Denmark Open 2025 - vrijdag

Maak kennis met Vihaan Shah!

Mijn badmintondag begon in de hal in Korup. Daar werd een U15- en U17-toernooi gespeeld. In Denemarken hebben ze in de jeugd verschillende niveaus, zoals we dat in Nederland bij de senioren kennen. Dit toernooi was voor de kinderen die niet tot het allerbeste niveau horen. Maar dat is nog steeds op een niveau waar, denk ik, alle clubs in Nederland jaloers op zullen zijn. Het valt mij altijd weer op dat bij deze jeugdtoernooien dat er zo veel meer rust is in de hal dan bij jeugdtoernooien in Nederland. Geen schreeuwende kinderen op de baan, geen of weinig duidelijk aanwezige ouders en ruimte in de hal. Je struikelt niet over alle tassen.

Daarna naar Paarup geweest. Een toernooi voor de leeftijdsgroep eronder. Ook daar weer de rust. En veel U13-spelers met een goede techniek, jongens en meisjes. Eerder deze week schreef ik al dat de Deense bond daar serieus mee aan de gang gegaan is. En het resultaat is zichtbaar. Ik denk dat ik bij onze club ook het belang van techniek nog maar eens ter sprake moet brengen.

Van dit toernooi naar het U19-toernooi. Het toernooi is onderdeel van het Europese Circuit van U19-toernooien. Het wordt gespeeld in de hal waar Viktor Axelsen ooit begonnen is met badminton. Het is een typische badmintonhal zoals die vroeger vaker midden in woonwijken lagen. In tegenstelling tot de andere hallen die ik eerder deze dag bezocht is het hier wel helemaal vol, schreeuwende spelers, tassen achter de baan, piepende schoenen en het geluid van harde smashes. De hal is ook een stuk kleiner dan de vorige hallen. Hier zie je ook nog de Deense spelers met een mindere techniek, maar wel met een goede conditie en kracht. Dat compenseert de mindere techniek. Ook heel veel verschillende nationaliteiten, maar geen Nederlandse kunnen vinden.

De laatste hal die ik vandaag bezocht was uiteraard de Fynske Arena waar de Denmark Open gespeeld wordt. Ik kwam in twee damesdubbels. Een dubbel duurde een uur en 10 minuten en de andere een uur en 40 minuten. Bij ons op de club duurt een training een uur en 30 minuten. Stel je voor dat je als trainer zegt tegen de dames: start maar een partij en dat je halverwege de derde game zegt dat ze moeten stoppen. De training is afgelopen.

Er waren vandaag een paar partijen die ik van te voren anders had ingeschat. Bij voorbeeld de herendubbel van Sean Vendy en Ben Lane. De eerste game leken ze er helemaal geen zin in te hebben. Voorgaande partijen zaten de Engelsen er vol energie in, die leek in de eerste game helemaal weg. De tweede game was beter, maar nog niet van het niveau dat ik eerder gezien had deze week. Ook de partij tussen Alex Lanier en Lakshya Sen viel tegen. De Indiër vond ik tegen Anders Antonsen heel goed, maar hij kwam niet in de buurt van het niveau van gisteren.

Mathias Christianen en Alexandra Boje waren dicht bij winst tegen de nummer een geplaatst. Het is mooi om te zien dat als Mathias in zijn flow komt en hij vol energie zit wat de dubbel dan allemaal kan. Het match point was een frommelpunt. Dit tot frustratie van Mathias. Alle energie en frustratie moet er dan uit bij hem. Mathias gooide uit frustratie na dit punt zijn racket hard op de grond. Dat leverede hem weer een gele kaart op wegens gedrag. Niet slim als je net uit een schorsing komt. Bij teveel gele kaarten wordt je weer geschorst voor een toernooi.

Frustratie was er ook over het matchpoint in de wedstrijd van Mia Blichfeldt. Het laatste punt viel door een bal die Mia in de buurt van de zijlijn sloeg. De lijnrechter besliste in het nadeel van Mia. Mia wilde direct een challenge via de hawkeye aanvragen, maar die kreeg ze niet van de scheidsrechter. Tot onbegrip van Mia en de zaal. Achteraf was de verklaring heel simpel, Mia had haar twee challenges al gebruikt en had geen challenge meer over en dan moet je mee in de beslissing van de lijnrechter. Einde wedstrijd.

Maar de wedstrijd van de dag was uiteraard de wedstrijd van Viktor Axelsen. Gisteren vroeg ik mij nog af of hij überhaupt wel zou spelen. Harry Jekkers heeft ooit een lied geschreven met als titel 'Mijn Ikken'. Ik denk dat er twee ikken van Viktor een goed gesprek gehad hebben. Ik denk dat de fysieke ik van Viktor de mentale ik van Viktor heeft kunnen overtuigen dat het allemaal best in orde is en dat het allemaal weer kan.

Er stond vandaag een hele andere mentale ik van Viktor op de baan. Een Viktor zoals we die kennen van voor zijn rugoperatie, geen Viktor die twijfelt aan alles en iedereen. Hij verloor de eerste game, gaf zichzelf een peptalk tussen de eerste en tweede game, dan naar de baanhelft met het grootste deel van het publiek in de rug (dezelfde kant als waar hij gisteren de wedstrijd kantelde). Het leek wel of hij de energie van het publiek kon meenemen in zijn spel. Hij speelde direct een hoger tempo en met meer agressie. Hij heerste over de baan als vanouds en gaf zijn tegenstander geen kans.

De derde game was spannender. Matchpoint viel in deze wedstrijd door een challenge. Het wachten was op de uitkomst van de hawkeye. Toen die in het voordeel van Viktor viel, maakte Viktor eerst gebaren van overwinning naar het publiek en viel toen in elkaar gekropen op de grond en huilde. Later vertelde hij voor de camera's dat alle emoties er toen uitkwamen. Of hij nog wel goed genoeg zijn kunnen worden om mee te kunnen in de wereldtop en meer van dat soort vragen die spelen bij een topsporter op dit niveau. Badminton is niet een deel van het leven van Viktor, badminton is zijn leven.

Vandaag ga ik eerst even het leven buiten de badmintonhal bekijken, er schijnt een soort festival te zijn in het centrum van Odense. Daarna weer kijken of er in de hal nog wat te beleven is. Mocht dat zo zijn dan leest u dat weer hier.