Eigen leden eerst? Samenwerken in plaats van samen werken!

Maak kennis met Nanda Menon!

Hoe kunnen we blijven groeien? In al deze gesprekken wordt mij iedere keer duidelijk dat de huidige aanpak niet werkt. Met name het verhogen van de sportparticipatiegraad is een lastige kwestie. Het goede nieuws is dat iedereen graag wil, maar om ook daadwerkelijk iets voor elkaar te krijgen moeten we niet alleen anders denken, maar ook anders doen!

Waar gaat het ook al weer om? De gezamenlijke bonden en bijbehorende achterbannen, de verschillende ministeries en de overkoepelende organen als NOC*NSF hebben met elkaar twee grote doelen geformuleerd op de sportagenda. De eerste is de Top 10-ambitie. Deze is bij velen bekend. De afgelopen jaren zien we daar ook een grote ontwikkeling: veel medailles en structureel meer kampioenen. 2014 is het succesvolste sportjaar ooit voor de Nederlandse topsport! Het tweede grote doel is de +10% sportparticipatie. Iedereen is er wel mee bekend, maar het lukt nog niet om daadwerkelijk de groep sporters structureel en met een flink percentage in Nederland te vergroten.

Een belangrijke reden waarom de huidige strategie niet werkt, is dat het samenwerken tussen de bonden niet goed van de grond komt. Iedereen is trots op zijn of haar eigen sport en wil die ook zo goed mogelijk faciliteren. Iedereen wil wel samen werken, maar het samenwerken komt nog niet tot stand. Er is een eindeloze reeks aan projectteams en klankbordgroepen bezig, maar de slagvaardigheid op het gebied van sportparticipatie is matig en dat is een gemiste kans. Veel aanwezige kennis en kunde wordt niet aan elkaar gekoppeld om samen het verschil te maken.

Ook NOC*NSF is een belangrijke speler in deze grote uitdaging. Op inhoud zitten zij al wel op een vernieuwende lijn, maar ook zij blijven met bijvoorbeeld subsidies nog steeds de modellen volgen van jaren geleden, waardoor bonden steeds weer terugvallen in hun oude denkmodel: eigen leden en eigen inhoud eerst, daar is immers de subsidie aan gekoppeld. De relatie tussen bond, sporter en aanbieder is veranderd ten opzichte van een aantal jaar geleden. Vroeger was de enige aanbieder de club. We leven in een consumentenmaatschappij en nu kun je als sporter veel meer zelf bepalen waar je je sport beoefent.

De club is daarbij een optie, maar buiten de georganiseerde sport komen er steeds meer mogelijkheden om ook als sporter actief te zijn. Vaak is de flexibiliteit groter, is de stap om te beginnen laagdrempeliger en het past daarmee vaak beter in de behoefte van de sporter. De rijkdom van de georganiseerde sport is veel waard. Maar de ingebakken starheid belemmert het voorzien in de behoefte van de sporter. Zolang budgetten afhangen van ledenaantallen en zolang ieder alleen zijn eigen sport centraal stelt, remt dit de samenwerking.

Iedereen is keihard bezig met het overbrengen van de perceptie van meerwaarde aan leden die lid zijn van een club, maar vele bonden zitten in zwaar (financieel) weer als het gaat om ledenaantallen. Een ander plan is dus echt noodzakelijk. Daarvoor is het hard nodig om als bond zo dapper te zijn om over je eigen sport heen te kijken. We denken te traditioneel en schuiven te weinig op richting het belang van de sporter zelf en de functie van de bond daarbij. Wat wil de sporter eigenlijk? Waar ben ik goed in als sportbond? Waar kan ik onderscheidend of juist aanvullend zijn bij een andere bond? Willen we echt met elkaar die tien procent meer sportparticipatie genereren, zullen we buiten de geëigende paden moeten denken. Vijf uitgangspunten helpen daarbij.

Lees de rest van dit artikel op de website van Sport Knowhow XL.