Ook na Peru: Nee of Jakarta?

Maak kennis met Nagasharan Podala Vengatesh!

Waarom zo'n drukte daarover? Het is een erg lang verhaal geworden, dus ga er eens rustig voor zitten. Mijn beeld de afgelopen maanden was dat ik me ongetwijfeld zou plaatsen, als ik maar de nummer 2 van Nederland zou blijven.

Dus dat was mijn focus. Helemaal lekker liep dat niet, want ik had een paar matige toernooien in februari en maart. De Finnish Open ging echter prima, dus ik had er alle vertrouwen in. Echter, toen ik thuis kwam uit Helsinki drukte mijn vader me met de neus op de feiten. Hij had namelijk eens zitten rekenen op basis van de WK-criteria en ranking hoe ik er eigenlijk voor stond dit jaar. Na 2 jaar geleden in China plaats 126 en vorig jaar in Denemarken nummer 113 zou het met plaats 94 natuurlijk goed moeten komen. Helaas, niets bleek echter minder waar. Ik zou ergens ver op de reservelijst komen.

Een klap in mijn gezicht die heel hard aan kwam en waar niemand rekening mee had gehouden. Waarschijnlijk geen kwalificatie voor de WK, terwijl de voorbereiding in de Taufik Hidayat Arena al in de planning stond.

De mensen die mij goed kennen weten dat ik ontzettend graag in Azië ben en geniet van veel dingen daar, maar vooral van het badminton en wat zou nou mooier zijn dan het WK mogen meemaken in het walhalla van het badminton Jakarta! Ondanks dat ik weet dat ik hier nog vaak genoeg ga komen als ik me goed blijf ontwikkelen en dus superseries kan spelen, was dit voor mij toch wel een grote droom. En waarom ziet die lijst er dan anders uit? Niet doordat er meer Europeanen voor me zitten, maar met name de top 8 aanzienlijk is veranderd en dat is in dit geval heel bepalend. Daarin staan nu namelijk meer spelers uit verschillende landen en die mogen vervolgens allemaal 4 spelers afvaardigen. De Aziatische landen zijn over de breedte beter geworden en daarnaast Pan-Amerika (Noord-, midden en Latijns Amerika samen). Een groot dilemma voor mij dus. Wat ga ik doen? De korte termijn droom opgeven of proberen nog alle kansen te grijpen, maar met veel risico en veel extra kosten waar helemaal geen budget meer voor was?

Ik wilde mijn droom echter niet zo maar loslaten en opgeven. We hebben toen als een razende gekeken hoe we ervoor zouden kunnen zorgen dat ik alsnog kans zou maken. Dat was heel simpel eigenlijk... elke week tot eind april nog een toernooi spelen en proberen zover mogelijk te komen als ik kan en dan hopen.. Zo besloot ik dus om een reeks van toernooien neer te zetten en alles te gaan spelen wat nog mogelijk was, wetende dat dit fysiek eigenlijk niet goed is voor mijn lichaam en veel te zwaar, maar ik wilde er absoluut voor gaan en dan moet je dit soort keuzes maken. Ik zou dus na een lange reeks toernooien die ik al achter de rug had nog verder gaan met Kroatië, de Dutch en als mogelijke klap op de vuurpijl de Peru International in Lima.

Kroatië en de Dutch gingen naar behoren. In Kroatië had er zeker nog meer ingezeten, maar strandde ik in de kwartfinale. Ik heb eerder verteld over deze idiote wedstrijd tegen een Maleisiër die een zwarte kaart had moeten krijgen voor spelbederf. Desondanks een hoog niveau en ik kwam in een flow langzaamaan. Dan de Dutch International een ruime week geleden. Voor het eerst een halve finale tijdens een internationaal toernooi na al flink wat kwart finales op Challenge en Serie niveau. Hierin verloor ik in de halve van Yuhan Tan, maar ook hier liet ik weer zien dat ik in goede vorm verkeer en echt bezig was om mijn doel misschien alsnog te halen.

Lees de rest van dit artikel op de website van Erik Meijs.