Selena Piek: Super Serie finals in Dubai

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Het is de tweede keer dat de finals hier worden gehouden en afgaande op de verhalen van vorig jaar stond ons heel wat te wachten. Na een 7 uur durende vlucht kwamen we aan op de Internationale luchthaven van Dubai en direct werden we via een snelroute door de douane en security checks geleid.

Eenmaal aangekomen in het hotel wachtte ons direct de volgende verassing. Als dubbelkoppel zijn Eef en ik het gewend om een kamer met elkaar te delen, dit bleek deze keer niet het geval te zijn. Van de organisatie kregen we beide een eigen kamer, van een belachelijke grootte, met alles erop en eraan. Een losstaand bad? Check! Een regendouche? Check! Een kingsize bed? Check! Ook lag er een klein welkomstcadeautje klaar in de vorm van macarons met het toernooi logo erop gedrukt.

Amper bijgekomen van alle indrukken hadden we de volgende ochtend onze eerste trainingssessie in de hal. Deze sessies zijn altijd erg belangrijk om aan de hal te kunnen wennen en om de reis en bijbehorende jetlag uit de benen te spelen. Opgehaald werden we, geheel in stijl, in een splinternieuwe Audi Q7. Uiteraard pas je daar niet met 4 personen in dus kregen zowel Kim en Gerrit en Eef en ik een eigen auto + chauffeur tot beschikking. De training zelf verliep lekker. Er staat weinig wind in de hal en ook de verlichting is prima geregeld. We sloten af met wat confidence exercises tegen de Adcocks en lunchten verrassend lekker in de spelerslounge.

Inmiddels had de loting ook plaatsgevonden en die wees uit dat wij zouden uitkomen in groep B. Groep B bestond uit de nummers 1, 2 en 3 op het WK dus we konden onszelf gaan opmaken voor zware partijen. In de avond stond er een heus welkomstdiner op het programma waar formele kleding de dresscode was. Ontzettend leuk om alle sporters opgedoft en wel te zien (uitzonderingen daar gelaten...) in mooie pakken en jurken.

Op dinsdagochtend was er tijd voor wat ontspanning en konden we via de organisatie de Burj Khalifa bezoeken. Deze toren, de hoogste van de wereld, bied een observatiedeck op 456 en 555 meter hoogte. Op beide hoogtes hadden we een adembenemend panoramisch uitzicht over Dubai en met deze unieke ervaring op zak was het tijd voor de laatste voorbereidende training in de main hall. Bij terugkomst wachtte ons wederom een geschenkpakket van de organisatie met o.a een mobiele oplader erin, chocolaatjes, een usb stick en wat andere leuke hebbedingetjes van Dubai.

Woensdag was het dan eindelijk zo ver. We zouden onze eerste wedstrijd spelen tegen de Indonesische dames Polii/Maheswari. Leuk om dit koppel geloot te hebben want we hadden nog nooit eerder tegen ze gespeeld. Na een gelijkopgaande beginfase verloren wij op 6-6 de discipline en wilden we te snel scoren. Dit resulteerde in een foutenfestijn en ondanks dat we onszelf goed herpakte verloren we deze set met een duidelijke 21-12. Dit moest en zou beter kunnen! We veranderden van tactiek en lieten de Indo's harder werken voor hun punten. Dit bleek te werken en ineens stonden we 14-8 voor. Een derde game lonkte maar de Indo's raakten niet in paniek en lieten zien waarom zij tot een van de beste koppels ter wereld horen. Uiteindelijk ging deze set met 21-17 verloren en stonden we na 44 minuten spelen met lege handen. Shit! Daar had meer in gezeten en teleurgesteld en enigszins gefrustreerd lopen we van de baan af.

In de nabespreking komen we tot de conclusie dat we moeten leren om veel meer discipline te hebben en bij een gemiste 'scoringskans' weer opnieuw moeten gaan bouwen. Nu kiezen we te vaak voor een té risicovolle bal of slag waardoor onze unforced errors hoger zijn dan die van onze tegenstanders.

Op donderdag staan we tegenover de Deense reuzen en de vice wereld kampioenen Pedersen en Juhl. Van te voren weten we dat we een mentale en tactische strijd kunnen verwachten. Zij spelen met een duidelijk game concept waar wij een strijdplan tegen hebben bedacht. Zo hebben zij een aantal standaard inrushes vanuit de service situatie waarbij hun links-rechts combinatie goed uitkomt en zijn ze aanvallend erg gevaarlijk. We beginnen goed en pakken direct een voorsprong. Deze is echter van korte duur en bij de 11 staan we 5 punten achter. We doen het juiste maar missen soms net wat geluk (kapotte snaar, afgekeurde service, netbal tegen) om de score in ons voordeel te besluiten. We verliezen de game met 21-15 maar beginnen vol goede moed aan de tweede game. Ook hier beginnen we weer sterk maar kijken toch bij de 11 tegen een kleine achterstand aan. Vanaf de 11 komen de Denen met veel snelheid waarin wij te vaak 'mee' willen gaan. Dat is juist wat zij willen en we verliezen hier een paar snelle punten mee. We komen nog wel terug tot 18-16, maar een servicefout van onze kant en 2 uitballen doen ons de das om en weer staan we met lege handen.

Ondanks de geweldige indrukken en het opdoen van unieke ervaringen voelt het verlies zwaar aan. Je kan mij niet chagrijniger krijgen dan wanneer ik met iets verlies (Ja als Ajax geen kampioen wordt, maar dat terzijde) en dat is nu ook het geval. Verliezen is niet leuk en we zullen gewoon keihard moeten blijven werken om deze wereldtoppers te kunnen verslaan. Doordat we twee partijen verloren hebben en Indonesië van China wint kunnen we sowieso niet meer door in onze groep.

De volgende ochtend bij het ontbijt krijgen we uit betrouwbare bron door dat Zhao Yunlei geblesseerd is en haar wedstrijden niet gaat spelen. Enige tijd later horen we inderdaad het definitieve besluit en 'winnen' we deze partij door een Walkover. Natuurlijk is het nooit leuk om een wedstrijd door een blessure van een tegenstander te winnen maar heel egoïstisch gezien zijn Eef en ik blij met deze onverwachte winstpot. Dit houdt namelijk in dat wij als 3e in onze groep eindigen wat een forse verhoging van het aantal Olympische punten betekend.

Het toernooi zit er met deze walkover op voor ons. Zondagavond vliegen we weer terug naar Nederland in het bezit van een geweldige ervaring. Alles was tot in de puntjes geregeld en niets bleek te gek in Dubai. Dit was tevens het laatste toernooi van het jaar voor ons, in 2016 gaan wij vrolijk verder met het najagen van Olympische punten. Rest mij jullie te bedanken voor alle leuke berichtjes en succeswensen die we hebben mogen ontvangen. Niet alleen tijdens dit toernooi, maar eigenlijk het hele jaar door. Ontzettend leuk om te merken hoe de belangstelling is gegroeid en hoeveel mensen er (ongemerkt) meeleven met onze prestaties. Dank jullie wel!