste echt grote toernooi als bondscoach. Het is slopend, dat wel, maar het gevoel wat je samen op de baan kunt delen is moeilijk te beschrijven. Samen euforie, maar ook samen het verlies dragen. Altijd weer verder kijken.

In maart staat het belangrijkste jeugdtoernooi voor de Onder 19 op het programma. De Europese Jeugd Kampioenschappen in het Turkse Ankara. Mijn doelstelling is om drie medailles te halen. Ik ga even twee weken afkoelen en uitwaaien, daarna gaan we er weer volle bak tegenaan.

Rune Massing
Bondscoach Jong Oranje