Gaat het eigenlijk wel zo goed?

Maak kennis met Rune van Dalm!

Deze opmerking deed mijn wenkbrauwen aardig fronzen en dat schreef ik hem ook, maar er kwam geen reactie terug. Ook heb ik Pierre een keer gevraagd een keer langs te komen om eens een pupil van mij te bekijken omdat hij regelmatig in Haarlem zou zijn. Het leek mij van onschatbare waarde om zijn mening eens te horen en tevens de nodige informatie uit te wisselen. Het bleef echter erg stil.

Dit stukje is geen aanval op Pierre, laat ik dat voorop stellen. Maar laat ik het wel duidelijk stellen dat het wel een harde boodschap is richting Pierre en Badminton Nederland: het Nederlandse jeugdbadminton ligt op zijn gat!

Beleid

Ik wil eerst aangeven dat we in Nederland erg goed en snel zijn met commentaar geven, maar wanneer het aankomt op passende oplossingen en daadwerkelijk stappen en toenadering maken, wordt het vaak erg stil. En dat kan allerlei redenen hebben en daar heb ik zelf ook mee te maken. Thuissituaties, werk, eigen zaak, kortom, geen tijd. Oh ja, we moeten ook nog trainingen verzorgen! Het grootste probleem is, als we het over het Nederlandse (jeugd)badminton hebben, is dat wij als trainers ons eigen jeugdbeleid en bijkomende trainingen moeten maken. Er zijn wel BNL-richtlijnen, maar daar moet je hogere wiskunde voor gestudeerd hebben en die boeken dateren van jaren terug. SL2 en Sl3? Heb je geen moer aan als je talenten wil opleiden. Maar eerst even een stapje terug.

Perspectief

Ik draai nu (pas) 4 jaar mee in het trainerswereldje en ik had / heb de mazzel een aantal talenten te hebben waarop ik mijn kunsten kon / kan botvieren. Allen draaien inmiddels mee in de Nederlandse jeugdtop. Dit jaar kreeg ik daarnaast ook een aantal kinderen die niet zo talentvol zijn als de andere kinderen. In eerste instantie baalde ik daar wel van, want je raakt niet echt gemotiveerd van kinderen die zijn voortgekomen uit trainingen waar 'een rondje om het net' het hoogtepunt van de training was!

Niets gebeurt zonder reden en het heeft mij inmiddels weer een andere kijk gegeven op het vak van trainer. Het was mij al duidelijk en het is mij inmiddels nog duidelijker geworden dat als je je jeugd beter wilt maken, je er de beste trainers moet opzetten en dus nooit goedwillende vrijwilligers die zelf geen kaas hebben gegeten van badminton. Het is cruciaal dat er mensen opgeleid moeten gaan worden die beseffen hoe je moet omgaan met jeugd!

Niks nieuws en een cliché, maar het is nog steeds een feit: hoe kan je oefeningen draaien als kinderen nooit iets vernomen hebben over grips of gripwisselingen of beseffen waarvoor ze bepaalde dingen moeten kunnen. Kortom eerst techniek en dan pas oefeningen.

Tegen dit laatste loop ik nu aan. Het probleem is dat ze niet beseffen dat ze eerst wat techniek, voetenwerk en tactiek moeten aanleren. Sterker nog, je mag toch van kinderen die bij een academie trainen, verwachten dat ze een normale lob kunnen slaan of hun grip kunnen verwisselen?

Opleidingen

Al vele malen over geklaagd: de trainersopleiding moet heel snel op de schop. Het huidige SL-systeem voldoet totaal niet meer aan de huidige standaard. Zeker aankomende jeugdtrainers die topjeugd willen gaan opleiden hebben kennis nodig van techniek, tactiek, voetenwerk, core-training, ritme, coördinatie, voeding, profielen, mentale ontwikkeling, krachttraining, etc. Het is van cruciaal belang dat de jeugdtrainers beseffen waarmee ze bezig zijn: jeugd in de groei en de invloed op hun presteren. Dat vereist soms veel omschakelingen in de training en begrip van wat er gebeurt met ze.

Trainers dienen dus specialist te worden en daar zal niet iedereen zo maar aan kunnen voldoen! Ook een punt dat ik direct wil opmerken en wat ter sprake is gekomen in de discussies en wat ik inmiddels in de praktijk heb ervaren: topspelers worden / zijn niet altijd toptrainers! Tenenkrommend zie ik soms aan hoe topspelers clinics aan het geven zijn. Trouwens ook aan sommige zogenaamde toptrainers twijfel ik (soms) sterk. Als ik bijvoorbeeld aangeef dat van een pupil de service verbeterd moet worden omdat hij daar het initiatief al verliest, kreeg ik een enorme sneer en een blik van 'wat weet jij daar nu van'.

Onnodig te zeggend dat ik direct klaar ben met dit soort trainer. Een goede trainer zou de discussie moeten aangaan en mijn verhaal aanhoren.

