No pain, no gain

Maak kennis met Kelly van Buiten!

De kleine kans binnen onze sport komt niet eens door het feit dat er geen talent zou zijn. Het komt vooral omdat de bereidheid om echt 'ALLES' te geven er niet is.

Dat alles geven komt ook nog eens voort uit onwetendheid wat ouders, spelers en leiders aan de andere kant van de wereld WEL willen doen om de top te halen. Je kunt verschillende artikelen lezen op het internet waarin de vraag wordt gesteld of het hier gaat over training of marteling van de jonge sporters. In Azië zelf heb ik verhalen gehoord die ik hier liever niet wil beschrijven omdat ze je voorstellingsvermogen te boven gaan. Ik kan het niet bewijzen dat het ook echt zo is en dan kan je het ook maar beter niet in een stukje zetten.

Over de meer milde vormen is het wel mogelijk iets te zeggen omdat je kan verwijzen naar onderzoeksjournalistiek zoals de Daily Mail. Deze 'gewone' manieren van training heb ik zelf ook gezien in Azië. Er zijn daar dan ook maar weinig mensen die hier wat op tegen hebben. Achter de schermen gaat het er echter nog iets harder aan toe en word je gevraagd de spelers harder aan te pakken.

Met de training en mentaliteit die we hier in Europa hebben, is je kans alleen door dit gegeven al tot achter de 0,zoveel procenten gekomen om een ere plaats op de Spelen te halen. Je bent dus nagenoeg alleen nog maar aan het trainen om met de grote jongens mee te spelen. Je moet een uitzonderlijk talent zijn om echt mee te kunnen tellen op de belangrijke toernooien. Terwijl iedereen schande spreekt over doping, de oneerlijkheid hiervan en de lichamelijke schade die het aanricht, hoor je nooit wat over de trainingsmethode die er wordt toegepast.

Er kan maar weinig twijfel over zijn dat dit zowel lichamelijk als geestelijk niet erg gezond is om zo met spelers om te gaan en al helemaal niet met kleine kinderen.

Over mijn training word vaak gezegd dat die hard is en voor Europese begrippen is. Dat is denk ik ook wel het geval, maar het komt natuurlijk niet in de buurt van wat ze in Azië doen. Omdat ik in lange periodes in Azië training heb gegeven zie ik wel dat heel erg veel spelers een totaal onrealistisch beeld hebben over hun eigen kunnen en al helemaal over wat ze willen bereiken in hun sport. Spelers gaan vaak veel te lang door terwijl al heel vroeg bleek dat ze een aantal onderdelen van het talent niet hadden en/of ze niet bereid waren die extra stappen te zetten.

De klok tikt en wanneer is het te laat om de top te halen? Het is te laat als je nog bezig bent waar jeugdspelers in Azië mee werken terwijl jij zelf al jaren geen jeugd meer bent. Dan is er geen rol voor je weggelegd binnen de talentsport. Dat wil niet zeggen dat je moet stoppen met je sport, maar je moet gaan kijken of je het op een andere manier moet invullen.

De leeftijd voor vrouwen en mannen is niet hetzelfde. Als je als 20-jarige vrouw je talent nog niet hebt kunnen laten zien dan kom je er niet. Als man heb je een paar jaar meer, maar ook dan kan je stellen dat je de doorbraak gemaakt moet hebben voordat je tussen 22 en 24 bent. Daarna heb je het probleem dat je daarna achterhaald bent, jouw spel, training en de opbouw daar naartoe is van een tijd die niet meer past in wat er vandaag nodig is om de top te halen.

Als je aan talentontwikkeling zou willen doen als bond is daar een totaal andere aanpak voor nodig. Er zullen relatief veel spelers door de molen moeten op een jonge leeftijd en dan maar selecteren op een aantal belangrijke onderdelen. Er zijn maar weinig talenten die al heel vroeg laten zien hoe groot hun talent is. Bij alle andere zal je toetsen moeten inbouwen in de begeleiding en bij het niet halen van de toets is het afscheid nemen. Dit geldt niet alleen van de kant van de organisatie maar ook voor de kant van de speler. Je moet de speler laten zien en voelen wat er van je wordt verwacht en dat kan vaak lelijk tegenvallen en totaal niet voldoen aan het plaatje dat de speler in het hoofd had over topsport.

Als je de link hebt bekeken, dan mag het duidelijk zijn dat de zeer jonge sportertjes in China weten wat er van ze wordt verwacht en dat de weg naar goud pijn zal doen. Deze zeer brute manier is absoluut verwerpelijk, maar we moeten wel zoeken naar een manier waarop we dit duidelijk kunnen maken zonder dat we de jeugdsporters beschadigen. Hier op Oro probeer ik een balans te vinden tussen de harde aanpak in Azië en de slimme aanpak in Denemarken. Ik heb de perfecte balans nog niet gevonden maar ik weet wel wat ik NIET wil in talentontwikkeling.

Tot op heden ben ik er niet in geslaagd om beleidsmakers in Nederland te overtuigen van een nieuwe, betere aanpak van trainersopleiding en talentontwikkeling. Er is ook geen overleg tussen de bond en andersdenkende trainers in/uit ons land over de veranderingen. Er wordt zo hier en daar eens een e-mail gestuurd maar het beleid hobbelt rustig door in de verkeerde richting met vooral de verkeerde mensen achter het stuur van dit los geslagenschip. En de berging ervan gaat na de ramp meer kosten dan het nu proberen te redden en op koers te brengen.