De training: het wat, waarom en wanneer

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Normaal kan je Michael geloven als hij wat zegt. In dit geval klopte het niet wat hij gezegd had. Er waren geen 100 spelers op de training, maar het waren er toch meer dan 75. Ze waren wel allemaal goed tot heel goed.

De eerste groep was een jeugdgroep van 23 spelers, vreemd genoeg alleen maar jongens. In de leeftijd van een jaar of 13 tot een jaar of 16-17. Er waren vier trainers aanwezig. Iedereen in dit trainersteam weet zijn rol. Michael is de hoofdtrainer, maar liet de training over aan de nummer twee, de nummer drie is de assistent en de nummer vier heeft een groot deel van de training individuele techniektraining aan een speler gegeven. Later heeft de nummer drie ook nog een deel techniektraining gedaan met dezelfde speler. Waarom deze speler zoveel individuele aandacht gekregen heeft weet ik niet.

Ik ben deze keer niet op de tribune gaan zitten, maar in de kantine. Met de gedachte dat verandering van omgeving misschien verandering van gedachten en inzicht zou kunnen geven. (Daarnaast zat de stoel in de kantine beter dan de tribune. En ik had een beter zicht op de hal.)

De leden van het trainersteam lijken goed op elkaar ingespeeld te zijn en weten waaraan ze met het team werken. Ze lijken allemaal doordrongen te zijn van de badmintonfilosofie van de hoofdtrainer. Het kwam op mij over dat ze al langer met elkaar samenwerken en dat de filosofie van de hoofdtrainer goed doorgesproken is en dat er nog regelmatig overleg is over dingen die spelen binnen de training en de club. Niet alleen over de praktische gang van zaken, maar ook over de technisch en tactische kant van badminton.

In mijn directe omgeving spreken we bijna nooit over dit soort zaken, zelfs niet binnen mijn eigen club. Maar zonder uitwisseling van kennis gaan we niet verder komen.

Ik kom al een aantal jaar bij deze club in Denemarken en heb de nummer twee al vaker aan het werk gezien. Het lijkt erop dat Michael hem begeleidt en opleidt, als een soort mentor. Waar in Nederland is er een dergelijke situatie binnen het badminton, waar begeleiden oudere trainers jongere trainers? Het lijkt er in Nederland vooral op dat het gaat om je eigen kennis bewaken en deze niet te delen. Je krijgt vaak het geval van 'laat de jongere trainers het wiel maar opnieuw uitvinden'.

Wat in alle groepen opvalt is dat de trainers heel goed weten wat ze willen in een oefening en dat ze dat aan het begin van de oefening goed uitleggen aan de spelers. Ze leggen uit wat de techniek is, waarom de oefening zo in elkaar zit en in welke wedstrijdsituatie de oefening past. Het wordt dan ook makkelijker voor de trainers om tijdens de oefening de speler te corrigeren en te vertellen wat de speler dan wel moet doen.

In Nederland doen we vaak een oefening zonder dat daar een duidelijk doel achter zit, we doen de oefening om de oefening en het waarom achter de oefening ontbreekt.

De trainers zijn bijna constant in beweging en gaan door de hele hal. Er wordt regelmatig gecorrigeerd. De trainers leggen de lat voor het niveau van de training vrij hoog. De spelers weten dat. De spelers weten dat de trainers opletten en dat ze in de gaten gehouden worden. Er wordt van de spelers verwacht dat ze geconcentreerd trainen en met volle inzet. Die cultuur is ontstaan binnen de club.

In alle groepen wordt er geconcentreerd en hard getraind. De spelers verwachten van elkaar dat er goed aangegeven wordt. In Nederland is het aangeven vaak een moment van ontspanning en wordt er minder goed aangegeven. Dat gaat ten koste van de training, er wordt minder scherp getraind. Hier wordt er op wedstrijdniveau getraind, de snelheid in de oefeningen ligt hoog. Er wordt zodanig aangegeven dat de 'werker' maximaal zijn best moet doen om de ballen te halen. Daar waar we in Nederland vaak het tempo iets laten zakken zodat de werker niet zo hard hoeft te lopen.

Ook hier worden aan het einde van de training partijen gespeeld. Ook dan ligt het tempo hoog. Ook dan blijven de trainers rond gaan in de hal en wordt er aangemoedigd, gecorrigeerd en uitgelegd.

Vooral dat uitleggen en corrigeren is belangrijk. Tijdens de jeugdcompetitie van afgelopen zondag zal je al bij de Onder 11 dat de spelers tactiek begrijpen en gebruiken, dat kan alleen maar als je op de training dingen uitgelegd hebt en hebt laten zien. Dat geeft voor mij alleen maar aan dat in de discussie waar je de beste trainer moet inzetten, het antwoord moet zijn: bij de jeugd. Als je de spelers in het begin de juiste dingen aanleert, hoef je de verkeerde dingen later niet meer af te leren en kan je snel verder bouwen aan tactische en technische zaken.

Ik heb in de verschillende hallen die ik bezocht heb ook spelers gezien die minder goed waren, maar dan zag je ineens een vaardigheid terug in hun spel waarvan je weet dat ze die op de training aangeleerd gekregen hebben en dat de trainer het goed uitgelegd en aangeleerd heeft.

Ik zeg altijd dat talenten geboren worden en dat goede spelers gemaakt kunnen worden. Het is dan aan de trainers om te weten hoe goede spelers gemaakt kunnen worden. De trainers die ik dinsdag aan het werk gezien heb lijken dit te weten. Het kan niet zo zijn alle spelers die dinsdag op de training waren geboren talenten zijn. De goede kwaliteit van de spelers kan alleen maar zo geworden zijn door goede en gerichte training. Daar ligt voor Nederland nog een wereld te winnen.

Ik weet inmiddels ook wel dat de kwaliteit van deze training niet geldt voor heel Denemarken. Er zijn hier ook genoeg trainers en club die dit niveau niet halen, maar deze training is wel een lichtend voorbeeld hoe het kan en hoe het zou moeten. Misschien toch eens een gesprek aanvragen met de voorzitter van Badminton Nederland en deze training ter sprake brengen. Misschien...