Denmark Open 2024: waarom zouden de Aziaten nog naar Europa komen?

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ik zag een flink aantal van dezelfde gezichten als toen ik eerder deze week op het toernooi was. Ik had het idee dat er niet veel uitvallers waren dit toernooi. Ook het enthousiasme was niet minder dan eerder op het toernooi.

Maar net als gisteren bij het U19 toernooi bleef de Denmark Open zelf meer trekken en dan toch weer naar de Fynske Bank Arena gegaan. Daar viel ik binnen in de derde game van het gemengddubbel. Weer had ik het gevoel dat ik zat te kijken naar een partij die ook op een training in China gespeeld kan worden, hoe goed de partij ook is. Bij de verliezers was er weinig emotie op de gezichten af te lezen, de dame van de winnende partij juichte wat bescheiden en toen dacht haar partner laat ik dan ook maar meedoen. Het leek een beetje een verplicht nummer.

Eerder deze week besloop mij een soort gelijk gevoel. Waarom zouden de Aziaten nog naar Europa te komen. In de kwart- en halve finale staan bijna geen Europeanen meer. Het wordt een Aziatisch onderonsje. Dat kan sneller en goedkoper in Azië. En je hebt geen jetlag.

Voorheen konden we nog zeggen dat de Aziaten konden leren van de Europeanen. Maar dat is nu niet mee zo. De Europeanen moeten leren van de Aziaten. Ik kan mij voorstellen dat de Aziaten dan denken: kom dan maar naar ons toe. Moeten we vrezen voor de toekomst dit soort grote toernooien in Europa? Komen de Aziaten dan alleen nog naar de All England? Alleen voor de prestige van het toernooi. En komen de mindere Aziatische spelers naar het Europese circuit, met toernooien als de Belgian en Dutch Open, en winnen die toernooien allemaal?

Het gemengddubbel was de eerste partij van de dag. Samen met de huldiging duurde het meer dan anderhalf uur voordat de volgende partij de baan op ging. Het kon weleens een lange dag worden. Maar zoals vaker op een finaledag zijn de partijen niet de beste partijen van het toernooi. Dat bleek al snel bij de volgende partij, de damesenkel. An Se Young had een dusdanige tape om haar rechter knie die deed vermoeden dat ze last van haar knie zou hebben tijdens het spelen. Op sommige momenten was dat duidelijk zichtbaar en op andere momenten leek ze geen last te hebben. Maar het was vandaag niet haar beste dag op de baan. De Chinese dame speelde het goed uit en de wedstrijd was snel beslist. Net als de de damesdubbel daarna. Ik kan mij goed voorstellen dat het publiek het niet erg vond, die kwamen voor de laatste twee partijen van de dag.

De eerste van die twee was de herensingle. Anders Antonsen tegen Koki Watanabe. Beide hadden al lange partijen gespeeld dit toernooi. Zoals ik al eerder schreef lijkt Anders beter te herstellen van die inspanningen dan de rest van zijn tegenstanders. Fysiek en mentaal lijkt Anders sterker dan ik hem tot nu toe gezien heb. Hij praat voor mij iets te veel met zijn coaches achter de baan, hij lijkt steeds maar uit te leggen waarom hij iets gedaan heeft en waarom iets niet gelukt is.

Het was het tweede toernooi dat zijn oudere broer achter de baan zat. Misschien dat dat de reden is, de jongere broer die verantwoording aflegt tegenover de oudere broer of de nieuwigheid van de samenwerking. Na zijn overwinning trok Anders zijn broer de baan op en liet hem meedelen in de staande ovatie van het publiek. In het interview voor de TV direct na de huldiging zei hij ook dat hij met zijn broer had afgesproken dat ze ervoor moesten zorgen dat hun ouders trots op hun konden zijn. Dat moet met deze overwinning wel gelukt zijn. Anders had de Denmark Open een keer eerder gewonnen, maar dat was in coronatijd en toen was het deelnemersveld kleiner en een heel stuk zwakker. Hij was en is terecht een stuk trotser op deze prestatie.

De herendubbel van Anders Skaarup en Kim Astrup moest daarna proberen aan het verwachtingspatroon van het publiek te voldoen. Dat verwachtingspatroon lag hoog na de overwinning van Anders Antonsen. Helaas is dat niet gelukt. In een partij van 40 minuten (Anders en Koki voor twee games bijna een uur nodig) hebben ze voor mij nooit zicht gehad op de overwinning.

Ze hadden nog nooit gewonnen van dit koppel uit China. De Chinezen weten hoe ze het moeten aanpakken. Op de manier die ik gisteren al beschreef. Kim en Anders kregen geen grip op de harde aanvallen van de Chinezen en ook in het vlakke spelen waren de tegenstanders beter. En Kim en Anders haalden ook niet het niveau van eerder dit toernooi. Waarschijnlijk een combinatie van lichamelijke en mentale vermoeidheid en de wetenschap dat ze nog nooit van deze heren gewonnen hadden.

De eindconclusie voor mij van dit toernooi waar ik weer volop genoten heb van fantastisch badminton is dat Europa grote problemen heeft. Ik miste de enkelspelspelers uit Europa, de delegaties uit de verschillende Europese landen zijn klein. Eerder deze week schreef ik dat de jeugdtoernooien rondom dit toernooi een uitgelezen mogelijkheid zijn voor Europese spelers om tegen elkaar te spelen, maar aan de Europese bonden zou ik willen schrijven: schrijf nu zoveel mogelijk mensen in voor dit toernooi, ik weet ook wel dat je hoog genoeg op de wereldranglijst moet staan om mee te mogen doen aan dit toernooi, maar als je niet inschrijft doe je zeker niet mee.

En ga investeren in de jeugd, in de breedtesport maar zeker ook in de topsport. De Fransen lijken te bewijzen dat het kan, met spelers als de gebroeders Popov en Alex Lanier. En in het verleden heeft Carolina Marin bewezen dat het kan.

Hoewel ik weet dat dit soort zaken niet op korte termijn geregeld worden en resultaat zullen opleveren denk ik zeker over om volgend jaar terug te komen naar Odense om te kijken of mijn woorden effect gehad zullen hebben. En misschien leest u dat dan weer hier.