Paul Kleijn: het bondsbureau komt tekort op gebied van sponsoring, marketing en communicatie

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ik had er zin in en uiteraard barste ik van de ideeën en deze deelde ik uiteraard ook binnen het bestuur en het bondsbureau. Badminton Nederland zat midden in de uitvoering van de deelprojecten die uit A Clear Future voort waren gekomen. Er was een verandermanager aangesteld en er liep een communicatiemanager rond. Op zich allemaal prima natuurlijk want men wilde vooruit. De ledendaling te lijf gaan en doen kenteren.

Ik schreef destijds vanuit mijn rol voor de BBF al vrijwel wekelijks een blog om de achterban te laten weten waar ik mee bezig was en toen ik bij Badminton Nederland kwam wist men dat ook, en daar ben ik toen mee verder gegaan. Deze blog werd uiteindelijk ook voortaan op de website van Badminton Nederland gepubliceerd nadat ik in juni benoemd was door de jaarvergadering. Daarvoor werd hij al door badmintonline.nl gepubliceerd alwaar ik als schrijver tot het team was toegetreden.

Met alle ambitie die ik had, en overigens nog steeds heb, ben ik aan de slag gegaan. Ik trok er op uit en luisterde naar iedereen, en zeker ook naar de criticasters. Die gesprekken zijn allemaal terug te lezen in mijn blogs op badmintonline.nl en deels op de website van Badminton Nederland. Iedereen die iets met me wilde delen over badminton nam ik serieus en ging ik het gesprek aan. Dat doe ik overigens nog steeds, want nog steeds willen mensen met mij in gesprek. Alleen kan ik op dit moment weinig meer betekenen omdat ik geen bestuurslid meer ben van Badminton Nederland.

Zo ambitieus en strijdbaar als ik was ten tijde van mijn toetreding, zo ambitieus en strijdbaar ben ik nog steeds, echter is het me niet gegund om dat voor Badminton Nederland in te vullen. Op de één of andere manier zijn mijn ideeën en ambities te rigoureus gebleken voor Badminton Nederland. Op de één of andere maner vorm ik een te grote bedreiging voor sommige mensen. Schijnbaar wil men niet echt stappen maken en probeerde men mij steeds meer in het gareel te krijgen wat past bij diegene die nu nog actief zijn binnen het bestuur en het bondsbureau.

En ja, ik zal ongetwijfeld fouten hebben gemaakt, zeker in het het begin toen ik met al mijn ambitie en plannen de medewerkers van het bondsbureau voor de voeten liep. Dat was niet goed en heb ik ook steeds verder losgelaten. Echter wilde ik wel vooruit en zag en zie ik dingen niet goed gaan waar ik iets van zei. Dat werd dus niet gewaardeerd en uiteindelijk tegen mij gebruikt. Als je vooruit wil zul je in moeten zien waar verbeteringen te behalen zijn en ik was binnen gehaald op de portefeuille Promotie om sponsoring, marketing en communicatie te verbeteren. Maar daar ben ik dus niet in geslaagd omdat de ideeën die ik heb en had niet uitgevoerd werden. En ja, men kwam dan met allerhande opmerkingen als dat ze er mee bezig waren, maar uiteindelijk resulteerde dat niet in wat ik voor ogen had. En daar vond ik dan wat van tijdens de vergaderingen van het bestuur. Deze vergaderingen gingen de afgelopen anderhalf jaar alleen maar over hoe wij moesten gaan besturen. Besturen op afstand was het credo en we moesten het bondsbureau het werk laten doen met een algemeen manager die daar de leiding over heeft. En ik zag het steeds verder uit onze handen glippen, want ze ontberen simpelweg de juiste kwaliteiten.

