De verschuiving

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Op de eerste plaats woon je in het verkeerde deel van de wereld, op de tweede plaats niet in een land waar vrouwen traditioneel worden onderdrukt en je bent te oud. Jonge meisjes kunnen deze droom nog wel hebben, maar als je ouder dan 16 ben en je bent nog niet fulltime met badminton bezig dan kan je het ook wel schudden.

In de top 20 van de wereldranglijst zijn de traditionele sterke landen nu sterk in de minderheid. China, Korea en Indonesië hebben samen nog maar 7 plaatsen terwijl de 'nieuwe' badmintonlanden Thailand, India, Japan deze plaats hebben overgenomen want 13 plaatsen gaan naar landen die traditioneel 10 jaar terug geen sterke badmintonlanden waren.

Thailand heeft zelfs 5 plaatsen in de top 20 en de spelers zijn ook nog eens heel erg jong. De nieuwe badmintonmeisjes zetten de 10.000 uren regel weg als een lachertje, hebben met speels spel en goed doordachte tactiek de reuzen verslagen en de leeftijdsgrens met zevenmijls laarzen naar beneden doen tuimelen. (Tot zover het gelijk van trainers die denken dat materiaal van 15 jaar terug nog steeds bruikbaar is.)

Tijdens de Danish Open stelde de oud bondscoach dat hij zeer grote twijfels had over de haalbaarheid van het Deense meidenproject gezien de internationale ontwikkeling. Het Deense project is het meest vernieuwende dat ik heb gezien in Europa en andere landen komen in geen velden of wegen in de buurt van deze manier van denken. Maar ook Denemarken gaat het niet halen. Dus is nu de mening: er zullen meer radicale plannen op tafel moeten komen.

De oplossing is er wel, maar dan zullen er een paar heilige huisjes omver moeten en dat zie ik nog niet gaan gebeuren. Als we in het enkelspel mee willen tellen dan zullen de volgende werknemers bij Badminton Nederland schoolleraren zijn die op een internaat van talentmeisjes lessen geven die rond de training zijn gepland. Of spelers gaan net als Renske naar een eiland waar je op het internet kan studeren naast je fulltime training.

Één ding is zeker: als we mee willen doen op topniveau dan moet het radicaal anders. Spelers zullen op jonge leeftijd naar een badmintoninternaat moeten gaan, idealiter op een leeftijd van rond de 15 jaar. Dat betekent niet dat de studie op een tweede plaats moet komen, maar veel meer een deel moet worden van het hele trainingsconcept. Het is ook niet weggelegd voor iedereen.

Voor elke vier jaar zou je vier tot zes spelers moeten hebben die dit graag zouden willen doen, dat hoeft ook niet uit één land te zijn, want ik kan me goed voorstellen dat er misschien drie landen zijn die elk twee spelers de kans geven zich een aantal jaar op deze manier te ontwikkelen.

Als we de heilige huisjes moeten benoemen, dan is het natuurlijk op de eerste plaats de halsstarrige houding van de bond. Het is hopeloos dat een conservatieve dogmatische organisatie elke vorm van vernieuwing tegenhoudt terwijl ze het juist zou moeten omarmen. Het tweede huisje dat omver zou moeten is het feit dat school op de eerste plaats moet staan. Topsport biedt verschrikkelijk veel tijd voor studie, deze tijd is alleen heel anders ingedeeld dan de traditionele manier van naar school gaan. Echte topspelers hebben altijd een zeer goede discipline voor het combineren van een studie terwijl ze hun topsport beoefenen. Het zou een succesformule kunnen zijn die meer garantie geeft dan het normale schoolsysteem en het NOC*NSF zou zich sterk moeten maken dit te ondersteunen als proef.

Nu zullen er vast mensen zeggen dat dit al bestaat en dat de school rekening houdt met de topsporters. Hier zit nu juist de denkfout. De topsport zou rekening moeten houden met de school en niet anders om. Voor topsporters wordt geld vrijgemaakt bij bonden en organisaties zoals NOC*NSF. Met dat geld kan je voorwaarden scheppen voor de sporter en net zo goed als dat nu op sporttechnische gebied wordt gedaan kan je dat ook doen op sociaal-maatschappelijke gebieden. Daarmee ben je als sportbond sociaal verantwoordelijk aan het werk, door in je topsportbeleid zorg te dragen voor de dag dat een speler klaar is met de topsport (of het helemaal niet heeft gehaald).

Vandaag de dag hebben topsporters te maken met het baksteeneffect. De ene dag sta je in de volle belangstelling en de andere dag kijkt niemand meer naar je om. Het aantal sporters met ernstige depressie en zelfmoord of pogingen daartoe is groot en komt veel te weinig onder de aandacht in het beleid van sportbonden.

Topsport is een zeer complex geheel en heeft mits goed uitgevoerd veel voordelen als je tot de gelukkige behoort die het een aantal jaren mogen doen. Helaas zijn de doelen vaak kortzichtig en alleen maar gericht op het succes van de bond en zelden op de ontwikkeling van de spelers.

Het kortzichtige van Badminton Nederland is af te lezen uit de zigzagkoers zonder duidelijke visie. Een vijf jaren plan is al extreem lang in de ogen van de bond, maar is niets in de loopbaan van een speler die al tien jaar nodig heeft om op internationaal niveau te komen en daarna wellicht tussen de 5 en 8 jaar mee kan draaien. In die tijd is het beleid van de organisatie die dit in goede banen moet leiden als 4 tot 5 keer veranderd en daarmee is net zoveel talent verloren gegaan.

Ik moet het eerste echte visie beleidsplan van Badminton Nederland nog onder ogen krijgen. Waar is de blue print van jeugdinstroom bij de clubs tot de medailles op EK, WK en de Spelen? De prestaties worden genoemd in de plannen maar de roadmap is nooit geschreven. Er komt wel een road show door het land en wat mogen we daarvan verwachten? Helemaal niets. Het is tijds- en geldverspilling, want het is enkel en alleen bedoeld om de goede wil te tonen. Ik denk nog niet eens met opzet maar meer uit naïviteit.

Het bestuur heeft de kans gehad om met een aantal mensen een hoogstaande discussie te voeren over de toekomst, maar het paste niet in het beeld wat er op voorhand al was over hoe het zou moeten. Men was niet op zoek naar een nieuwe visie, maar een bevestiging van de juistheid van het huidige systeem. Iedereen die dit beeld bevestigde werd gehoord en iedereen die niet aan het beeld voldeed werd uitgesloten.

Terwijl landen als Thailand, India en Japan voor een landverschuiving zorgen in de badmintonwereld sukkelen we in Nederland maar een beetje verder. Waarom veranderen? We hebben het altijd zo gedaan en dit zijn we nu eenmaal gewend dus laat ons met rust. De beste Nederlandse dame op de ranklijst speelt niet meer, de volgende staat 125 en is 20 jaar.

De gemiddelde leeftijd van de Thai meisjes in de top 20 is 19 jaar. We lopen dus een jaar en 105 plaatsen achter als je er bij wil horen en twee jaar en 123 plaatsen achter als je in de top 3 zou willen komen. En dan heb ik niet de talenten uit de jeugd meegerekend die nu op komst zijn en nog maar tussen de 15 en 17 jaar zijn.