De verantwoordelijkheid voor je eigen training

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Bij zowel de clubtraining als centertrainingen zitten niet alleen heel erg gedreven trainers, maar net zo goed verschrikkelijk gedreven spelers. Af en toe komen er van die spelers naar Oro om de gewone dagelijkse training wat te doorbreken en dan zie je de gretigheid waarmee deze spelers willen werken. Het duurt altijd even voor ze vertrouwen hebben in wat je zegt maar daarna gaat de deur wijd open. Denen zijn gewend goede training te krijgen van goed opgeleide coaches. Oefenstof zit technisch en vooral tactisch goed in elkaar. De spelers zijn dus kritisch op de manier waarop er wordt gewerkt in de hal.

Als je voldoet aan hun eisen dan krijg je er ook veel voor terug. Ik vind de inzet vergelijkbaar met de werkinstelling zoals ik die jarenlang in Azië heb meegemaakt, maar hier alleen ook nog eens met verstand. Wat wil je uit een training halen, is een veelgestelde vraag van trainers aan spelers hier. Maar ook van spelers onderling.

Ze worden boos als een aangever zijn uiterste best niet doet. Spelers stoppen een trainingssituatie of wedstrijd als ze vinden dat ze er onvoldoende uit krijgen en vragen de trainer letterlijk om een andere tegenstander. Dit geeft sociale druk altijd je best te doen. Er heerst een ongeschreven wet dat als je in de groep wil komen je zult moeten bewijzen er thuis te horen. Op Oro hebben de spelers het ook een aantal keer kunnen horen van gastspelers: "Ik ben hier gekomen als sparring en dan verwacht ik ook dat je twee keer zoveel je stinkende best doet als je deze kans krijgt." Dan sta je als trainer te genieten langs de kant, want het is zo gewoon dat het alleen de trainer is die zulke dingen de zaal in slingert.

Ik heb de zegen dat spelers er voor kiezen om met mij te willen werken, dus ik heb altijd spelers die super gemotiveerd zijn en weinig extra aanzet nodig hebben. (Dacht ik...) Maar toch is dat niet waar. Ook spelers die zeggen dat ze de top willen halen weten niet wat het betekent. En hard werken is voor de ene speler heel wat anders dan voor de andere. Het scheppen van trainingsbewustzijn en -verantwoordelijkheid is lang nog niet optimaal ontwikkeld. Spelers hebben vaak medelijden met zichzelf, zijn bang voor pijn en hebben geen idee wat hun "uiterste" is. Het is te vergelijken met mensen die in extreme situaties zijn geweest en het miraculeus hebben overleefd. Die zeggen zonder uitzondering dat ze zich veel meer bewust zijn van de kansen die ze hebben en dat ze dit voor deze ervaring onvoldoende door hebben gehad.

Zo is het ook binnen de topsport. Niet lang geleden had ik een ex-topspeler op bezoek bij me thuis. Die vertelde me dat hij het geweldig had gevonden in de top 20 van de wereld gestaan te hebben. En zijn doelstelling was hoog in de top tien te komen. Hij ging op zoek naar hoe hij dit kon bereiken en kwam er achter dat dit doel was verpest in het verleden. In het nu zag en wist hij wat er voor nodig zou zijn om daar te komen, in het verleden dacht hij dat hij het wist en was veel te snel tevreden met de werkinzet, de trainer, de club, de selectie en de resultaten. Nu laat hij spelers die in dezelfde periode van zijn 'toen' zitten zien dat het een puinhoop is zoals ze trainen en werken. En het wordt pijnlijk stil als hij aan het woord is.

Dat zijn momenten dat ik als trainer/coach op bijscholing ben. Er is zelden of nooit een situatie waar ik iets nieuws leer dus zulke momenten herken en koester ik als geen ander. Als ik ze alleen maar aanhoor heb ik er niets van geleerd. Ik moet het ook implementeren in wat ik doe en hoe ik denk als coach. Dat leidt weer tot nieuwe concepten over wat ik wil met het trainingscenter op Oro en de kampen in de zomer. Opvoeden, bewust worden, work hard AND smart zijn thema's die terug zullen komen deze zomer.

Wat wil jij als speler uit elke training apart hebben? Kan je afloop zeggen dat je voor jezelf 100% uit de training heb gehaald? Had je de trainer iets willen vragen maar heb je dat niet gedaan? Hoeveel heeft mijn partner/tegenstander verpest van MIJN training? Heb ik het daarover gehad of haalde ik mijn schouders op? Mijn ouders hebben dit kamp betaald, hebben er hard voor moeten werken of zelf iets voor moeten opzeggen... Het minste dat ik kan doen is net iets meer dan mijn stinkende best.

Er zal NIEMAND zijn op het Oro 2013 kamp die elke training weer aan al deze vragen denkt, maar we gaan er wel naar vragen en er wordt van jou verwacht dat wij het kunnen zien als je er niet maar ook als je er wel aan denkt. Spelers die 1 week komen zullen weer snel terugvallen in hun oude gewoonte, maar er is een grote groep spelers die er een aantal weken zijn. Van deze spelers verwacht ik een blijvend effect van deze manier van denken en werken op de baan. Jullie worden het exportproduct van Oro die het verder gaan uitdragen als je thuis komt. Dan pas ben ik geslaagd in mijn opzet voor dit jaar.