Ik ben oprecht blij met het jaarplan 2017 waarin doelen staan die meetbaar zijn en waar men dus op afgerekend kan worden. Maar wat zijn die consequenties dan als de doelen niet gerealiseerd worden? En die doelen zijn erg ambitieus maar ook wel realistisch, echter mist het bondsbureau de kwaliteiten op sommige disciplines. Ik kan zo een aantal voorbeelden noemen waar dat uit blijkt en dat zal ik op een later tijdstip dan ook gaan doen, anders wordt dit stuk veel te lang. Daar waar ik als portefeuillehouder verantwoordelijk voor was, missen we simpelweg de juiste kwaliteiten en dat is geen schande, dat moet je onder ogen durven zien en daar de juiste acties op nemen. Alleen ziet het bondsbureau het anders en daarmee ook het bestuur. Ondanks dat ik keiharde feiten op tafel legde. Ondanks dat de werkgroep A Clear Future dit ook al geconstateerd had in hun onderzoeken. Ook zij hadden dit vastgelegd in hun verslaglegging.

Kortom, mijn uitspraak op de bestuursvergadering van 17 januari j.l., waar ik zei geen vertrouwen te hebben in de kwaliteiten van het bondsbureau, wordt me zeer kwalijk genomen door de overige bestuurders. En dat terwijl ik vind dat wij daar als bestuur juist iets aan moesten doen. Het bestuur moet hier zijn verantwoordelijkheid in nemen en de medewerkers de juiste kennis en kunde ter beschikking stellen. Men steekt dus simpelweg de kop in het zand en lopen weg voor de realiteit en daar worden ze nu door de afgevaardigden dan ook voor verantwoordelijk gehouden en is men nu dus demissionair. Ik was al eerder afgetreden omdat ik duidelijk te verstaan kreeg van de medebestuurders dat ik niet meer welkom was op de vergadering. En dat is natuurlijk tegen de statuten in, want alleen de afgevaardigden kunnen bestuursleden naar huis sturen. Ik had natuurlijk ook aan kunnen blijven, maar ergens had en heb ik nog de hoop dat ik iets voor Badminton Nederland kan doen in de toekomst. Echter is ook dat proces enorm teleurstellend verlopen.

Ik wist dat er een motie van wantrouwen aan zat te komen tijdens de bondsvergadering van 11 maart j.l., echter is die op zeer vreemde wijze in de kiem gesmoord, en is tijdens die bondsvergadering met geen woord gesproken over de bestuurscrisis. En dat terwijl die motie er toch echt aan zat te komen, want vrijwel alle afgevaardigden waren het er vooraf met elkaar over eens; het bestuur moest weg. Clemens Wortel en ik zouden de enige twee zijn die zich lieten zien in het wereldje en luisterden naar wat er leeft in het land. Tevens waardeerde men het dat ik van me liet horen. Ik kon dus met een gerust hart opstappen, want ik laat me niet als collectief weg sturen door de bondsvergadering, en ik zou dan eventueel terug kunnen keren in een nieuw bestuur. Maar dat proces is dus een proces wat schimmig achter de schermen plaatsvindt, en waarvan ik hoop dat de afgevaardigden zich niet met een kluitje in het riet laten sturen, maar dat ze opkomen voor de belangen van de sport.

Kortom mensen, na lange tijd weer eens een blog van mijn kant. Ik kan nog veel, heel veel vertellen over zaken die ik bespreekbaar heb gemaakt, maar waar niets mee gedaan is. Dat zal ik ook gaan doen en ik hoop van ganser harte, dat als ik zaken verkeerd zie, dat jullie mij dan helpen door jullie visie met me te delen. Wie weet kan ik er in de toekomst nog wat mee, wie weet voor Badminton Nederland, wie weet voor de Bossche Badminton Federatie. Met de laatste zit ik de komende week mee rond de tafel. Want ik kan dan misschien wel teleurgesteld zijn in diverse mensen binnen Badminton Nederland, dat wil niet zeggen dat ik minder om de sport geef. Ik hou van die sport en ben er echt van overtuigd dat we het tij kunnen keren, maar dan moeten er wel rigoureuze stappen gemaakt worden en niet pappen en nathouden zoals dat nu gedaan wordt.