Ranglijsttrammelant in België

Maak kennis met Andy Buijk!

Of een twee. En met één klassement kom je er niet meer vanaf. Het hoogst behaalde is logischerwijs doorslaggevend. Dat is evident. Maar niet alles is evident.

Niks noemenswaardig in België badmintonland. Zij het dat de klassementscommissie en hij die zich jaren lang op dat alsmaar meer groter wordende ei heeft gebroed, het lumineuze idee heeft gebrouwen om aan iedere discipline een afzonderlijk klassement te bezorgen op basis van verdiende punten gelijkgestemd aan verwezenlijkte daden. En laten we eerlijk zijn: daadkracht is de meest efficiënte weerspiegeling van gecreëerd arbeidsvermogen. Maar iedere regelvorming moet dan ook evenredig ingecalculeerd worden. Net daar knelt het schoentje nog. Maar indien het paar schoenen van die kwaliteit is, gaan ze heus wel beter zitten.

In een systeem dat al heel veel stof deed opwaaien is het sinds vandaag meer dan enkel wat wind. Zeg maar een zandstorm met grove korrel. Weliswaar heel veel gemor en gebrom om een storm in een glas water. Geduld is een schone deugd. Net zoals dit oerdegelijk Nederlandstalig spreekwoord zal de vernieuwing van het klassementssysteem op termijn zijn gelijk krijgen. Enkel had de uitwijzing qua puntenoogst in zijn beginfase een andere indeling mogen verkregen hebben. Hoofdzakelijk rekening houdende met de aanpassingen die het toch zal ondergaan en die het om te beginnen zou teweeg brengen. De huidige beslommeringen die net iets te veel opwaartse alsook neerwaartse klassementsveranderingen met zich meebrengen. Het getuigt van een tikkeltje potsierlijk wangedrag.

Lees de rest van dit artikel op de website van Peter Nees.