Zelfreflectie

Ik ben er inmiddels achter gekomen dat ik niet geschikt ben voor groepstrainingen. Ik verzuip daarin. Kan het niet en vind het niet leuk om te doen. Groepstrainingen kosten mij veel energie en ik zie teveel, zonder dat ik het kan aanpakken tijdens een dergelijke training. Mijn zwakke punt en ik kan daarmee leven, omdat ik daarnaast wel inspiratie haal uit 1-op-1 trainingen. Het aanleren van dubbelroulatie, feeden of techniek- of voetenwerktrainingen. Specialisatie werkt voor mij, maar ik kan er te weinig mee, omdat het nog niet is ingeburgerd in het badminton in Nederland.

Een oplossing is daarom ook te gaan werken met meerdere trainers en gebruik te maken van de kennis en kracht van bepaalde personen. Probleem is dat dit geld kost en dat is er helaas te weinig. Je kunt dus alleen gebruik maken in Nederland van 'gekken' die het voor niks willen doen en hun inspiratie halen uit het feit dat kinderen zich alleen op deze manier kunnen ontwikkelen... Hoeveel zijn daartoe bereid? Daarom is het in Nederland relatief simpel om een talent naar de top te krijgen als je enigszins de mogelijkheden hebt.

Talent: en dan?

Tja en nu kom ik op de beantwoording van de opmerking van Pierre. Laatste twee jaar wel eens de uitslagen bij de U-15 in de gaten gehouden? We worden aan alle kanten voorbijgestoven, zonder dat wij er iets tegenover kunnen stellen!

En dan ben je talent en je zit in of wordt uitgenodigd voor de nationale selectie. Uiteraard een hele eer, maar het sneaky ding is dat Badminton Nederland totaal niets kan bieden aan ouders en de talenten. Ze moeten veel dingen zelf gaan betalen, trainingen kosten veel tijd (en geld) en zijn beneden de maat. Veel ouders beraden zich inmiddels (of hebben de keuze al gemaakt) niet langer lid te zijn van de (uitgedunde) selectie. Sommige spelers hebben nauwelijks sparring, lopen zich te vervelen. Wat is de toegevoegde waarde dan nog van een selectie?

Kinderen krijgen aandachtspunten mee, maar geen oefeningen of een plan van aanpak. Bespreek het maar met de clubtrainer en laat die maar een oplossing zoeken. Huh? We zouden dit soort informatie toch van de trainers van Badminton Nederland moeten krijgen!? Wereld op zijn kop!

Er is geen visie of enige structuur. Kortom Pierre: het is dramatisch gesteld.

En direct nog maar even de opmerking van Ron aanhalen, want ik weet wat jij wil zeggen: namelijk dat er goed gepresteerd wordt door enkele spelers: spelers worden nog steeds goed, ONDANKS hun trainers.

Maar goed in Nederland is niet goed genoeg om aan de wereldtop te komen! Pierre: vertel mij eens hoe en waar ik mijn informatie vandaan moet halen om kinderen in ieder geval aan de Europese top te krijgen?

Wat is benodigd, wat moeten ze doen? Heel veel vragen, zeer weinig antwoorden en nagenoeg alle antwoorden komen nog van mensen die BUITEN Badminton Nederland staan: Ron, Roel, Henri, Aad, Huyn, Leon, Renske: mensen met wie BNL geen zaken (meer) wil doen. Is dat niet erg vreemd. Wanneer worden ze nu eindelijk eens wakker daar? Inmiddels een aardige legertje bij elkaar, kunnen we daar niet iets mee, zou ik me afvragen? In ieder geval adviseer ik mijn pupillen zo snel mogelijk weg te gaan uit Nederland als ze echt verder willen. Niet echt een gezonde situatie toch?

Oplossingen

In Denemarken zei Ron 4 jaar geleden tegen mij in de Oro evaluatie dat hij mij zag als opleider van trainers. Ik moest toen lachen, want ik snapte er weinig van, ondanks mijn ruime badmintonervaring. Buiten dat, ik ben altijd wars geweest van beleid, managers en plannen. Nu begin ik het anders te zien. Nog immer twijfel ik aan mijn capaciteiten, maar twijfel is altijd beter dan denken dat je alles al weet. Kennelijk doe ik toch dingen goed gezien de ontwikkeling van mijn pupillen. Over twee jaar ben ik 55 en verkeer ik in de gelukkige omstandigheid al te mogen stoppen met werken.

Ik zit er nu werkelijk aan te denken om dan kennis te gaan overdragen aan nieuwe trainers. Hoe en wat? De tijd zal het leren. Een van de dingen die nieuwe trainers van mij in ieder geval altijd zouden moeten doen is hun kennis 'verplicht' overdragen via internet. Oefeningen tonen via Youtube of een andere website, elkaars pupillen moeten laten beoordelen en bekijken. Kortom samenwerken en kennisdelen. Niet een al te grote opgave toch?

Ik besef dat ik in bovenstaand stuk niet al te veel nieuwe dingen heb geschreven. Eigenlijk is het een kleine update om te vertellen dat we nog niets zijn opgeschoten en eigenlijk alleen maar dieper zijn weggezakt in de Hollandse badmintonmodder. Volgende keer zal ik iets schrijven over mijn trainingen. Meer praktijkgericht dus.