Denmark Open 2025 - zondag

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Het badminton waar je naar zit te kijken is van een heel hoog niveau, het is allemaal fantastisch maar op een gegeven moment gaat het wel erg op elkaar lijken. Het is allemaal goed. En je kijkt naar spelers die je maar een keer per jaar live in actie ziet. De binding met zo'n speler is voor mij niet zo sterk.

De oplossing lijkt dan simpel. Je gaat badminton kijken bij mensen waar je die binding wel mee hebt. En gelukkig kon dat deze zondag. Niet al te ver van de hal van de Denmark Open wordt het toernooi voor de 'Old Boys' gespeeld. Bij ons bekend als het Denmark Open voor veteranen.

Al jaren doet daar een groep Nederlandse spelers mee. Een driedaags toernooi voor spelers boven de 35 jaar in de verschillende leeftijdscategorieën en speelsterktes. Dit jaar is de Nederlandse groep weer groter dan voorgaande jaren, ondanks dat er mensen ontbreken die vorig jaar wel mee waren.

Het toernooi lijkt voor een groot deel te gaan om gezelligheid. Veel deelnemers komen ieder jaar weer terug, oude vriendschappen worden weer aangehaald, nieuwe vriendschappen gesloten en ongetwijfeld zullen er wat oude koeien uit de sloot gehaald worden.

Maar het gaat niet alleen om gezelligheid. Ik heb mensen zien duiken om ballen nog te halen, daar doet de Denmark Open niet voor onder. Een tegenstander van een Nederlandse herendubbel dook naar een bal, kwam vrij vreemd neer en we dachten even dat hij niet meer zou opstaan en zou moeten opgeven. Maar gelukkig stond hij weer op en na enig rek en strek werk kon hij de wedstrijd uitspelen.

Er was een Spaanse herendubbel, die speelden een bal op de netrand, die ging er vervolgens net aan overheen. De Deense heer aan de andere kant van het net speelde de bal net zo makkelijk terug. De trotse moeder van deze heer zei met een grote glimlach: "Mijn zoon kan het nog steeds!" Ze had makkelijk praten, haar zoon had ooit op de eerste plaats gestaan op de wereldranglijst herendubbel. Uiteraard speelde deze zoon in de hoogste klasse en een leeftijd klasse lager dan zijn leeftijd.

Hoe leuk en gezelligheid het ook was op dit toernooi, ik ben toch weer naar de Denmark Open gegaan. Het parkeerterrein was goed gevuld, maar het horecagedeelte waar je door heen moet voordat je in de hal bent waar gespeeld wordt was heel rustig. Ik betrad de hal met een vermoeden dat het sfeerloos en stil zou zijn in de speelhal.

Ik kwam binnen bij de damessingle, aan het begin van de tweede game, An Se Young tegen Wang Zhi Yi. An Se Young had de eerste game vrij snel met duidelijke cijfers gewonnen. Ik vreesde voor een typische finalepartij. Niet spannend, niet interessant en snel klaar. Maar de tweede game liet een heel ander beeld zien. Wang nam een flinke voorsprong en iedereen ging al zitten voor een derde game. An Se Young had waarschijnlijk niet veel zin in een derde game en vocht zich terug in de wedstrijd met alles wat ze had. Af en toe leek ze een stervende zwaan, en dat in stad van het sprookje waar een lelijk eendje uitgroeit tot een mooie zwaan. Er volgde een spannend slot van de tweede game, met gamepoint en matchpoint afwisselend heen en weer. Uiteindelijk trok An Se Young aan het langste eind. Gisteren vroeg ik mij af of er op de finaledag ook een staande ovatie zou zijn. Ik kan nu schrijven: die was er. De dames kregen een staande ovatie.

De zaal was heel goed gevuld. Ik was bang - omdat er geen Europese spelers zouden zijn tijdens de finaledag - dat een aantal mensen niet zouden komen opdagen hoewel ze wel een kaartje hadden. Maar de zaal was bijna helemaal gevuld en sfeervoller dan ik verwacht had. Wang Zhi Yi werd door veel mensen aangemoedigd, veel meer dan dat er Chinezen in de zaal waren, de zaal leefde mee. Er gingen een aantal oeehhs en aaahhs door de zaal heen tijdens de wedstrijd.

Na de wedstrijd volgde heel snel de huldiging. De speelsters stond nog nazwetend op het podium. De prijzen werden razendsnel overhandigd door de verschillende bobo's. De prijzen werden aangereikt door prinsessen uit de sprookjes van H.C. Andersen. Er waren maar een klein aantal prinsessen, ze liepen achter het podium langs en verschenen aan de andere kant van het podium weer als uit een scene uit de 101 Dalmatiërs, een sprookje van Walt Disney.

Na de finale van de damessingle volgde nog de herendubbel van meer dan een uur en een herensingle van meer dan een uur. Hoe die verlopen zijn en of de heren ook een staande ovatie gekregen hebben, kan ik u niet schrijven. Ik heb het niet meer mee gemaakt.

Ik merkte dat de badmintonmoeheid weer begon toe te slaan. Beter was het om nu de zaal te verlaten, te herstellen van de badmintonmoeheid en mij voor te bereiden op het badminton wat komende week nog op het programma staat. En misschien leest u over dat programma hier nog wat.