Denmark Open: daar staat de badmintonintelligentie

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Gelukkig voor mij had de organisatie de voor mij minder interessante partijen bij elkaar gepland in de ochtend. Dat gaf mij tijd om toch nog even de stad in te gaan en het Odense Mystery Festival te bezoeken.

Eenmaal in de stad begon een badmintonhal toch te trekken. Ik ben nogmaals naar het Onder 17 toernooi geweest. Daar nog getuige geweest van twee partijen met Nederlandse inbreng. Een herendubbel en een gemengddubbel. Beide partijen gingen verloren. Later op de dag bereikte de herenenkel wel de kwartfinale en verloor daar van een Engelsman. Heel goed dat deze spelers op eigen initiatief naar dit soort toernooien gaan en investeren in hun badmintoncarrière. Heel jammer dat Badminton Nederland niet investeert in dit soort toernooien maar wel in spelers en toernooien waarvan we nu al zeggen dat het de investering niet waard is. Maar het beleid van BNL is altijd ondoorgrondelijk geweest en dat zal voorlopig nog wel zo blijven. Tot frustratie van velen.

Wat mij gedurende dit toernooi opvalt, is dat de Chinese dames aan een sterke comeback bezig zijn. De finale van de damesenkel is geheel Chinees, drie van de vier halve finalisten waren Chinese dames. De dames lijken de coronaperiode gebruikt te hebben om flink te trainen op techniek en voetenwerk. In het verleden wilde ik de Chinese dames nog wel eens beschouwen als hard werkende badmintonsters met een beperkte techniek die de shuttle alleen maar terug brachten en op die manier hun partijen wonnen.

Tai Tzu Ying heeft met haar techniek en schijnslagen het damesbadminton een impuls gegeven die navolging gekregen heeft. Je ziet nu veel meer dames met mooie schijnslagen en heel veel controle op de shuttle. De dames zijn allemaal atletischer geworden en dat maakt met name de damesenkel aantrekkelijker om naar te kijken. Helaas geldt voor de damesdubbel soms het omgekeerde. Doordat de dames zo goed geworden zijn, wordt het moeilijk om de dames om de dames uit positie te spelen en ze zijn technisch zo goed dat er bijna niet door de verdediging heen geslagen kan worden. Dat maakt dat de partijen soms als langdradig beschouwd kunnen worden. Hoe goed de partij dan ook is.

Ook in de herendubbel is de verdediging vaak zo goed dat je er bijna niet meer door heen slaat. Het ziet er vaak spectaculair uit maar de meeste hele harde smashes komen meestal terug. Het wordt dan zaak de tegenstander te verrassen, bijvoorbeeld met een hele zachte drop door het midden als de tegenstander zich terug getrokken heeft in de totale verdediging en wat verder naar achter staat in het veld.

Een voorbeeld van een mogelijke tactiek was hetgeen de Indonesische herendubbel deed aan het einde van de wedstrijd. De achterspeler komt letterlijk wat dichter op de voorspeler staan. Ze gaan het spel nu zo spelen dat de tegenstander niet veel anders kan dan de shuttle terug spelen dan in de ruimte die ze zelf maximaal dekken. De tegenstander mag geen mogelijkheid hebben om de shuttle terug te spelen in het gedeelte van de baan dat open komt doordat je dichter op elkaar gaat spelen, de achterste man moet volledig vertrouwen op de voorste man. Daar staat de badmintonintelligentie (zoals ik al eerder schreef). De voorste man hoeft de bal niet altijd naar beneden te spelen, vlak is vaak goed genoeg. Het tempo in de rally gaat omhoog en de racketvaardigheid is dan heel belangrijk. Het lijkt er vaak op dat er puur reflexmatig gespeeld wordt, het lijkt zo snel te gaan dat je geen tijd hebt om te kijken en te denken waar de volgende shuttle heen gespeeld moet en kan worden. Maar als je later de rally terug kijkt zijn de meeste ballen toch geplaatst.

De Indonesische heren winnen uiteindelijk de wedstrijd. Of het komt doordat de ene heer - voordat hij op 21-20 moet serveren voor de wedstrijd - nog even een momentje pakt door snel even zijn gezicht af te drogen zonder eerst toestemming te vragen aan de scheidsrechter en daarvoor nog even naar de stoel moet, weet ik niet, maar de volgende rally is de winnende.

Na afloop omhelzen de spelers elkaar. Het coronabeleid is heel wisselend. Deze spelers omhelzen elkaar, veel spelers maken naar elkaar en de scheidsrechters de Thaise groet (handen tegen elkaar en een kort knikje met het hoofd), maar er is ook nog een enkeling die een mondmasker draagt. Er zijn ook nog enkele trainers die hem dragen. Binnen landen is er geen vast beleid, er lijken ook geen regels meer te zijn vanuit de organisatie. Ieder bepaalt voor zich wat hij of zij het prettigst vindt.

Ander jaren was het op de zaterdag soms al iets rustiger in de hal, zeker als de favoriete Denen uit het toernooi lagen. De hal is groter dan de vorige hal en ik was bang dat de hal slecht gevuld zou zijn. Gelukkig is niets minder waar. De hal was bijna helemaal gevuld en de stemming was goed. Er wordt op de juiste momenten oohh en aahh geroepen en er klinkt regelmatig applaus. De zaal leeft goed mee. Ik hoop dat het op de finale dag ook zo zal zijn. Of dat ook gebeurd is, dat leest u misschien hier wel.