Denmark Open: een beetje boos naar elkaar kijken

Jij het nieuws, wij een tikkie!

In een badmintonhal kijkend naar fantastisch badminton, met andere enthousiaste mensen over badminton praten, veel beter kan het leven toch niet worden. Tenminste, voor echte badmintonliefhebbers. En hier schrijft er zo een.

Het badminton was vandaag bij vlagen weer fantastisch. Je kan alleen maar vol bewondering kijken naar Viktor Axelsen, hoe hij op dit moment speelt, de uitstraling die hij op dit moment heeft en de overtuiging waar hij mee speelt.

Hij heeft laten weten dat hij licht geblesseerd is aan zijn linkerbeen, volgens hem een lichte overbelasting. Wat het precies is wil hij uiteraard niet zeggen. Je moet de tegenstander niet wijzer maken dan dat hij al is. De meeste tegenstanders weten nu dat er op dit moment niet veel te halen is bij een fitte Viktor.

De eerste wedstrijd van Viktor op dit toernooi is een herhaling van de WK-finale van dit jaar. Toen kreeg zijn tegenstander een dikke nederlaag te verwerken. Nu bleef hij de eerste game redelijk bij, in de tweede game liet Viktor zijn voorzichtigheid varen en werd het weer een duidelijk overwinning voor Viktor. Hij heeft afstand genomen van de Deense selectie en Deense bond en heeft zijn eigen weg gekozen. Hij liet zich vandaag ook niet coachen door iemand van de Deense bond.

Voor het publiek maakt het allemaal niet uit. Hij blijft ongemeen populair. Een jongetje van een jaar of tien achter mij op de tribune kreeg de zaal mee door heel hard en bij herhaling (in mijn oren iets te vaak) te schreeuwen: "let's go Viktor, let's go!", waarna het publiek tweemaal in de handen klapt. Hiermee komen we ook nog op TV, zo zei hij lachend tegen zijn vriendje.

Er kwamen woensdag nog drie Nederlandse koppels op de baan. De damesdubbel van Cheryl Seinen en Deborah Jille was als eerste aan de beurt op baan 3. Ik heb in mijn leven al veel badmintonwedstrijden gezien. Ik heb spelers zien vallen. Maar nog nooit heb ik een speler zien vallen over de voeten van zijn eigen partner. Tot deze wedstrijd.

Een dubbelpaar moet volledig op elkaar kunnen vertrouwen en weten wat de partner gaat doen. Dit functioneert bij Cheryl en Deborah niet goed genoeg. Ze gaan te vaak tegelijk naar een shuttle toe, het positie kiezen tegen opzichte van elkaar is niet goed genoeg en zo kan het gebeuren dat Cheryl struikelt over de voeten van Deborah en op de grond ligt. Ik weet: het is een momentopname, maar hier ligt nu veel werk voor de bondscoach.

Dezelfde bondscoach kon blijven zitten op zijn stoel, want na de damesdubbel kwam het gemengddubbel van Robin Tabeling en Selena Piek op dezelfde baan. Afgelopen weekeinde hebben Robin en Selena de Dutch Open gewonnen en ik had een beetje verwacht dat ze nog in de overwinningsroes zouden zitten. Niets bleek minder waar. Nadat ze de eerste rally van de wedstrijd verloren hadden, werd er al een beetje boos naar elkaar gekeken en moest er al overlegd worden. Door de gehele eerste game bleef dat zo. Ook waren er gesprekjes met de coach achter de baan, volgens mij geen gezellige gesprekjes. De eerste game werd verloren.

Ik kan mij voorstellen dat de bondscoach tussen de eerste en tweede game alleen maar hoefde te zeggen: stoppen met zeuren en klagen, concentreer je op de wedstrijd en doe wat je altijd doet. Of hij het gezegd weet ik niet, maar het leek er wel op. De tweede game was een stuk beter en werd gewonnen. De derde game verliep zoals de eerste game: veel gemopper over gemiste ballen, beslissingen van lijnrechters en scheidsrechter. De flow was weer uit de wedstrijd en de wedstrijd werd verloren.

De laatste wedstrijd voor de bondscoach was weer op baan drie. De wedstrijd van Ties van der Lecq en Deborah Jille. Tegen de nummers twee geplaatst uit Japan. Op papier uiteraard een bijna onmogelijke opgave om deze te winnen.

De eerste game hadden de Japanners de gashendel nog niet helemaal open gedaan en konden Ties en Deborah goed mee in het spel. In de tweede game ging de gashendel aan Japanse kant wat verder open en kwamen Deborah en Ties er niet meer aan te pas. Dan wordt het verschil tussen Ties, Deborah en de absolute wereldtop duidelijk. De onmogelijk opgave op papier bleek ook in de praktijk een onmogelijke opgave.

Voor mij leek het er sterk op dat Ties en Deborah zich prettig voelen in deze gemengddubbel, misschien wel prettiger dan met hun andere dubbelpartners. Maar wie ben ik, ik ben nog steeds die man op de tribune die zich nergens mee moet bemoeien.

De perskamer wordt dit jaar beheerd door een dame die allang meeloopt in het badminton. Maar volgend jaar gaat ze het rustiger aan doet heeft ze gezegd. Volgens haar mag het ook wel na 60 jaar in het badminton. Ze is inmiddels erelid van haar oude club, erelid van de Deense bond, erelid van de BWF en heeft awards gekregen van diezelfde BWF. En toch kan ze het, samen met haar man, niet laten om vrijwilligerswerk te doen.

De perskamer is beter dan vorige jaren. Hij is ruimer en we hebben daglicht. Niet dat ik wat heb aan het daglicht, ik zit uiteraard in de hal (zonder daglicht), genieten van de wedstrijden. Maar het is verleidelijk om je broodje nu een keer bij daglicht op te eten, dan kan je ook een keer zien wat er op je broodje zit. Niet dat het voor de smaak verschilt. Want die is, net zo als vorige keren, fanastisch.

Vandaag op bezoek bij het Onder 17 elite toernooi. Daar doen een paar Nederlandse spelers aan mee, op eigen initiatief. Kijken of de broodjes daar in de hal net zo lekker zijn als bij de Denmark Open. Mocht u geïnteresseerd in mijn oordeel daarover, misschien kunt u het hier morgen lezen.