Foresight: clubsysteem wordt in Europa minder belangrijk in talentontwikkeling

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Is het toevallig dat vooral de oude bonden leden verliezen en dat bijvoorbeeld een vrij jong badmintonland als Frankrijk het juist erg goed doet?

Het gehele systeem in zowel Denemarken als Nederland heeft zijn basis in het clubgebeuren. De clubs waren de sociale motors waarin het talent naar boven kwam drijven. Talent ging vroeger naar de districtselecties en daar vandaan naar de nationale selectie. Pas op zeer late leeftijd gingen spelers naar de nationale senioren selectie die toen niet full-time met badminton bezig was en dus nog steeds voor een groot deel afhankelijk was van de eigen club voor het maken van de noodzakelijke uren.

Met het komen van de eigen badmintonhal en bondsgebouw in Nieuwegein kwam er ook een nationaal trainingscentrum waar spelers zich dagelijks met badminton gingen bezig houden. Het Nieuwegein-gebeuren ging niet veel later op de fles en Papendal nam de functie van nationaal trainingscentrum over.

Spelers gingen in het buitenland competitie spelen en daarmee verdween de toch al afgezwakte club binden voor de meest talentvolle spelers van Nederland. Spelers kozen ook op steeds jongere leeftijd voor een verblijf op Papendal. De tussenstappen van club en districtsselectie / badmintonscholen werden overgeslagen en veelzijdige input viel daarmee weg. De machtspositie van de bond ondergroef het belang van haar leden en haalde het lokale talent weg van promotiemogelijkheden van de clubs.

De nationale competitie op het hoogste niveau anno 2016 is een zwak aftreksel van wat het ooit was.

Is het dan allemaal de schuld van de bond vraag je jezelf dan af. Nee, natuurlijk niet. Het minder belangrijk worden van clubs in het algemeen is een maatschappelijk verschijnsel. Je heb geen clubs meer nodig om je badmintonsport te kunnen beoefenen. Er zijn alternatieven en er komen er steeds meer bij. De club is vaak zelfs een hindernis om vooruit te komen, want je kiest voor een club, die club stelt een trainer aan en daar heb je het maar mee te doen.

Het is een kleine uitgave van de bond die ook niets meer of minder kan aanbieden dan de clubs. Ook hier ben je overgeleverd aan het aanstellingsbeleid en kan je het goed vinden met de coach dan is dat mooi mee genomen maar zo niet dan heeft je talentontwikkeling al een flinke deuk opgelopen. Bij een club heb je nog de mogelijkheid om weg te gaan. Die mogelijkheid is er bij een bond niet. Daar MOET je meedoen als je Internationaal iets wil doen met je sport.

Binnen een club heb je dus niet de mogelijkheid om aan talentontwikkeling te doen, dat kan maar tot een zeer beperkt niveau. Daar komt nog eens bij dat je in een club afhankelijk bent van de trainingsdagen of uren en die zijn nagenoeg nooit voldoende. Bij de bond heb je geen keuze met welke trainer je wil werken: het is eten wat de pot schaft. Door de beperkte middelen die de bond beschikbaar heeft, mag je ook niet verwachten dat je met toptrainers kan werken in de nationale selecties tenzij je kans heb mee te doen met de Olympische Spelen.

We hebben dus een situatie waarin clubs steeds minder belangrijk worden en waar talent steeds vroeger wordt weggeplukt. En we hebben een situatie van een zwakke bond die niet de kwaliteit kan leveren die je nodig hebt om internationaal mee te kunnen draaien of om het nodige talent te kunnen ontwikkelen.

Zet dat een af tegen Azië/ Daar is het clubsysteem zoals we dat in de vorige eeuw in Europa hebben ontwikkeld helemaal niet aanwezig. Je speelt badminton met vrienden en bekenden en je wordt ontdekt en gevraagd om bij een badmintonschool te komen trainen zoals in Indonesië.

In China is het opleiden van talent centraal geregeld en van bovenaf opgelegd. In Vietnam hebben belangrijke organisaties eigen teams zoals het leger en de politie en dat dan nog per district en er zijn nationale trainingcentra voor de verschillende leeftijdsgroepen waar de spelers op internaat zitten. Clubs spelen geen rol en er is geen sprake van een nationale competitie zoals we die kennen in veel landen in Europa.

Ik voorzie dat we in Europa veel meer naar een systeem gaan zoals je dat in Azië ziet: waar clubs niet meer van belang zijn en waar spelers en ouders kiezen voor dat geen wat het best bij hen past. We zullen trainers krijgen die leeftijd gespecialiseerd zijn en hun aanbod daarop afstellen. Zo zullen we trainers gaan krijgen die naar je toekomen en bij jou in de buurt aan hele kleine groepjes persoonlijke training komen verzorgen. Het is veel beter dat één persoon (de trainer) in de file staat en zes ouders weinig tijd hoeven vrij te maken. De bond zou misschien wel 20 zzp'ers in dienst moeten hebben die trainingen verzorgen door het hele land heen op tijdstippen dat het de ouders en speler uit komt.

Ouders en spelers zijn best bereid te betalen voor kwaliteit en zonder dat ze veel verstand van badminton hoeven te hebben zijn ouders best in staat om die kwaliteit te herkennen. Het is ook geld waard dat ouders geen uren moeten rijden en in een hal moeten rond hangen, maar gewoon er even tussen uit gaan om de kinderen weg te brengen en weer op te halen. Met zoveel trainers die je regelmatig bijscholingen aanbiedt ben je ook in staat om een gezonde onderlinge concurrentie te hebben en je hebt wisselmogelijkheden zodat spelers die zich niet prettig voelen bij een trainer kunnen overschakelen naar een andere trainer.

Deze dingen zie ik op dit moment al gebeuren in de situatie die we hier op OroDenmark hebben. We leveren maatwerk voor ouders en spelers en doen de training als het hen het beste uitkomt. Afstand speelt hier geen rol meer: het is zo goedkoop om naar Kopenhagen te vliegen dat het dom is om met de auto te komen. We hebben een grote groep spelers die tussen de twee en acht weken komen om hier te trainen met een grote groep trainers. En die groep is ook nog eens zeer internationaal. Verschillende Deense coaches hebben al gezegd dat hetgeen we hier aanbieden kwalitatief beter is dan welke nationale jeugd selectie training in Europa dan ook.