De gunfactor

Maak kennis met Florine Wille!

Ik durf mijzelf Ajacied te noemen en heb die afgunstgevoelens helemaal niet jegens Feyenoord. Natuurlijk zal ik de Feyenoorders in mijn omgeving uitlachen als ze met 10-0 verliezen van PSV, maar de laatste keer dat Feyenoord kampioen werd, en hiervoor heb ik heel diep moeten graven in mijn geheugen, was ik gewoon heel blij voor al mijn vrienden die zichzelf Feyenoorder noemen.

Wat heeft dit nou met badminton te maken hoor ik jullie inmiddels hardop zeggen. Nou dat zal ik nu vertellen! Ik wil de nationale selectie als het ware vergelijken met Ajax. Dit omdat ik en vele mensen met mij die gunfactor bij vele spelers van de nationale selectie dus totaal niet hebben.

Hoe kan het nou dat de spelers waarop we als badmintonnend Nederland trots zouden moeten zijn worden uitgelachen als ze voor de zoveelste keer niet door de kwalificaties komen? En misschien nog wel erger. Waarom zijn we met zijn allen niet heel blij en trots als bijvoorbeeld Koen en Ruud de kersverse All England kampioenen naar huis sturen? We schuiven het zelfs, net als bij Ajax overigens, af op geluk of noemen het zelfs een weggegeven wedstrijd.

De reden hiervoor is dat het imago van Badminton Nederland zo in een neerwaartse spiraal zit de laatste tijd. Over het bestuur hebben we het al lang en breed gehad.

Bij de spelers komt dit vooral doordat er een kloof is ontstaan tussen de selectie en de rest van de badmintonwereld. Zo zijn er spelers uit vele 1e teams die nooit trainen bij hun eigen club. Daarbij komt ook nog dat deze spelers met z'n allen samenwonen of samengewoond hebben. Op deze manier creëer je een verheven status en wanneer de resultaten dan ook nog eens uitblijven dan krijg je dus helemaal een tendens van afgunst.

Daarom ben ik in tegenstelling tot mijn vorige column zo blij met Erik Meijs. Hij is nou eindelijk de eerste speler die het heft in eigen handen neemt. En niet omdat hij zijn sponsor trouw wil blijven. Nee! Juist omdat hij voelt dat de manier waarop het er nu aan toe gaat niet de juiste is. Jammer is wel dat hij nog zo mild is gebleven in zijn commentaar.

Ik begrijp überhaupt niet dat er nog zo weinig is gebeurd in de selecties. Hoe kan je jezelf nou serieus nemen als nationale selectie als de vier beste spelers er niet meer toe behoren?

Erik zou de eerste van velen moeten zijn die de selecties vaarwel zegt en lekker zijn eigen plan trekt. Laat alle mensen met talent nou maar een aanpak vinden die bij hun past en waarop wij als sportliefhebbers trots kunnen zijn.

Laat de selecties lekker leeglopen zodat er onder leiding van nieuwe mensen en een frisse wind gekeken kan worden naar hoe het imago van Badminton Nederland weer opgekrikt kan worden en dat we in 2016 nou eens met een grote groep mogen afreizen naar Rio.