Achter de baan

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Die invloed doet zich gelden op veel verschillende manieren. Vaak is het gewoon het badmintontechnische gedeelte en dat is iets wat veel spelers en trainers makkelijk kunnen herkennen, zeker als je ook nog eens gaat uitleggen over het hoe en waarom. Dan krijg je het tactische gedeelte: hier wordt het al een stuk moeilijker, want hier vallen al heel veel spelers maar zeker trainers af. Je moet een goed beeld hebben van het eigen kunnen van je speler en je moet kunnen teruggrijpen naar dingen die je samen heb meegemaakt om dit succes vol te kunnen uitvoeren. Het tactisch coachen kan natuurlijk op verschillende niveaus gebeuren. Op relatief laag niveau kan je volstaan met simpele opdrachten, die vaak ook nog een hele wedstrijd van kracht zijn. Zodra je te maken hebt met spelers zoals Judith en Eric dan is het iets heel anders, dan gaat het om zeer kleine verschillen die een hele grote invloed hebben op wat er op de baan gebeurt.

Kijk bijvoorbeeld naar de wedstrijden van Judith op de Dutch Open. Ze wint de eerste ronde vrij eenvoudig tegen een werker. Dit meisje speelt vrij eenvoudig en is gehinderd door de relatief slechte kennis in Rusland over zowel slagen als voetenwerktechniek. In de tweede ronde heeft Judith het ook niet echt moeilijk, maar het was wel duidelijk dat ze haar ARH moest gaan beschermen om problemen met haar rug te voorkomen. Dus in de tweede set moest de tactiek om en kan er geen of bijna geen ARH meer gespeeld worden. Een pull BH was het alternatief, maar dat heeft wel tot gevolg dat je veel harder moet gaan werken op voetenwerkgebied, omdat er een belangrijk wapen is weg genomen.

Het publiek ziet niet wat er is veranderd en begrijpt niet waarom ze is afgestapt van de win tactiek van de eerste set. Zowel Judith als ik hebben niet de behoefte dat uit te leggen op zo'n toernooi gewoon, omdat het toch verkeerd wordt geinterpreteerd. Ze heeft een zeer goede wedstrijd gespeeld en met wat er mogelijk was op dat moment heeft Judith er het beste uitgehaald. Natuurlijk was ze teleurgesteld dat ze niet had gewonnen, maar ze was wel tevreden over hoe ze had gespeeld.

Met Eric was het weer iets anders. We hadden voor de kwartfinale een goede tactiek gemaakt en deze ook zeer goed door genomen voor de wedstrijd. In wedstrijden zoals deze gaat het om het uitvoeren van de tactiek gevolgd door de anti-tactiek. Dat noemen we schakelen tussen een aantal verschillende opdrachten. Daarom zit ik dus ook bijna de hele wedstrijd te praten tegen spelers zoals Eric en Judith. Het gaat over het al dan niet schakelen, want dat moment is moeilijk te bepalen door de spelers zelf die zitten namelijk in een flow of roes waar ze moeilijk uit kunnen komen. Het moeilijkste is het opladen voor twee totaal verschillende speltypen. Dat is dus ook wat je ziet in de halve finale, want daar moest Eric het bijna tegenovergestelde doen als wat in de kwartfinale zoveel succes had. Het ene ligt je dan ook nog beter dan het andere en je hebr het met verschillende tactieken soms juist wel en dan weer niet makkelijk om in de flow te komen.

Het bespreken van schakeltactieken is niet iets wat buiten Denemarken gebruikelijk is. Het kost veel tijd en het is moeilijk, want de spelers moeten op de eerste plaats begrijpen waar je het over hebt en op de tweede plaats kunnen uitvoeren wat je vraagt. Zo had ik een opdracht aan Judith die op zich goed was, want daar waren we het alle twee over eens, maar die niet goed uitpakte omdat de vertraging die ik in de slagen wilde hebben geen invloed mocht hebben op de snelheid van haar benen. Dat was echter wel het geval en dus konden we niet doorgaan met de tactiek die wel het beste was op dat moment.

Het is zelfs zo dat om het juiste gevoel goed op te kunnen roepen we zelfs zo ver kunnen gaan om het coachen niet in het Nederlands te doen maar in het Deens, omdat dit meer vertrouwd is en het schakelen makkelijker maakt.

Spelers moeten ook leren van zo'n proces, want het kan niet zo zijn dat je niet kan spelen als je niet de juiste persoon achter de baan hebt zitten. Maar het is wel belangrijk dat je in een aantal situaties dat juist wel hebt: dat is als de wedstrijden van groot belang zijn, op piekmomenten en in een leerproces.

In Nederland gaan heel veel andere belangen dan die van de speler voor. Dat is een kwalijke zaak. De club of de coach voelt zich gepasseerd. Het eigendomsrecht gevoel dat zowel clubs, trainers en zelfs nationale selecties hebben over spelers is niet in het belang van deze sporters. Het zou zo moeten zijn dat álle spelers veel meer gebruik zouden moeten kunnen maken van de mensen waar ze vertrouwen in hebben en niet het vertrouwen moeten geven omdat het is opgelegd. Een goede coach doet hetzelfde als een goede manager: je maakt jezelf overbodig en dat is nou niet bepaald de cultuur in Nederland.