Matchfixing in badminton

Maak kennis met Jordy Haase!

In Azië is het zelfs zeer uitgebreid aanwezig. Uit het verre verleden wisten we al dat er binnen landen werd afgesproken wie er in een finale mocht komen en wie er al dan niet mocht winnen. Het was gewoon in het belang van de bond om bepaalde spelers naar voor te schuiven zodat meer spelers hoge plaatsten op de ranking kregen. Voeg daar dan ook nog eens de goklust van de Aziaten aan toe en de volgende stap is snel gezet om betaald te krijgen om te verliezen.

Uit eerste hand heb ik hier over ook verhalen gehoord en laat ik de meest onschuldige maar nemen als voorbeeld: Eddy Ismanto was in de tijd van Icuk Sugiarto en Liem Swie King ook een van de beste spelers in Indonesië en hij speelde een aantal wedstrijden tegen Morten Frost in Engeland. De winnaar van deze wedstrijden kreeg een aardig geldbedrag in die tijd en Eddy heeft Morten gevraagd afspraken te maken wie er zou winnen, zodat ze het prijzengeld konden verdelen. Mortens antwoord was volgens Eddy: als je prijzen geld wil hebben, dan moet je mij maar verslaan.

In Azië wordt op de meest onwaarschijnlijke dingen geld gezet, zoals bijvoorbeeld het aantal shuttles dat wordt gebruikt in een wedstrijd. Ook dit zijn natuurlijk maar onverschillige kleine dingen maar het leidt wel tot de mind-set of afspraken te maken om de uitkomst te beïnvloeden. En ik weet dat er in Azië afspraken worden gemaakt die het daglicht niet kunnen verdragen. Het is ook eenvoudiger dan in een teamsport zoals voetbal waar je met veel spelers te maken hebt (het is dan ook niet voor niets dat ze vaak de doelman benaderen).

In badminton gaat het om éé of maximaal twee spelers en het is vaak niet eenvoudig vast te stellen of ze al dan niet opzettelijk hebben verloren. Op lager niveau is het vaak te doen om het geld omdat spelers weinig of geen geld hebben en het verliezen af en toe gewoon extra rijst op tafel brengt. Het gaat dan ook niet om grote bedragen.

Ook het te spelen systeem geeft aanleiding tot het gedrag van met opzet verliezen. Dat hebben we gezien op de Spelen van Londen. Iets wat onze sport direct in diskrediet heeft gebracht op wereldschaal en waar spelers zijn uitgesloten van de Spelen en later gestraft door de (hypocriete) eigen bonden.

In Europa zie of hoor je bijna nooit van matchfixing bij onze sport. De gokcultuur is minder aanwezig dan in Azië en de sport is hier ook minder groot en daarom ook minder interessant als in dat gedeelte van de wereld. Toch hebben we er af en toe ook mee te maken. Zo zijn Hans-Kristian Vittinghus en Kim Astrup in Azië ook benaderd door matchfixers en kregen tussen 2.500 en 3.000 euro aangeboden voor het beïnvloeden van de wedstrijden. Het klinkt niet veel maar is ook voor zulke spelers een aantrekkelijk bedrag, zeker als je weet dat de kans heel goed aanwezig is dat je toch al een zeer moeilijke wedstrijd zou hebben.

Deze spelers hebben het echter gelijk aan de BWF gemeld. De spelers waren niet verrast dat matchfixing in onze sport bestaat maar wel dat het ook op dit niveau plaatsvond. De BWF geeft geen nadere informatie over het bestaan van matchfixing, iets wat vreemd en verwerpelijk is. De BWF heeft haar basis in Kuala Lumpur en is dus wel bekend met het fenomeen matchfixing.