Halve finales Denmark Open: tijd lijkt geen grip te hebben op 37-jarige Lee Hyun Il

Jij het nieuws, wij een tikkie!

We zijn al een beetje gewoon dat Akane rustig begint en dan langzaam de wedstrijd steeds meer naar zich toe trekt. Zo begon vandaag ook de wedstrijd, maar Akane kon de wedstrijd deze keer niet echt naar haar toe trekken, pas in de tweede game kwam haar spel een beetje op gang. Tot die tijd had ze een heel matte indruk gemaakt. Langzaam kwam de wedstrijd toch haar kant op. Tijdens de coaching stond een van de coaches steeds met een zak ijs in haar nek te wrijven. Het was niet zodanig warm in de hal dat dit deze actie verklaarde. Akane zal niet helemaal fit geweest zijn. Maar ze beschikte toch over genoeg inhoud om de wedstrijd te winnen.

De andere halve finale damesenkel ging tussen Ratchanak Intanon en Tai Tzu Ying. De laatstgenoemde leek de kwartfinale nog in de benen te hebben. De brille was er een beetje af. Het was net allemaal iets minder flitsend, ze was net even minder snel dan normaal en de slagen waren net even minder precies dan anders. In andere partijen hadden we gezien dat Tai Tzu Ying het altijd langer volhield dan haar tegenstanders. Die kregen aan het einde van de partij meestal last van vermoeidheid. Maar zij kon dan nog het hoge tempo blijven spelen van het begin van de partij. Helaas voor haar kon Ratchanok het vandaag wel allemaal volhouden. Het werd de derde partij op rij voor Tai Tzu Ying die langer dan een uur duurde. Niet vreemd dat ze last kreeg van de vermoeidheid.

Misschien is het wel zo dat de hersteltijd tussen de wedstrijden niet lang genoeg is. Op vrijdagavond een wedstrijd van meer dan een uur en dan nog geen 24 uur later weer een wedstrijd van een uur. Het lijkt wel of meer spelers last hebben van deze korte hersteltijd. Wie geen last lijkt te hebben van de korte hersteltijd is Lee Hyun Il. Volgens de berichten is hij inmiddels 37 jaar oud, maar de tijd lijkt geen grip op hem te hebben. In zijn halve finale speelde hij tegen zijn landgenoot Son Wan Ho. Na een wedstrijd van een uur en 32 minuten kwam hij als overwinnaar van de baan.

Een partij die draaide om het feit dat er geen onnodige fouten gemaakt mochten worden. Beide spelers dekken de baan goed, zijn conditioneel ijzersterk en maken weinig fouten. Bijna alle punten moeten verdiend worden, je moet je tegenstander uit positie spelen. Schijnslagen en gemaskeerde slagen gebruiken om je tegenstander op het verkeerde been te zetten en dan razendsnel toeslaan. Maar het was moeilijk om een van beide spelers op het verkeerde been te zetten. Wat volgde was een interessant schaakspel om toch een opening op de baan te krijgen, waarin gescoord kon worden. Resultaat waren lange rally's en dus een lange wedstrijd. Waarin zoals gezegd Lee Hyun Il de langste adem had.

Een andere speler die wel last leek te hebben van de vele en lange wedstrijden was Tontowi Ahmad. Daar waar hij normaal in zijn gemengddubbel over de baan vliegt en springt was dat vandaag anders. Zijn rechterknie heeft altijd al een brace, maar nu was ook zijn linkerknie dik ingetaped. Veel Aziatische spelers hebben ingetapete lichaamsdelen. Kuiten, armen of bovenbenen, er wordt niet gekeken op een meter tape minder of minder. Zijn wij Europeanen te zuinig met de tape, zijn we minder geblesseerd, spelen we niet als we een pijntje hebben of zijn we niet overtuigd van het nut van de tape? De Nederlandse badmintonbond gaat onderzoek doen naar blessures, misschien dat we dan ook een antwoord krijgen op deze vraag.

De meeste belangstelling van het Deense publiek ging vandaag uit naar de herendubbel van Carsten Mogensen en Mathias Boe tegen de Chinezen Zhang Nan en Liu Cheng. De eerste game ging naar de Chinezen, in de tweede game veranderden Carsten en Mathias de tactiek. Volgens de Belgische analist naast mij gingen de Denen iets meer vlak spelen en de ballen meer naar het net en net achter de voorste man spelen. Dit werkte en de tweede game ging naar de Denen. In de derde game kregen de Denen een koekje van eigen deeg. De Chinezen speelden nu ook vlak, iets harder en sneller dan de Denen konden bijhouden. Toen de Chinezen eenmaal een aantal punten voorstonden vloeide het geloof bij de Denen weg en ging de wedstrijd simpel naar de Chinezen.

In de halve finales in het damesdubbel stonden twee Koreaanse en twee Japanse koppels tegenover elkaar. Je zou bijna denken dat de organisatie het erom gedaan heeft. Een finale tussen twee verschillende landen is voor het publiek uiteraard interessanter dan een partij die ook op de training afgewerkt had kunnen worden.

Op de finaledag spelen er geen spelers uit dezelfde landen tegen elkaar. Ik verwacht strijd en lekkere broodjes in de perskamer. Of mijn verwachtingen uitkomen leest u nog van mij.